Kinder-lijk
Constantijntje, 't zalig kijntje,
Cherubijntje, van omhoog
De ijdelheden hier beneden
Uitlacht met een lodderoog
Moeder, zeit hij, waarom schreit gij,
Waarom greit gij op mijn lijk?
Boven leef ik, boven zweef ik,
Engeltje van 't hemelrijk
En ik blink er, en ik drink er
'tGeen de schinker alles goeds,
Schenkt de zielen, die daar knielen,
Dertel van veel overvloeds
Leer dan reizen met gepeizen
Naar paleizen, uit het slik
Dezer werrelt, die zo dwerrelt
Eeuwig gaat voor ogenblik
Het Pensioenfonds, Algemeen Burgerlijk
Constant wijntjes, samenzijntjes,
Rookgordijntjes nooit omhoog,
Plannen smedend, aanbestedend,
Handig met de elleboog:
Broeders zijt gij, dus gedijt gij,
Kwaliteitsvrij, in het slijk
Geen gezanik, denkend aan 'ik',
Eigenbaat maakt vindingrijk
Luie stinkers, nooit uitblinkers -
Bij de pinken, roets-roets-roets,
Om serviel en zwaar te knielen
Voor de God Onroerend Goeds
Smeergeld, reizen, vette spijzen,
Sekspaleizen, vaste prik
Dezer werreld die carrierelt
Maar die thuishoort in de lik
Gerrit Komrij
Thursday, February 21, 2008
Monday, February 18, 2008
Verschrijver verstomt
Als Frits Abrahams zoveel beter kan schrijven, waartoe dan nog verschrijven ? Eigen verhalen maken ? Een eigen stiel ontwikkelen ? Ook de andere columns zijn erg goed op www.nrc.nl, bijvoorbeeld die van Youp van t Hek, Aaf Brandt Corstius en/of Blokker. Misschien iets te vaak kritiek en geen oplossingen, maar dat is ook niet het doel van een nederhekel columnist. Mannen met oplossingen zijn eng. Vrouwen trouwens ook. Het is niet de islam. Het is niet het christe-lijke; het zijn de mannen. Dat weet ik nog niet zo heel zeker. Grotendeels wel, maar van Verdonk, via Thatcher tot Cleopatra...zodra mensen zich leidinggevende wanen...dan leven ze in een waan-zinnige wereld.
Nieuws
‘My gosh’, zei mevrouw Holloway vanmorgen toen ze uit Nederland het laatste nieuws over Joran van der Sloot hoorde. „Geen vervolging? Wie zegt dat? De advocaat van Joran? O my gosh, laat het niet waar zijn. Ik moet even met Pieter de Vriez bellen. Hij heeft me toch niet met een dead sparrow blijgemaakt? Pieter, where are you?”
„Goshverdomme”, zei Peter R. de Vries, terwijl hij met zijn verkeerde been uit bed stapte. „Dit kán niet waar zijn, het zal wel een stuntje van die advocaat zijn. Ze zijn toch niet gek geworden op Aruba? Ben ik dan helemaal voor niks naar ze toe gegaan om ze met mijn indrukwekkende reportaasje te overtuigen? Ze hebben toch zelf gezegd dat ze het prima materiaal vonden? Als dit geen bekentenis is, wat is dan nog wél een bekentenis? Ik heb die zaak opgelost, punt uit.
„Net als de moord op John F. Kennedy. Ik heb de dader aangewezen en nu moet Justitie gewoon zijn werk doen. Wat zullen we nou krijgen? Nee, ik heb nu geen tijd voor de telefoon. Ik moet vandaag overal dat prachtige boek gaan aanprijzen dat mijn medewerker over mij geschreven heeft en waar Matthijs van Nieuwkerk mij in zijn programma tegen alle afspraken in geen tijd voor gaf. Wie belt daar? Larry King? Oprah Winfrey? My ass! Ik wil alleen over dat boek komen praten!”
„Djiezes”, siste Patrick van der Eem, freelance-verrader onder supervisie van Peter R. de Vries. „Dit zou betekenen dat ik alles focking voor niks heb gedaan! Al die dagen dat ik met die focking klootzak in die focking auto heb gezeten. Ik was nog maar twee weken beroemd. Is het nu alweer voorbij? Zal ik Joran maar weer even bellen? Misschien heeft hij zin om naar het casino te gaan.”
