(voor deze 99ste jubileum aantekening gebruik ik in de beste traditie een tiental regels van Hermans en een zevental van t Hart).
Tijdens mijn studie aan de rechtse Leidse universiteit moest ik het goed aanpakken en derhalve sloot ik me aan bij Minerva, het corps. Geen “pils” of “aangenaam” zeggen en het uitsluitend hebben over “jaerclubgenoootjes”. Lidmaatschapsgeld rond de 1400 EUR per jaer, volstrekt niet elitair, vogels van velerlei pluimage had je daaer.
“Mijn jaerclabgenooootjes”. Hoe bekakter je dat jaarclubgenootjes liet rollen, hoe beter. Tijdens de interuniversitaire dispuutbijeenkomsten maakte ik enigszins kennis met een zekere Mabel. We deden niet voor elkander onder qua machtswellust en foute mannengeilheid. Daardoor vielen we op elkaar. Jaerclubgenootjes met onderlinge aantrekkingskracht. Jaaaerrren later kwam ik haar tegen in Den Haag. Zij had zo’n geile blik in haar ogen, alsof zij iets tekort kwam. Wellicht was de oorzaak een relatie met een homosexuele prins.
“Ik wil gaan skiën buiten de schoolvakanties, al die drukte tijdens de krokus op de weg en de skipiste wil ik vermijden, dus meld ik mijn drie kinderen ziek. Dat kondig ik netjes aan op de basisschool,” zei ik.
“Uiteraard !”, zei Mabel
“Twee juffen van mijn drie kinderen doen allerhartelijkst en wensen de kinderen van 5 een prima vakantie. De derde juf begint tegen mij “dat gaat jullie geld kosten !”. Ik denk bij mezelf, wat een nsb trol, gaat me aangeven bij de schoolinspectie, ziekelijk geval, in plaats van me een goede vakantie te wensen. Wat een naar en jaloers mens !”
“Absoluut !”, zei Mabel.
“Het allerergste is dan nog dat mijn zoontje David thuiskomt en mij vertelt dat die juf in de klas heeft verteld dat David veel geld moet gaan betalen omdat hij zomaar op vakantie gaat ! De nare nsb-ster. Het belangrijkste voor dat mens is haar positie, het geld en gevangenisbewaker zijn op een basisschool. Een jochie van 7 een slecht gevoel bezorgen. Wat een ziek, rancuneus VVD wijf van regels zijn regels.
Dat openlijke racisme en het superioriteitsgevoel van de VVD. Walgelijk, die Kamp, Verdonk en Wilders. Allemaal VVD. Zou men in Duitsland in 1933 ook slaafs op Hitler gestemd hebben omdat hij zo makkelijk de schuld van de malaise aan de Joden gaf ? Stemmen al die mensen nu slaafs op de PVV en de VVD omdat het zo makkelijk is om de schuld aan de Islam en de moslims te geven ? Weer een zondebok gevonden ?”
“Uiteraard !”, sprak Mabel.
“Bij de garage waar ik winterbanden onder mijn auto liet zetten stond zo’n blonde vent met zo’n donkerblauw pak en een bierbuikje in zijn mobieltje te blaffen. Gatver, laat die vent zich ergens anders gaan masturberen.”
“Absoluut !”, variëerde Mabel op een thema.
Inmiddels raakte ik enigszins opgewonden van de zwarte spannende laarzen, de panties en het mini rokje van Mabel. Ook haar flexibele houding ten aanzien van haar eigen partij en het voortdurend instemmen met mijn uitspraken wonden me op, zo handig was ze wel.
Binnen de kortste keren lagen we in een mooie sexhouding. Ik zoog en sabbelde op haar kleine en ronde clitoris dat het een lust had, zij zoog steeds zwakker wordend op mijn reusachtige clit. Opeens hoorde ik: UiteraHAAAAAHAAAAAAHAAAAAARD ! Toen draaide zij snel haar mooie lijf van mij weg.
Nadat de sexuele lust bij Mabeltje was weggeëbd werd het weer een dialoog, althans Mabel zat weer ouderwets te kakelen over haar directeurschap bij het open society institute. Als directeur van het open society institute vond zij dat de vrijheid van meningsuiting ingeperkt moest worden. Vooral ten aanzien van haar doen en laten mocht er geen persvrijheid bestaan.
“Maar Mabel, dat is het begin van een fascistisch regime. Laat mensen toch alsjeblieft zeggen en roepen wat ze willen, daar doen ze niemand kwaad mee. Boekverbranding is het begin van onderdrukking en een dictatuur..en..en..dan ben jij directeur bij het..OPEN..society..institute ? ”, zei ik.
“Nee, nee, het is een schande wat mij overkomen is, ik word overal van beschuldigd en kan me absoluut niet verweren. On-ge-heurd !”
“Maar Mabel, wat wil je nou, eerst leg je het aan met die lange, de dominee, omdat je nou eenmaal geïntrigeerd bent door foute mannen en foute macht, vervolgens neuk je die waaaaaenzinnig foute figuur uit Bosnië, zo’n oorlogsmisdadiger, en ten einde raad trouw je met een homosexuele prins. Jij doet er net zoals Nicotine, Laurentrien, Petra, alles aan om maar media aandacht te krijgen. Luxe mediageile hoer Mabel,” zeik.
“Waaaat ? On-ge-hoord !”
“Ja, het moet niet veel gekker worden, wie denk jij wel niet dat je bent. Stel je toch niet zo aan, over het paard getilde trol. De mate van beschaving van een land herken je aan de zorg voor de zwakkeren en hulpbehoevenden in de samenleving. De mate van beschaving van een land herken je aan het medelijden van de rijken met de armen….en jij, jij zit alleen maar te mekkeren over het onrecht dat jou wel niet aangedaan zou zijn via de media. Ga eens in een asielzoekerskamp zitten, in plaats van steeds aandacht te willen hebben voor jezelf. IJdeltuit, inconvenient trut, ongemakkelijke trut, schaap. Ziende blind, horende doof. Je snapt er helemaal niets van, directeur van een open samenleving instituut, maar zodra er enige kritiek te horen of te lezen valt: verbieden, die persvrijheid. Jij spoort niet !”
“Jouw beffen bevalt me beter, on-ge-hoord” zei Mabel met een pruillipje. Maar het viel me dan weer mee dat zij over haar kennissen aan het hof en in de politiek vrijelijk sprak.
Mabel: “Mijn eerste audiëntie aan het hof. Tegen mij sprak hare Majesteit Juliana: “de goede wil doet ook veel”. Ze dacht dat ik een amateur toneelspeelster was, want in dat gezelschap stond ik inderdaad ! Toch knikte ik gedwee en instemmend, want sinds mijn prilste jeugd was mij niet alleen ingeprent andere mensen nooit, maar dan ook nooit lastig te vallen om hun godsdienst, uiterlijke gebreken of van het gewone afwijkende verschijning maar bovendien dat je de koningin niet mocht tegenspreken, zelfs niet aanspreken. Koningin Juliana had toen nog rossig blond haar en prachtige fonkelende blauwe ogen. Deze schoonheden konden helaas haar zelfvertrouwen niet vergroten en het koninklijke leven niet veraangenamen. Die arme koningin voelde zich nooit op haar gemak omdat ze veel te veel met vliegende schotels in de weer was en veel te weinig goede boeken gelezen had.
Prins Benard droeg een nachtblauwe smoking, daar stond hij om bekend. Hij deed onverhoeds een stap achteruit en stapte op mijn teen. “Sorry Kerel !” riep hij gemoedelijk over zijn schouder tegen een onderdaan van zijn vrouw. Waarom hij nou “kerel” zei ?
Zo ver ging mijn oranjeliefde nu ook weer niet, dat ik de betrapte pump, zonder hem af te vegen, thuis boven mijn bed heb gehangen en nooit meer heb gedragen.
Wist jij dat Melkert aan SM sex deed ? En dat Vermeend luid en trots vertelde dat hij het eens met drie vrouwen tegelijkertijd heeft gedaan ?”
“Echt ? Hoe weet je dat ?, ” vroeg ik.
“Van Zalm, maar die keek wel vaak te diep in het glaasje. Waarom zou zo’n man zoveel drinken, omdat hij het ook niet meer wist, moest hij iets vergeten ?, ” zei Mabel.
“Bah ! Eigenlijk wil ik dat helemaal niet weten. Sex interesseert me maar matig sinds ik kinderen heb. Wie heult met foute mannen met zogenaamde macht, die moet je verbannen: Laurens Jan Brinkhorst naar Japan, Neelie S.K. naar Brussel en jij naar Londen. Maar wat verdienen ze daar verschrikkelijk goed ! 450.000 EUR netto per jaar voor criminele Neelie: “vanwege de “streepjescode” waaraan de heer Heijn meegewerkt heeft, verleen ik hem het hoogleraarschap van Breukelen. Hoera ! Hoer A ! Hoer A !"
Er was eens een meisje in Londen, ze had daar een condoom gevonden, ze zei tegen een knul, kom hier met je lul, want weggooien dat vind ik zonde. Hoempapa, hoempapa, hoempapapappapaaaa”, zei ik.
“Ik ga maar weg, met jou is een goed gesprek niet mogelijk. Toch heb je ten dele gelijk. De striptekenaar van Dilbert zei: neem 5 mensen, er zit altijd één onbetamelijke hufter tussen, meestal de leidinggevende. Zet hem/haar ergens neer en hij/zij krijgt de onbedwingbare neiging om een powerpoint presentatie te gaan maken. Wie heeft daarom gevraagd ?”
“Wie heeft om Mabel en haar media aandacht gevraagd ?”
“Wie heeft er om Manna gevraagd, een slaafse overheidsfunctionaris. Ambtenaar betekent dienaar. Minister betekent dienaar. Staatssecretaris. Secretaris Generaal. Allemaal secretaresses of secretarissen. En maar buigen. Of zich voor laten rijden in limousines en andere protserige auto’s. Zalm zei ook al: hoe hoger, hoe dommer. Ik ben tenminste directeur van mijn eigen open society institute.”