„Gossie”, zei Harm Brouwer, topman van het Openbaar Ministerie in Nederland, „ik kan me niet voorstellen dat dit nieuws klopt. Dan zouden ze bij het Hof op Aruba niet goed snik zijn. Die Peter R. de Vries, ik blijf erbij, is in vele opzichten een journalistieke vakman. De kritiek op hem uit mediakringen is behoorlijk hypocriet. Wat hij deed is een logisch vervolg op een trend die al jaren aan de gang is. We móeten op deze weg doorgaan. Zeg, bel even Aruba voor me en vraag ze of het soms hun bedoeling is mij in mijn hemd te laten staan. Een of ander competentiestrijdje over mijn rug?”
„Goh”, zei advocate Bénédicte Ficq, „het ziet ernaar uit dat ik nog eerder gelijk krijg dan ik had verwacht. Ik heb toch steeds gezegd dat zo’n bekentenis alléén niet voldoende bewijs is, te meer omdat die jongen apestoned was?”
„Jeetje”, zei Pauw tegen Witteman, „als dit waar blijkt te zijn, dan moeten we Peter R. de Vries misschien toch eens een beetje kritisch gaan ondervragen als we wéér een hele uitzending aan hem wijden, vind je ook niet, Paul?”
„Jemig”, zei vader Paul van der Sloot tegen zijn zoon Joran, „je mag hopen dat het waar is, jongen, dan kom je er toch nog goed mee weg. Maar doe mij een vreselijke lol: hou voor de rest van je leven je grote bek over Natalee Holloway. En vooral: hou mij er buiten.”
„Jezus, dit is vies, pa, dit is vies”, juichte Joran. „Zal ik jou eens precies vertellen…”
„Tsssss…” zuchtten zeven miljoen Nederlanders, „waar zullen we het nou eens over hebben?”
Ontknoping
Op bijna volmaakte wijze, als een briljant thrillerschrijver, werkt Peter R. de Vries naar de ontknoping van de zaak-Natalee Holloway toe. Nog drie nachtjes slapen, hield hij de wereld gisteren voor, en ik zal u onthullen wie de dader is. Drie nachtjes! Da’s lang voor de razend nieuwsgierige thrillerlezer.
Maar De Vries is onverbiddelijk in zijn zwijgzaamheid, en terecht. Als hij de aandacht van de media wil vasthouden, mag er niet te veel uitlekken.
Geruchten over verborgen opnamen van een bekennende Joran van der Sloot deren hem nog niet. Het blijven tot zondagavond speculaties.
Hoe teleurstellend moet het daarom voor De Vries zijn dat ik nu toch, drie dagen te vroeg, de ontknoping van de zaak-Natalee kan melden. Dankzij geheime bronnen waarover ik begrijpelijkerwijs geen mededeling kan doen, wist ik beslag te leggen op het draaiboek van de SBS6-uitzending van zondag. Het spijt me voor De Vries, maar wég is zijn wereldprimeur.
Het wordt een spectaculaire uitzending, althans, een uitzending met een spectaculair einde. U móét kijken. De Vries zal de spanning tot schier ondraaglijke hoogte opvoeren. Alleen voor de lezers van dit stukje zal het nogal lang duren. Twee uur naar Peters nasale, lijzige stem luisteren, het is geen sinecure als je weet hoe het afloopt.
Eerst worden er lange samenvattingen van het voorafgaande getoond. Telkens als de kijker naar het puntje van zijn stoel is geschoven, komt er een eindeloos reclameblok met spotjes over rechtsbijstandsverzekeringen en een vrolijke vakantie op Aruba.
Maar dan gebeurt het, eindelijk. We zien De Vries met kaarsrechte rug naar zijn bureau lopen. Hij gaat zitten, kijkt ons via de camera met die fameuze, borende blik aan en zal zeggen: „Beste kijkers, ik moet u in alle openhartigheid iets zeer belangrijks vertellen. Ik weet dat u een hoge dunk van mij heeft, en eerlijk gezegd heb ik die ook van mezelf. Toch ben ik ook maar een mens, en – ik zeg het met grote tegenzin – misschien soms wel een zwak mens.
„Ik houd van aandacht, dat is bekend. Het is mijn belangrijkste, misschien wel mijn enige drijfveer op dit ondermaanse. Zonder aandacht kan ik niet bestaan. Verschil ik daarmee van u, bent u wezenlijk ánders? Ik denk het niet. Het verschil is hooguit dat ik nooit genoeg aandacht kan krijgen. Daarom wilde ik ook zo graag premier van Nederland worden. Mijn behoefte aan aandacht is dermate onverzadigbaar dat ik mezelf telkens meen te moeten overtreffen.