“Als je diep in mijn hart kon kijken, dan zou je zien dat ook ik dolgraag al die voorname, welgedane ellendelingen te lijf zou willen gaan, al die schavuiten, die ijdele haantjes en kippen, vooral die zogenaamd “hoge” heren en dames in Brussel en Den Haag. En de erfprins met zijn dikke zelfgenoegzame kop. Die vrouw van hem, daar moeten we misschien voor oppassen. Dat kan een gevaarlijke worden, net zo verknipt als de rest van de zogenaamde “elite”. Zou ze holle bolle Alex ooit hebben zien staan als hij geen erfprins was ?” , zei ik.
“Tweemaal heb ik Balkenende ontmoet. Mij lijkt dat we weinig van hem te verwachten hebben, maar we hebben ook weinig van hem te duchten. Hij denkt het beste met Holland voor te hebben, hij is alleen niet in staat om iets voor elkaar te krijgen en hij heeft zich vergaloppeerd bij de oorlog. Maar wel stoer mij verbannen naar Londen. "Tegen leugns zijn geen krd gewassn", zei hij. Oefeningen in manhaftigheid van onze held op sokken. Bang voor alles, bang voor god. En wat doen Nederlanders ? Op Balkenende stemmen.
Een mens verlangt naar groots gebeuren, en geen groter gebeuren dan oorlog. Liever dreunende kanonnen en dikke generaals, veilig thuis met sigaren naar hun hoofd, dan verveling. Zo zit de mens in elkaar. En wie oorlog voert, verveelt zich nimmer. Niet ledigheid, maar de vlucht in groots gebeuren om ledigheid te ontlopen, dat is des duivels oorkussen,” stelde Mabel.
“ Jij babbelt ook maar een eind weg. Volgens mij zijn de meeste vrouwen meer met het aardse bezig. Schoonmaken, de boel aan de kant. Dat moet altijd doorgaan, al valt de hele wereld aan stukken. Schrobben, spoelen, dweilen, wassen,
zemen, sponzen, schuimen, plassen,
zepen, betten, bleken, stomen,
ziedaar waarvan de deernen dromen,” zei ik.
Wat haar relaties en verhalen betreft, daaraan bleek Mabel een bijzonder grote financiële waarde toe te kennen. Ze wilde er met niemand over praten voor er kolossale sommen geld op tafel zouden zijn gelegd.
Ik kreeg de indruk dat zij geestelijk gestoord was, en dit oordeel van een leek is, geloof ik, naderhand door deskundigen bevestigd. Ik ben nooit meer bij haar teruggeweest en heb haar nooit meer gezien.
Tuesday, March 27, 2007
Kampf
Als dat belastingambte-naartje uit Hengelo, die Kampf, zich nog éénmaal aansluit bij Wilders, dan wordt hem de Nederlandse nationaliteit ontnomen. Dergelijke nsb-ers motten we hier niet. Dan krijgt hij een Hengeloos of een persoonlijk mein kampf paspoortje. Kleur ? Zwart met rood ? Met een kruis of ster erop ?
Monday, March 5, 2007
Gesprek tussen Jan Tinbergen, Manna Verschrijver en Prins Benard
(Met dank aan Jacob Kol van de Erasmus universiteit voor de woorden van Tinbergen)
Het is een eer om vanavond drie persoonlijkheden bij ons aan tafel te hebben: Ons aller Prins Benard, soms een deugniet, soms een overspelige echtgenoot en meestal gewoon Benard. Jan Tinbergen, vermaard econoom vanwege zijn nobelprijs en verschillende kapsels, van stekeltjes tot een scheiding en lang haar en tot slot Manna Verschrijver, een bloedstollend mooie en redelijk begaafde dame en daardoor mogelijk een tikkie arrogant, maar een hart van zilver.
Benard: “Wat kaan we doen, loellen ?”
Manna: “Toen ik in Californië leefde bezocht ik wel eens feestjes van zogenaamde sterren. Als fotomodel met blonde haren, groene ogen, en 1 meter 80 werd ik daarvoor gevraagd. Bij één zo’n feestje wilde Sylvester Stallone me ontmoeten. Daar kwam de duurste mercedes voorrijden. Stapt er zo’n mannetje van 1.60 meter uit.
“High, I’m Sly,” zei het.
“Stel je niet aan !”, dacht ik en ik zei het ook, maar dat begreep Sly niet of een beetje, want hij liep gauw door, hoewel het me graag wilde ontmoeten.
Jan: “Wat mij enigszins zorgen baart is de toenemende ongelijkheid, de kleptocraten en de graaiers in de samenleving. Via mijn econometrische modellen heb ik afdoende aangetoond dat de beloning van topmanagers in geen verhouding staat tot hun productiviteit. Tegen hun zelfverrijking is wel degelijk iets te doen: ontmantel de conglomeraten, saneer de toplaag.”
Benard: “KELOEL ! Ik vertien doch ja geen Zwee miljoen EUR per jaar, mensch. Ik vertien 1,9 miljoen per jaar. Die miesselijke Jort Kelder met zijnes poelp blaadje zegt dat het familienkapital jah 450 milhoen bedragt…of was het nu miljaaard ? Hoe komt hij dabei ? Ik weet het selbst überhaupt nicht ! KELOEL ! Luie komoenisten, dan zijn het. Van die Groningse sosjaalistn. Niets willen doen en maar kankeren en zeuren, het moet nu maar eins afkelopen sein. KELOEL ! Het enike was die menschen wiellen is zelfst rijk zijn en maar loten bij die loterij kopen, jah ?"
Jan: “Mag ik even mijn betoog afronden. Ik had het niet over uw persoonlijke situatie. Kok sprak in 1997 over exorbitante zelfverrijking en graaicultuur. Als commissaris heeft hij de positie er iets aan te doen, maar hij blijkt wat zwak van memorie te zijn.
In 1977, dertig jaar geleden, werd al geconstateerd en feitelijk vastgesteld dat het onzin is de hoge inkomens van zogenaamde topleiders te zien als de prijs die de markt wil en moet betalen.
Het gaat alleen maar om de positie van de macht in de bestuurlijke hierarchie van de grote ondernemingen en het onderling vergelijken.
Ik, Jan Tinbergen, heb dit onderzocht en aangetoond: de bijdrage van werknemers aan het nationaal inkomen is duidelijk, de bijdrage van het management aan het nationaal inkomen is nihil.
Daarmee is de claim van de topmangers (topvreters) weerlegd, dat hun inkomen hun toekomt vanwege de markt. Er is geen relatie met hun productiviteit. Marktconform inkomen betekent inkomen gerelateerd aan productiviteit, dit is een geaccepteerd beginsel bij lager personeel. Dit beginsel moet ook gelden voor topmanagers die ook werknemers zijn. Laat ze maar aantonen dat hun productiveit hun topsalaris rechtvaardigt, ze zullen het niet kunnen.
Ze zullen erop wijzen dat die salarissen ook elders worden getoucheerd. Inderdaad, het is ook elders niet best; mijn onderzoek is internationaal. Denk eens aan Enron, Parmalat: geld corrumpeert en veel geld corrumpeert nog meer.
Ook alle andere smoezen om de eigen bevoorrechte positie te rechtvaardigen –weglekken van talent, enzovoorts- zijn allang onderzocht en naar het rijk der fabelen verwezen. Trouwens, welk talent ? De toplui bij Ahold, Shell etcetera die frauderen om er zelf beter van te worden ?
De maatschappelijke schade van zulk gedrag en de demotiverende werking op (lager) personeel moeten niet worden onderschat. Geldzucht werkt op de korte termijn averechts, op de lange termijn wordt het desastreus. De code Tabaksblatt is natuurlijk een wassen neus. Zelfregulering en zelfreiniging door een belangengroep zijn altijd dubieus. Naast het leggen van de bewijslast voor hun productiveit bij de topmanagers, stel ik, Tinbergen, een reeks maatregelen voor om het managersinkomen aan te pakken. Eén daarvan is ontmanteling van conglomeraten en de bijbehorende toplaag; in kleinere eenheden wordt met meer productiviteit gewerkt en met meer arbeidsvreugde. Een inkomensverdeling van 1:5, 20.000 op 100.000 EUR stond mij voor ogen, gebaseerd op productiveit en rechtvaardigheid binnen een land en tussen landen. Het is nog een lange weg te gaan, maar het aanpakken van de zelfverrijking en het grote graaien kan begonnen worden.
Benard: “Es gibt kein tierchen so froh, wie die kleine spermatoso, hab ik altijd gesegd. Geldt productivitait ook voor het op de trein zetten van Joden en hoeveel je er vergast in 1 tag ? Geldt een soortgelijke productivitait nu dan voor de moslims ? Dus taarom moet Verdonk opeins 170.000 EUR vertienen, als zij nu minister zou sain, jah ?"
Manna: “Stel je niet aan ! Na en tijdens mijn carriëre als fotomodel ben ik afgestudeerd in het bedrijfs- en privaatrecht. All that and brains too. Tijdens mijn studie maakte ik vriendinnen in het dispuut, clubgenootjes. Jaren later kwam ik er 1 tegen. Op elke vraag antwoordde ze met: “uiteraard” of “absoluut” Ik hoefde haar niet zo nodig weer te zien, maar ze had wel geil krakende panties aan en een kort rokje. Daar heb ik nog eens flink op gereden en toen heb ik haar gedumpt, de over het paard getilde trol, toen ze klaar kwam gilde ze: “Uiteraaaaaard”.
Ooit had ik een directeur en die noemde iedere advocaat “impotente lul.” De eerste keer moest ik daarom lachen. Pijnlijk duidelijk werd de daarop volgende maanden dat hij zelf die impotente lul was. Lafheid, angst en hypocrisie. Vervolgens vertaalde ik dat naar het christelijk gedeformeerde denken van Balkenende, Verhagen, Jack de Vries en soortgelijke griezels; dat was een woelige periode in mijn leven. De rotheid van mensen, vooral in de wat hogere posities, maakt je eenzaam.
Jan: Maar mevrouw, u vertelt hier alleen uw eigen verhaal, zonder enige relevantie voor de samenleving.
Manna: Ja, ik weet het, pretentie en arrogantie staan hoog bij mij in het vaandel. En toch….het is terecht. Ach, het is menselijk om heel slim te zijn en soms ook naïef en dom. Zelfs Einstein zal wel eens gedacht hebben: dat was dom van me. “Och, wat stom dat ik die sleutel vergeten ben”, je ziet het Einstein denken.