„Tot dusver is dat goed gelukt. Mijn onthullingen werden steeds opzienbarender: de Puttense moordzaak, de kwestie-Mabel. Hoe kon ik mezelf nog verbeteren? Hoe vreemd het ook klinkt, maar ik wist het niet meer. Radeloos werd ik. Was dit het einde van een speurdersgenie? Zou ik in de vergetelheid verdwijnen?
„Toen zag ik tijdens een vrolijke vakantie op Aruba een vrolijk Amerikaans meisje lopen. Plotseling kreeg ik een verbijsterende ingeving. Wat zou er gebeuren als ik dit meisje zomaar liet verdwijnen? De hele wereld zou naar haar zoeken, alleen ik wist wat er gebeurd was.
„Nu zult u zich afvragen: hoe heb je dat in godsnaam gedaan? Welnu, vindt u het goed als ik uw geduld nog even beproef en u pas volgende week zondag de ronduit onthutsende details verstrek ?”
Nieuws
‘My gosh’, zei mevrouw Holloway vanmorgen toen ze uit Nederland het laatste nieuws over Joran van der Sloot hoorde. „Geen vervolging? Wie zegt dat? De advocaat van Joran? O my gosh, laat het niet waar zijn. Ik moet even met Pieter de Vriez bellen. Hij heeft me toch niet met een dead sparrow blijgemaakt? Pieter, where are you?”
„Goshverdomme”, zei Peter R. de Vries, terwijl hij met zijn verkeerde been uit bed stapte. „Dit kán niet waar zijn, het zal wel een stuntje van die advocaat zijn. Ze zijn toch niet gek geworden op Aruba? Ben ik dan helemaal voor niks naar ze toe gegaan om ze met mijn indrukwekkende reportaasje te overtuigen? Ze hebben toch zelf gezegd dat ze het prima materiaal vonden? Als dit geen bekentenis is, wat is dan nog wél een bekentenis? Ik heb die zaak opgelost, punt uit.
„Net als de moord op John F. Kennedy. Ik heb de dader aangewezen en nu moet Justitie gewoon zijn werk doen. Wat zullen we nou krijgen? Nee, ik heb nu geen tijd voor de telefoon. Ik moet vandaag overal dat prachtige boek gaan aanprijzen dat mijn medewerker over mij geschreven heeft en waar Matthijs van Nieuwkerk mij in zijn programma tegen alle afspraken in geen tijd voor gaf. Wie belt daar? Larry King? Oprah Winfrey? My ass! Ik wil alleen over dat boek komen praten!”
„Djiezes”, siste Patrick van der Eem, freelance-verrader onder supervisie van Peter R. de Vries. „Dit zou betekenen dat ik alles focking voor niks heb gedaan! Al die dagen dat ik met die focking klootzak in die focking auto heb gezeten. Ik was nog maar twee weken beroemd. Is het nu alweer voorbij? Zal ik Joran maar weer even bellen? Misschien heeft hij zin om naar het casino te gaan.”
„Gossie”, zei Harm Brouwer, topman van het Openbaar Ministerie in Nederland, „ik kan me niet voorstellen dat dit nieuws klopt. Dan zouden ze bij het Hof op Aruba niet goed snik zijn. Die Peter R. de Vries, ik blijf erbij, is in vele opzichten een journalistieke vakman. De kritiek op hem uit mediakringen is behoorlijk hypocriet. Wat hij deed is een logisch vervolg op een trend die al jaren aan de gang is. We móeten op deze weg doorgaan. Zeg, bel even Aruba voor me en vraag ze of het soms hun bedoeling is mij in mijn hemd te laten staan. Een of ander competentiestrijdje over mijn rug?”
„Goh”, zei advocate Bénédicte Ficq, „het ziet ernaar uit dat ik nog eerder gelijk krijg dan ik had verwacht. Ik heb toch steeds gezegd dat zo’n bekentenis alléén niet voldoende bewijs is, te meer omdat die jongen apestoned was?”
„Jeetje”, zei Pauw tegen Witteman, „als dit waar blijkt te zijn, dan moeten we Peter R. de Vries misschien toch eens een beetje kritisch gaan ondervragen als we wéér een hele uitzending aan hem wijden, vind je ook niet, Paul?”
„Jemig”, zei vader Paul van der Sloot tegen zijn zoon Joran, „je mag hopen dat het waar is, jongen, dan kom je er toch nog goed mee weg. Maar doe mij een vreselijke lol: hou voor de rest van je leven je grote bek over Natalee Holloway. En vooral: hou mij er buiten.”
„Jezus, dit is vies, pa, dit is vies”, juichte Joran. „Zal ik jou eens precies vertellen…”
„Tsssss…” zuchtten zeven miljoen Nederlanders, „waar zullen we het nou eens over hebben?”