Overigens is dat ook zo’n algemeen aanvaard misverstand. Einstein was wel al heel slim in zijn schooltijd. Op 16-jarige leeftijd rondde hij zijn vergelijkbare HBS B af, toen hij 20 jaar was kon hij zich gediplomeerd ingenieur noemen. Daar heb ik wel bewondering voor, van die slimme mensen, ik hou van open, rechtvaardige onafhankelijke vakmensen en die zijn er gelukkig ook. Eigenlijk maakt het me dan niet uit of ze beta, alfa, gamma of gewoon mens zijn. Eerlijke, aardige, vriendelijke, oprechte mensen die niet door geldzucht gedreven worden. Zoek het positieve, het glas is halfvol. Een goede directeur wil maximaal 150.000 EUR verdienen en helpt zijn medewerkers beter te worden, in plaats van ze te ontslaan. Dat is pas een goede directeur.
Die mano verschrijver hieronder stelt dat het mens zijn voorop moet staan bij interpretatie van regels. Maar veel mensen zijn helemaal niet zo goed: racistisch, gesloten, afhankelijk, rancuneus, jaloers, bang. En dat moordende superioriteitsgevoel of er prat op gaan dat je in de positie van directeur benoemd bent en er alleen daarom van uitgaan dat je gelijk hebt. Christenen voelen zich superieur tov moslims. Christenen voelen zich superieur tov joden. Moslims tov negers. Negers tov bleekscheten.
Ik voel me superieur ten opzichte van het volk en die slaafse gelovigen. Daar wil je toch geen poot voor uitsteken, voor die haagse harries met hun matjes in de nek met een biertje, tatoeage en pit bull…en maar naar die pulp op tv kijken. Door geldzucht, zucht naar macht en het gevoel van superioriteit ontstaat oorlog. Maar 80% van de mensen is toch ok ?
Misschien is die zelfgenoegzame zogenaamde elite van Brinkhorst wel weer erger: ik ga over oorlog en lijken, als ik maar minister van Economische zakken kan blijven. Gedreven worden door angst of behoud van je positie en bijbehorende status, dat maakt de samenleving ziek.
Of Balkenende, of hij wil geen onderzoek naar de oorlog in Irak omdat dan blijkt dat hij het schoothondje van Bush geweest is en Japie het hoopje scheffer daarmee een mooi baantje kon bezorgen bij de NAVO, of hij wist dat er geen massavernietigingswapens waren…
Wij zijn regeringsgeil, dus principes hebben we niet. Gaaatverdamme.
Of meneer de ex-minister Pronk die over miljoenen beschikte en daarvan eerst de Surinamers gesubsidieerd heeft om ze naar Nederland te laten komen en ze vervolgens wou subsidiëren wanneer ze aljeblieft maar weer wilden ophoepelen. Overigens zie ik graag veel kleur in Nederland, hoe minder Haagse harries met pit bulls, hoe minder geblondeerde Wilders pruiken, hoe minder kale Pronken, hoe beter.
Het is jammer dat men een deskundige, mij bijvoorbeeld, niet bijtijds heeft laten uitmaken wat er wel had moeten gebeuren en wat niet. Geert Wilders, Maxime Verhagen en Camiel Eurlings in reservaat Limbabwe laten zitten en ze daar hun eigen Limburgse paspoort geven. Als alles mislukt in je leven, dan kun je altijd je haar nog blonderen.
Jan: Als ik Manna zo beluister, dan moet ik aan een film denken: na een wereldramp zie je één man, die de ramp overleefd heeft en opeens vindt hij toch nog een aantrekkelijke vrouw, na twee weken zwerven. De vrouw gaat helemaal op in haar eigen ijdelheid en etiquette. Ze regelt een diner bij kaarslicht en staat zich daarvoor twee uur op te maken. De man trekt na dat etentje gauw verder, liever alleen dan met zo’n vrouw voortplanten, ook al sterft de mensheid uit, of wellicht juist daarom. Misschien zijn we wel allemaal van dat soort mannen en vrouwen. De enige overlevenden na een ramp, denk ik wel eens. Welk schepsel is eenzamer dan één man ? Twee mannen ?
Manna: U doet mij nu denken aan die blonde man van 1.90 meter bij de Audi garage. Stond daar in zijn mobieltje te blaffen: “Dat moeten we bilateraal kortsluiten”, “Daar wil ik een harde afspraak over maken”, “Dat moeten we geregeld hebben”. En dan zo’n donkerblauw snel pak, wit hemd, net iets te frivole stropdas, zwarte riem, een breitling horloge, bierbuikje en een Audi A6. Kotsen, dat soort mannen. Tegelijkertijd geldt ook voor mij: ik praat niet met oe, ik discussier niet met oe, ik leg oe wat uit. Als oe dat niet snapt, dan heeft oe pech gehad.
Benard: Also een kleine anecdoot uit de tijd dat ik nog aan de jacht deed en net beschermhier was keworden bij de Welt Natur fonds, jah ?
Am abend zat ik bij het kampvuur met een Duitser en een Belg, tijdens een driedaagse safari. Ik zei: vandaag hab ich een olifant en een tijger doodgeschossen. Die vermaledijde Duitscher zeide: Ich habe zwei elefanten und zwei teiger erschossen. De Belg zei: Ik heb 5 nonono”s geschoten ! Dat doet zo’n Belg wel vaker, wartaal uitschlaan, dus lieten wij hem in de waan.
De volgende avond zei ik: Na een spannende jacht heb ik een zwarte panter geschossen, een tijger en een neushoorn ! Die Duitscherd zei: ik heb twee zwarte panters geschossen, zwei Neuschhoorns und drei tieger, naturlich. De Belg zei: “Ik heb zeven nonono’s geschoten.
Also am letzte abend: “Dankzij mijn prezisie heb ik een luipaard geschoten !” Die Duitscher: “Ik heb zwei luipaarden erschossen !” De Belg zeide: “Ik heb twintig nonono’s geschoten” met rode konen van opwiendung.
Dann heb ik hem gefragt: “Wat zijn nu die nonono’s, kerl ?”
“Awel,” zei de Belg, “dat zijn van die wezens die op ons lijken, zwart, op twee voeten lopen ze en als ik mijn geweer aanleg dan zwaaien ze met hun handen en roepen hard “nonono !”.
Manna: “Stel je niet aan ! Wat een nare racistische grap ! Ik vind dat grapje van Sherlock Homes en Dr. Watson leuk. Sherlock Holmes en Dr Watson moet voor de gelegenheid samen slapen in een tent. Sherlock vraagt aan Watson: “Als jij de sterrenhemel zo ziet, wat denk jij dan, Watson ?”
“Nou, dat onze verre verre voorouders ook zo naar de Grote Beer en de maan gekeken hebben en ik denk aan de onmetelijkheid van het heelal.”
“Watson, sufferd, ze hebben onze tent gestolen !”
Het is een eer om vanavond drie persoonlijkheden bij ons aan tafel te hebben: Ons aller Prins Benard, soms een deugniet, soms een overspelige echtgenoot en meestal gewoon Benard. Jan Tinbergen, vermaard econoom vanwege zijn nobelprijs en verschillende kapsels, van stekeltjes tot een scheiding en lang haar en tot slot Manna Verschrijver, een bloedstollend mooie en redelijk begaafde dame en daardoor mogelijk een tikkie arrogant, maar een hart van zilver.
Benard: “Wat kaan we doen, loellen ?”
Manna: “Toen ik in Californië leefde bezocht ik wel eens feestjes van zogenaamde sterren. Als fotomodel met blonde haren, groene ogen, en 1 meter 80 werd ik daarvoor gevraagd. Bij één zo’n feestje wilde Sylvester Stallone me ontmoeten. Daar kwam de duurste mercedes voorrijden. Stapt er zo’n mannetje van 1.60 meter uit.
“High, I’m Sly,” zei het.
“Stel je niet aan !”, dacht ik en ik zei het ook, maar dat begreep Sly niet of een beetje, want hij liep gauw door, hoewel het me graag wilde ontmoeten.
Jan: “Wat mij enigszins zorgen baart is de toenemende ongelijkheid, de kleptocraten en de graaiers in de samenleving. Via mijn econometrische modellen heb ik afdoende aangetoond dat de beloning van topmanagers in geen verhouding staat tot hun productiviteit. Tegen hun zelfverrijking is wel degelijk iets te doen: ontmantel de conglomeraten, saneer de toplaag.”
Benard: “KELOEL ! Ik vertien doch ja geen Zwee miljoen EUR per jaar, mensch. Ik vertien 1,9 miljoen per jaar. Die miesselijke Jort Kelder met zijnes poelp blaadje zegt dat het familienkapital jah 450 milhoen bedragt…of was het nu miljaaard ? Hoe komt hij dabei ? Ik weet het selbst überhaupt nicht ! KELOEL ! Luie komoenisten, dan zijn het. Van die Groningse sosjaalistn. Niets willen doen en maar kankeren en zeuren, het moet nu maar eins afkelopen sein. KELOEL ! Het enike was die menschen wiellen is zelfst rijk zijn en maar loten bij die loterij kopen, jah ?"
Jan: “Mag ik even mijn betoog afronden. Ik had het niet over uw persoonlijke situatie. Kok sprak in 1997 over exorbitante zelfverrijking en graaicultuur. Als commissaris heeft hij de positie er iets aan te doen, maar hij blijkt wat zwak van memorie te zijn.
In 1977, dertig jaar geleden, werd al geconstateerd en feitelijk vastgesteld dat het onzin is de hoge inkomens van zogenaamde topleiders te zien als de prijs die de markt wil en moet betalen.
Het gaat alleen maar om de positie van de macht in de bestuurlijke hierarchie van de grote ondernemingen en het onderling vergelijken.
Ik, Jan Tinbergen, heb dit onderzocht en aangetoond: de bijdrage van werknemers aan het nationaal inkomen is duidelijk, de bijdrage van het management aan het nationaal inkomen is nihil.
Daarmee is de claim van de topmangers (topvreters) weerlegd, dat hun inkomen hun toekomt vanwege de markt. Er is geen relatie met hun productiviteit. Marktconform inkomen betekent inkomen gerelateerd aan productiviteit, dit is een geaccepteerd beginsel bij lager personeel. Dit beginsel moet ook gelden voor topmanagers die ook werknemers zijn. Laat ze maar aantonen dat hun productiveit hun topsalaris rechtvaardigt, ze zullen het niet kunnen.