Ontknoping
Op bijna volmaakte wijze, als een briljant thrillerschrijver, werkt Peter R. de Vries naar de ontknoping van de zaak-Natalee Holloway toe. Nog drie nachtjes slapen, hield hij de wereld gisteren voor, en ik zal u onthullen wie de dader is. Drie nachtjes! Da’s lang voor de razend nieuwsgierige thrillerlezer.
Maar De Vries is onverbiddelijk in zijn zwijgzaamheid, en terecht. Als hij de aandacht van de media wil vasthouden, mag er niet te veel uitlekken.
Geruchten over verborgen opnamen van een bekennende Joran van der Sloot deren hem nog niet. Het blijven tot zondagavond speculaties.
Hoe teleurstellend moet het daarom voor De Vries zijn dat ik nu toch, drie dagen te vroeg, de ontknoping van de zaak-Natalee kan melden. Dankzij geheime bronnen waarover ik begrijpelijkerwijs geen mededeling kan doen, wist ik beslag te leggen op het draaiboek van de SBS6-uitzending van zondag. Het spijt me voor De Vries, maar wég is zijn wereldprimeur.
Het wordt een spectaculaire uitzending, althans, een uitzending met een spectaculair einde. U móét kijken. De Vries zal de spanning tot schier ondraaglijke hoogte opvoeren. Alleen voor de lezers van dit stukje zal het nogal lang duren. Twee uur naar Peters nasale, lijzige stem luisteren, het is geen sinecure als je weet hoe het afloopt.
Eerst worden er lange samenvattingen van het voorafgaande getoond. Telkens als de kijker naar het puntje van zijn stoel is geschoven, komt er een eindeloos reclameblok met spotjes over rechtsbijstandsverzekeringen en een vrolijke vakantie op Aruba.
Maar dan gebeurt het, eindelijk. We zien De Vries met kaarsrechte rug naar zijn bureau lopen. Hij gaat zitten, kijkt ons via de camera met die fameuze, borende blik aan en zal zeggen: „Beste kijkers, ik moet u in alle openhartigheid iets zeer belangrijks vertellen. Ik weet dat u een hoge dunk van mij heeft, en eerlijk gezegd heb ik die ook van mezelf. Toch ben ik ook maar een mens, en – ik zeg het met grote tegenzin – misschien soms wel een zwak mens.
„Ik houd van aandacht, dat is bekend. Het is mijn belangrijkste, misschien wel mijn enige drijfveer op dit ondermaanse. Zonder aandacht kan ik niet bestaan. Verschil ik daarmee van u, bent u wezenlijk ánders? Ik denk het niet. Het verschil is hooguit dat ik nooit genoeg aandacht kan krijgen. Daarom wilde ik ook zo graag premier van Nederland worden. Mijn behoefte aan aandacht is dermate onverzadigbaar dat ik mezelf telkens meen te moeten overtreffen.
„Tot dusver is dat goed gelukt. Mijn onthullingen werden steeds opzienbarender: de Puttense moordzaak, de kwestie-Mabel. Hoe kon ik mezelf nog verbeteren? Hoe vreemd het ook klinkt, maar ik wist het niet meer. Radeloos werd ik. Was dit het einde van een speurdersgenie? Zou ik in de vergetelheid verdwijnen?
„Toen zag ik tijdens een vrolijke vakantie op Aruba een vrolijk Amerikaans meisje lopen. Plotseling kreeg ik een verbijsterende ingeving. Wat zou er gebeuren als ik dit meisje zomaar liet verdwijnen? De hele wereld zou naar haar zoeken, alleen ik wist wat er gebeurd was.
„Nu zult u zich afvragen: hoe heb je dat in godsnaam gedaan? Welnu, vindt u het goed als ik uw geduld nog even beproef en u pas volgende week zondag de ronduit onthutsende details verstrek ?”
Thursday, February 14, 2008
Verschrijver verliefd
I've got the blues for Lousewies. Die prachtige, fiere en stoere dame, die Balkenende en vooral Verdonk de wacht aan zei. Verdonk zit in de tweede kamer, met potentieel een tiental zetels, Lousewies hoor ik af en toe op de radio waarin ze een verhaal van "der boml" voorleest, Bommel van Marten Toonder. Van het volk moet je het hebben. Ik wil Lousewies terug ! En van verdonk af, die wil ik nooit meer zien of horen. Vandaag een stukje tekst gelezen van Lousewies in de volkskrant: een goede schrijfster of denker is ze helaas niet. Wel knap en leuk. En een wat brallerige egocentrische rijke stinkerd. Join the upper laan van meerdervoort club in the hague. On vous souhaite le bienvenue a Bruxelles, parbleu ! Haute ville !
Vrouwen ! Beter dan dat haantjes machopoloticus geluid van een eurlings, een dijsselbloem, een 80% van de tweede kamer en regering ? Van Geel mis ik ook enigszins, vriendelijke, humoristische op samenwerking gerichte valse nicht. Van collegiaal bestuur is in ieder geval geen sprake, wat een schrijnende tweedeling en tegenstelling tussen het cda en de pvda.
"Zeg meisje, zeg meisje, kan ik je versieren ?"
"Nee, nee, dan moet je zeggen, zeg kankerhoer, kan ik je versieren ?"
Opmerkingen van een groepje marrokanen. Toch jammer, groepsvorming en bijbehorende waanzin en narigheid.
Een knappe dame lacht vrolijk in de eetzaal van een hotel in Italie, wintersport. Een vijftal Polen in dezelfde eetzaal doen haar na. De dame lacht niet meer.
"Zeg Mano, de CDA van de gemeenteraad in Wezep (of Oldebroek, Elburg of Dronten, omgeving van Zwolle) heeft me gevraagd...dat is het meest linkse wat je in Wezep hebt....CDA en CU maken daar de dienst uit, d66, groen links en pvda heb je er niet eens. Denk je dat het volk zich druk maakt om de film van wilders ? Denk je dat de burgers van Wezep zich interesseren voor Ayaan Hirsi Ali ? De haagse kaasstolp interesseert ze geen bal."
Een groep nederlandse jongeren met kaalgeschoren hoofden, de nederlandse vlag en legerlaarzen. Eng. Hullie en zullie, de grondslag voor de tweede wereldoorlog en de vergassing.
Verliefd op het verleden. Beelden uit het verleden. Ik ben verliefd op de jaren 1965 tm 2006.
Tijdens mijn vakantie "de liefste van de buis" gelezen van Wim de Bie. Hoe Wim de Bie verliefd wordt op Memien Holboog, zij zit 's avonds achter de pc, hij overdag en dan schrijven ze elkaar liefdesbrieven....eerst noemt Memien Wim Wieme en uiteindelijk wordt dat "Ha die Wiemel, met je grote piemel !". Wim wordt totaal verliefd op zijn alter ego, zichzelf (en beschrijft tussendoor ook zijn verbroken relatie met een zekere Anna van 1980-1989, die wel erg weinig belangstelling had voor de ideeën, werkzaamheden en geschiedenis van Wim, terwijl hij zich verdiepte in de kunstgeschiedenis vanwege die Anna). Je blijft doorlezen omdat je wil weten hoe de relatie afloopt. Memien wil dat Wim een vrouw wordt en zijn piemel verwijdert. Wim weigert en dat is reden voor Memien om de prachtige zinderende liefdesrelatie te verbreken. Ik bleef het boek lezen vanwege Wim de Bie, de humor en omdat je toch het einde wil weten. .
Nu, omstreeks drie maart 2008, ook nog "schoftentuig" van Wim de Bie gelezen, voornamelijk over de kluizenaar en ongrijpbare Walter de Rochebrune. Een verhaal over meubels inruilen dat rechtstreeks van Kees van Kooten lijkt te komen. En er zijn meer overeenkomsten met de boekjes van Van Kooten.
"Mijn plezierbrevier" gelezen van Kees van Kooten en daar mooie verhalen in gevonden, "een glaasje water halen", "hoe eten wij een ijshoorn", "het wezen van de wraak", "de fietsrevisie", "hoe oud schat ik mij" en "het oorlogsgebed". Opmerkelijk dat een vermaard econoom zijn wetenschappelijke werk makkelijk vond, maar dat hij voor een grappig geschreven verhaal keihard moest werken. Daarin vindt Van Kooten dan misschien weer een rechtvaardiging dat hij nooit een academische studie heeft gedaan ? Youp van 't Hek en Kees van Kooten lijken daar soms ten onrechte gefrustreerd over; nooit gestudeerd.
Vraag me af waar Van Kooten dat verhaal over professor Buikhuisen vandaan heeft gehaald (in de jaren 60/70 een experiment om in achterstandswijken van Den Haag rond te lopen tijdens oud/nieuwjaarsnacht en continu te zeggen "er is niet veel aan vanavond", "laten we maar naar huis gaan" enz.. Het gevolg is dat de jeep van professor Buikhuisen gekanteld wordt op straat en dat de studenten van Buikhuisen bij de kraag gegrepen worden en een pak slaag krijgen). Een vriendin vond "keek op de week" belegen humor. Daar neigt dit boek ook enigszins naar. Van oude humor en de dingen die voorbij gaan.