Ze zullen erop wijzen dat die salarissen ook elders worden getoucheerd. Inderdaad, het is ook elders niet best; mijn onderzoek is internationaal. Denk eens aan Enron, Parmalat: geld corrumpeert en veel geld corrumpeert nog meer.
Ook alle andere smoezen om de eigen bevoorrechte positie te rechtvaardigen –weglekken van talent, enzovoorts- zijn allang onderzocht en naar het rijk der fabelen verwezen. Trouwens, welk talent ? De toplui bij Ahold, Shell etcetera die frauderen om er zelf beter van te worden ?
De maatschappelijke schade van zulk gedrag en de demotiverende werking op (lager) personeel moeten niet worden onderschat. Geldzucht werkt op de korte termijn averechts, op de lange termijn wordt het desastreus. De code Tabaksblatt is natuurlijk een wassen neus. Zelfregulering en zelfreiniging door een belangengroep zijn altijd dubieus. Naast het leggen van de bewijslast voor hun productiveit bij de topmanagers, stel ik, Tinbergen, een reeks maatregelen voor om het managersinkomen aan te pakken. Eén daarvan is ontmanteling van conglomeraten en de bijbehorende toplaag; in kleinere eenheden wordt met meer productiviteit gewerkt en met meer arbeidsvreugde. Een inkomensverdeling van 1:5, 20.000 op 100.000 EUR stond mij voor ogen, gebaseerd op productiveit en rechtvaardigheid binnen een land en tussen landen. Het is nog een lange weg te gaan, maar het aanpakken van de zelfverrijking en het grote graaien kan begonnen worden.
Benard: “Es gibt kein tierchen so froh, wie die kleine spermatoso, hab ik altijd gesegd. Geldt productivitait ook voor het op de trein zetten van Joden en hoeveel je er vergast in 1 tag ? Geldt een soortgelijke productivitait nu dan voor de moslims ? Dus taarom moet Verdonk opeins 170.000 EUR vertienen, als zij nu minister zou sain, jah ?"
Manna: “Stel je niet aan ! Na en tijdens mijn carriëre als fotomodel ben ik afgestudeerd in het bedrijfs- en privaatrecht. All that and brains too. Tijdens mijn studie maakte ik vriendinnen in het dispuut, clubgenootjes. Jaren later kwam ik er 1 tegen. Op elke vraag antwoordde ze met: “uiteraard” of “absoluut” Ik hoefde haar niet zo nodig weer te zien, maar ze had wel geil krakende panties aan en een kort rokje. Daar heb ik nog eens flink op gereden en toen heb ik haar gedumpt, de over het paard getilde trol, toen ze klaar kwam gilde ze: “Uiteraaaaaard”.
Ooit had ik een directeur en die noemde iedere advocaat “impotente lul.” De eerste keer moest ik daarom lachen. Pijnlijk duidelijk werd de daarop volgende maanden dat hij zelf die impotente lul was. Lafheid, angst en hypocrisie. Vervolgens vertaalde ik dat naar het christelijk gedeformeerde denken van Balkenende, Verhagen, Jack de Vries en soortgelijke griezels; dat was een woelige periode in mijn leven. De rotheid van mensen, vooral in de wat hogere posities, maakt je eenzaam.
Jan: Maar mevrouw, u vertelt hier alleen uw eigen verhaal, zonder enige relevantie voor de samenleving.
Manna: Ja, ik weet het, pretentie en arrogantie staan hoog bij mij in het vaandel. En toch….het is terecht. Ach, het is menselijk om heel slim te zijn en soms ook naïef en dom. Zelfs Einstein zal wel eens gedacht hebben: dat was dom van me. “Och, wat stom dat ik die sleutel vergeten ben”, je ziet het Einstein denken.
Overigens is dat ook zo’n algemeen aanvaard misverstand. Einstein was wel al heel slim in zijn schooltijd. Op 16-jarige leeftijd rondde hij zijn vergelijkbare HBS B af, toen hij 20 jaar was kon hij zich gediplomeerd ingenieur noemen. Daar heb ik wel bewondering voor, van die slimme mensen, ik hou van open, rechtvaardige onafhankelijke vakmensen en die zijn er gelukkig ook. Eigenlijk maakt het me dan niet uit of ze beta, alfa, gamma of gewoon mens zijn. Eerlijke, aardige, vriendelijke, oprechte mensen die niet door geldzucht gedreven worden. Zoek het positieve, het glas is halfvol. Een goede directeur wil maximaal 150.000 EUR verdienen en helpt zijn medewerkers beter te worden, in plaats van ze te ontslaan. Dat is pas een goede directeur.
Die mano verschrijver hieronder stelt dat het mens zijn voorop moet staan bij interpretatie van regels. Maar veel mensen zijn helemaal niet zo goed: racistisch, gesloten, afhankelijk, rancuneus, jaloers, bang. En dat moordende superioriteitsgevoel of er prat op gaan dat je in de positie van directeur benoemd bent en er alleen daarom van uitgaan dat je gelijk hebt. Christenen voelen zich superieur tov moslims. Christenen voelen zich superieur tov joden. Moslims tov negers. Negers tov bleekscheten.