De beste verhalen gelezen van F.B. Hotz met een mooi nawoord van Maarten t Hart.
Vooral het verhaal "proefspel" maakte indruk. Een vijftal musici in Den Haag dweept met muziek uit de jaren twintig (het speelt zich af rond 1955) en de hoofdpersoon, Borg, vindt zijn leven prachtig in het dwepen met de twintiger jaren en de cynische stemming onder het vijftal jazzmusici, tot een achttienjarig meisje hem erop wijst dat het een nep leven is, dat hij een berooid musicus is en dat hij geen toekomst heeft en niet echt leeft. Het verhaal "proefspel" geef ik een 8,5 of een 9, net zoals het nawoord van Maarten t Hart (maarten t hart heeft die opmerking over beatrix gejat !: Trombonist Frits Hotz verzorgde aan het eind van de jaren vijftig met een jazzband de dansmuziek voor een studentengezelschap in Leiden. Het was de overige okestleden opgevallen dat Frits tijdens de pauzes steeds in gesprek gewikkeld was met dezelfde blonde, mollige studente. Eén van de orkestleden vroeg tenslotte aan de slechtziende trombonist: 'Frits, weet je wel wie die studente is, waar je steeds mee staat te praten?' 'Geen idee,' was het antwoord. 'Het is prinses Beatrix.' 'O,' sprak Frits toen, 'ik had al het gevoel dat 't niks zou worden.' (Herman Openneer, Nederlands Jazz-bulletin, maart 2001) . Was ik maar leraar geworden die makkelijk orde houdt en met een goed salaris, zonder managers of een directeur op de school.
Dat verschijnsel, een verhaal en plotseling een buitenstaander die door "het levensverhaal" heen prikt zie je ook terug in "lord of the flies", een twintigtal jongetjes van 12 jaar spoelt (spoelen, ze spoelen aan, het twintigtal spoelt) aan op een eiland na schipbreuk; het begint avontuurlijk maar binnen de kortste keren heerst er oorlog tussen de twaalfjarigen. Dan staat er opeens een 40-jarige kapitein op het eiland en die vraagt zich af waar die jochies mee bezig zijn.
De jochies kijken raar op; ze zijn binnen een maand verworden tot een primitieve stam, overgeleverd aan bijgeloof en moorden.
Is er nu ook niet sprake van een terugkeer naar de middeleeuwen ? De verzameling in Drachten om een Joran van der Sloot te lynchen ? Kun je onder de haagse kaasstolp ook niet vragen "waar zijn jullie mee bezig ?" Kun je op een ministerie of bij een bedrijf ook niet vragen "waar zijn jullie nou helemaal mee bezig ?" "Navelstaren ?" "Papier verschuiven ?" "Politieke spelletjes ?" "Leugenachtige spelletjes ?" "Jezelf (te) belangrijk of belachelijk maken ?".
Sylvia Witteman kwam met een leuke kinder-lijke analyse van links en rechts. Linkse mensen zijn gericht op "alles samen delen", rechtse mensen willen alles egoistisch voor zichzelf houden: wij zijn de elite geworden met geld en dat willen we blijven.
Zake-lijk. Met als kanttekening dat linkse mensen vaak hypocriet zijn en dat het ze ook vaak naar het hoofd stijgt zodra ze "leidinggevende" worden.
"Ahem, goed. Paps gaat naar de yab yum."
Het trekt mij niet geheel om met onbekende dames tegen betaling liefde te bedrijven.
De schrijver F.B. Hotz is zonder twijfel een moralist van onze tijd. In zijn boeken geen wilde paringen zoals in het realistische proza van de jaren zestig gedetailleerd beschreven, maar de vage witte sierlijkheid van een nachthemd en een blote arm. Hotz bemint de dosering. (Wam de Moor, De Tijd, 10-06-1983).
Hoewel ik dankzij mijn vakantie en het lezen nauweliks meer somber ben denk ik wel heel vaak aan die videoclip waarin Michael Jackson door twee verplegers meegenomen wordt als hij weer zijn moon walk vertoont. Iedereen leeft toch in zijn eigen gekkenhuis, in zijn eigen waan, op zijn eigen eiland, zijn eigen (ambtenaren)toren, zijn eigen bedrijf, zijn of haar inrichting. You suffer from delusion. Delusion: waanzin, hersenschim, misvatting, waanidee(ën). We zijn allemaal gevangenen van onszelf. Rare jongens, die mensen. En verliefdheid is ook een waan(zin).
Vrouwen ! Beter dan dat haantjes machopoloticus geluid van een eurlings, een dijsselbloem, een 80% van de tweede kamer en regering ? Van Geel mis ik ook enigszins, vriendelijke, humoristische op samenwerking gerichte valse nicht. Van collegiaal bestuur is in ieder geval geen sprake, wat een schrijnende tweedeling en tegenstelling tussen het cda en de pvda.
"Zeg meisje, zeg meisje, kan ik je versieren ?"
"Nee, nee, dan moet je zeggen, zeg kankerhoer, kan ik je versieren ?"
Opmerkingen van een groepje marrokanen. Toch jammer, groepsvorming en bijbehorende waanzin en narigheid.
Een knappe dame lacht vrolijk in de eetzaal van een hotel in Italie, wintersport. Een vijftal Polen in dezelfde eetzaal doen haar na. De dame lacht niet meer.
"Zeg Mano, de CDA van de gemeenteraad in Wezep (of Oldebroek, Elburg of Dronten, omgeving van Zwolle) heeft me gevraagd...dat is het meest linkse wat je in Wezep hebt....CDA en CU maken daar de dienst uit, d66, groen links en pvda heb je er niet eens. Denk je dat het volk zich druk maakt om de film van wilders ? Denk je dat de burgers van Wezep zich interesseren voor Ayaan Hirsi Ali ? De haagse kaasstolp interesseert ze geen bal."
Een groep nederlandse jongeren met kaalgeschoren hoofden, de nederlandse vlag en legerlaarzen. Eng. Hullie en zullie, de grondslag voor de tweede wereldoorlog en de vergassing.
Verliefd op het verleden. Beelden uit het verleden. Ik ben verliefd op de jaren 1965 tm 2006.
Tijdens mijn vakantie "de liefste van de buis" gelezen van Wim de Bie. Hoe Wim de Bie verliefd wordt op Memien Holboog, zij zit 's avonds achter de pc, hij overdag en dan schrijven ze elkaar liefdesbrieven....eerst noemt Memien Wim Wieme en uiteindelijk wordt dat "Ha die Wiemel, met je grote piemel !". Wim wordt totaal verliefd op zijn alter ego, zichzelf (en beschrijft tussendoor ook zijn verbroken relatie met een zekere Anna van 1980-1989, die wel erg weinig belangstelling had voor de ideeën, werkzaamheden en geschiedenis van Wim, terwijl hij zich verdiepte in de kunstgeschiedenis vanwege die Anna). Je blijft doorlezen omdat je wil weten hoe de relatie afloopt. Memien wil dat Wim een vrouw wordt en zijn piemel verwijdert. Wim weigert en dat is reden voor Memien om de prachtige zinderende liefdesrelatie te verbreken. Ik bleef het boek lezen vanwege Wim de Bie, de humor en omdat je toch het einde wil weten. .
Nu, omstreeks drie maart 2008, ook nog "schoftentuig" van Wim de Bie gelezen, voornamelijk over de kluizenaar en ongrijpbare Walter de Rochebrune. Een verhaal over meubels inruilen dat rechtstreeks van Kees van Kooten lijkt te komen. En er zijn meer overeenkomsten met de boekjes van Van Kooten.
"Mijn plezierbrevier" gelezen van Kees van Kooten en daar mooie verhalen in gevonden, "een glaasje water halen", "hoe eten wij een ijshoorn", "het wezen van de wraak", "de fietsrevisie", "hoe oud schat ik mij" en "het oorlogsgebed". Opmerkelijk dat een vermaard econoom zijn wetenschappelijke werk makkelijk vond, maar dat hij voor een grappig geschreven verhaal keihard moest werken. Daarin vindt Van Kooten dan misschien weer een rechtvaardiging dat hij nooit een academische studie heeft gedaan ? Youp van 't Hek en Kees van Kooten lijken daar soms ten onrechte gefrustreerd over; nooit gestudeerd.
Vraag me af waar Van Kooten dat verhaal over professor Buikhuisen vandaan heeft gehaald (in de jaren 60/70 een experiment om in achterstandswijken van Den Haag rond te lopen tijdens oud/nieuwjaarsnacht en continu te zeggen "er is niet veel aan vanavond", "laten we maar naar huis gaan" enz.. Het gevolg is dat de jeep van professor Buikhuisen gekanteld wordt op straat en dat de studenten van Buikhuisen bij de kraag gegrepen worden en een pak slaag krijgen). Een vriendin vond "keek op de week" belegen humor. Daar neigt dit boek ook enigszins naar. Van oude humor en de dingen die voorbij gaan.
De beste verhalen gelezen van F.B. Hotz met een mooi nawoord van Maarten t Hart.
Vooral het verhaal "proefspel" maakte indruk. Een vijftal musici in Den Haag dweept met muziek uit de jaren twintig (het speelt zich af rond 1955) en de hoofdpersoon, Borg, vindt zijn leven prachtig in het dwepen met de twintiger jaren en de cynische stemming onder het vijftal jazzmusici, tot een achttienjarig meisje hem erop wijst dat het een nep leven is, dat hij een berooid musicus is en dat hij geen toekomst heeft en niet echt leeft. Het verhaal "proefspel" geef ik een 8,5 of een 9, net zoals het nawoord van Maarten t Hart (maarten t hart heeft die opmerking over beatrix gejat !: Trombonist Frits Hotz verzorgde aan het eind van de jaren vijftig met een jazzband de dansmuziek voor een studentengezelschap in Leiden. Het was de overige okestleden opgevallen dat Frits tijdens de pauzes steeds in gesprek gewikkeld was met dezelfde blonde, mollige studente. Eén van de orkestleden vroeg tenslotte aan de slechtziende trombonist: 'Frits, weet je wel wie die studente is, waar je steeds mee staat te praten?' 'Geen idee,' was het antwoord. 'Het is prinses Beatrix.' 'O,' sprak Frits toen, 'ik had al het gevoel dat 't niks zou worden.' (Herman Openneer, Nederlands Jazz-bulletin, maart 2001) . Was ik maar leraar geworden die makkelijk orde houdt en met een goed salaris, zonder managers of een directeur op de school.
Dat verschijnsel, een verhaal en plotseling een buitenstaander die door "het levensverhaal" heen prikt zie je ook terug in "lord of the flies", een twintigtal jongetjes van 12 jaar spoelt (spoelen, ze spoelen aan, het twintigtal spoelt) aan op een eiland na schipbreuk; het begint avontuurlijk maar binnen de kortste keren heerst er oorlog tussen de twaalfjarigen. Dan staat er opeens een 40-jarige kapitein op het eiland en die vraagt zich af waar die jochies mee bezig zijn.
De jochies kijken raar op; ze zijn binnen een maand verworden tot een primitieve stam, overgeleverd aan bijgeloof en moorden.
Is er nu ook niet sprake van een terugkeer naar de middeleeuwen ? De verzameling in Drachten om een Joran van der Sloot te lynchen ? Kun je onder de haagse kaasstolp ook niet vragen "waar zijn jullie mee bezig ?" Kun je op een ministerie of bij een bedrijf ook niet vragen "waar zijn jullie nou helemaal mee bezig ?" "Navelstaren ?" "Papier verschuiven ?" "Politieke spelletjes ?" "Leugenachtige spelletjes ?" "Jezelf (te) belangrijk of belachelijk maken ?".
Sylvia Witteman kwam met een leuke kinder-lijke analyse van links en rechts. Linkse mensen zijn gericht op "alles samen delen", rechtse mensen willen alles egoistisch voor zichzelf houden: wij zijn de elite geworden met geld en dat willen we blijven.
Zake-lijk. Met als kanttekening dat linkse mensen vaak hypocriet zijn en dat het ze ook vaak naar het hoofd stijgt zodra ze "leidinggevende" worden.
"Ahem, goed. Paps gaat naar de yab yum."
Het trekt mij niet geheel om met onbekende dames tegen betaling liefde te bedrijven.
De schrijver F.B. Hotz is zonder twijfel een moralist van onze tijd. In zijn boeken geen wilde paringen zoals in het realistische proza van de jaren zestig gedetailleerd beschreven, maar de vage witte sierlijkheid van een nachthemd en een blote arm. Hotz bemint de dosering. (Wam de Moor, De Tijd, 10-06-1983).
Hoewel ik dankzij mijn vakantie en het lezen nauweliks meer somber ben denk ik wel heel vaak aan die videoclip waarin Michael Jackson door twee verplegers meegenomen wordt als hij weer zijn moon walk vertoont. Iedereen leeft toch in zijn eigen gekkenhuis, in zijn eigen waan, op zijn eigen eiland, zijn eigen (ambtenaren)toren, zijn eigen bedrijf, zijn of haar inrichting. You suffer from delusion. Delusion: waanzin, hersenschim, misvatting, waanidee(ën). We zijn allemaal gevangenen van onszelf. Rare jongens, die mensen. En verliefdheid is ook een waan(zin).
Tuesday, February 12, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)