Ik voel me superieur ten opzichte van het volk en die slaafse gelovigen. Daar wil je toch geen poot voor uitsteken, voor die haagse harries met hun matjes in de nek met een biertje, tatoeage en pit bull…en maar naar die pulp op tv kijken. Door geldzucht, zucht naar macht en het gevoel van superioriteit ontstaat oorlog. Maar 80% van de mensen is toch ok ?
Misschien is die zelfgenoegzame zogenaamde elite van Brinkhorst wel weer erger: ik ga over oorlog en lijken, als ik maar minister van Economische zakken kan blijven. Gedreven worden door angst of behoud van je positie en bijbehorende status, dat maakt de samenleving ziek.
Of Balkenende, of hij wil geen onderzoek naar de oorlog in Irak omdat dan blijkt dat hij het schoothondje van Bush geweest is en Japie het hoopje scheffer daarmee een mooi baantje kon bezorgen bij de NAVO, of hij wist dat er geen massavernietigingswapens waren…
Wij zijn regeringsgeil, dus principes hebben we niet. Gaaatverdamme.
Of meneer de ex-minister Pronk die over miljoenen beschikte en daarvan eerst de Surinamers gesubsidieerd heeft om ze naar Nederland te laten komen en ze vervolgens wou subsidiëren wanneer ze aljeblieft maar weer wilden ophoepelen. Overigens zie ik graag veel kleur in Nederland, hoe minder Haagse harries met pit bulls, hoe minder geblondeerde Wilders pruiken, hoe minder kale Pronken, hoe beter.
Het is jammer dat men een deskundige, mij bijvoorbeeld, niet bijtijds heeft laten uitmaken wat er wel had moeten gebeuren en wat niet. Geert Wilders, Maxime Verhagen en Camiel Eurlings in reservaat Limbabwe laten zitten en ze daar hun eigen Limburgse paspoort geven. Als alles mislukt in je leven, dan kun je altijd je haar nog blonderen.
Jan: Als ik Manna zo beluister, dan moet ik aan een film denken: na een wereldramp zie je één man, die de ramp overleefd heeft en opeens vindt hij toch nog een aantrekkelijke vrouw, na twee weken zwerven. De vrouw gaat helemaal op in haar eigen ijdelheid en etiquette. Ze regelt een diner bij kaarslicht en staat zich daarvoor twee uur op te maken. De man trekt na dat etentje gauw verder, liever alleen dan met zo’n vrouw voortplanten, ook al sterft de mensheid uit, of wellicht juist daarom. Misschien zijn we wel allemaal van dat soort mannen en vrouwen. De enige overlevenden na een ramp, denk ik wel eens. Welk schepsel is eenzamer dan één man ? Twee mannen ?
Manna: U doet mij nu denken aan die blonde man van 1.90 meter bij de Audi garage. Stond daar in zijn mobieltje te blaffen: “Dat moeten we bilateraal kortsluiten”, “Daar wil ik een harde afspraak over maken”, “Dat moeten we geregeld hebben”. En dan zo’n donkerblauw snel pak, wit hemd, net iets te frivole stropdas, zwarte riem, een breitling horloge, bierbuikje en een Audi A6. Kotsen, dat soort mannen. Tegelijkertijd geldt ook voor mij: ik praat niet met oe, ik discussier niet met oe, ik leg oe wat uit. Als oe dat niet snapt, dan heeft oe pech gehad.
Benard: Also een kleine anecdoot uit de tijd dat ik nog aan de jacht deed en net beschermhier was keworden bij de Welt Natur fonds, jah ?
Am abend zat ik bij het kampvuur met een Duitser en een Belg, tijdens een driedaagse safari. Ik zei: vandaag hab ich een olifant en een tijger doodgeschossen. Die vermaledijde Duitscher zeide: Ich habe zwei elefanten und zwei teiger erschossen. De Belg zei: Ik heb 5 nonono”s geschoten ! Dat doet zo’n Belg wel vaker, wartaal uitschlaan, dus lieten wij hem in de waan.
De volgende avond zei ik: Na een spannende jacht heb ik een zwarte panter geschossen, een tijger en een neushoorn ! Die Duitscherd zei: ik heb twee zwarte panters geschossen, zwei Neuschhoorns und drei tieger, naturlich. De Belg zei: “Ik heb zeven nonono’s geschoten.
Also am letzte abend: “Dankzij mijn prezisie heb ik een luipaard geschoten !” Die Duitscher: “Ik heb zwei luipaarden erschossen !” De Belg zeide: “Ik heb twintig nonono’s geschoten” met rode konen van opwiendung.
Dann heb ik hem gefragt: “Wat zijn nu die nonono’s, kerl ?”
“Awel,” zei de Belg, “dat zijn van die wezens die op ons lijken, zwart, op twee voeten lopen ze en als ik mijn geweer aanleg dan zwaaien ze met hun handen en roepen hard “nonono !”.
Manna: “Stel je niet aan ! Wat een nare racistische grap ! Ik vind dat grapje van Sherlock Homes en Dr. Watson leuk. Sherlock Holmes en Dr Watson moet voor de gelegenheid samen slapen in een tent. Sherlock vraagt aan Watson: “Als jij de sterrenhemel zo ziet, wat denk jij dan, Watson ?”
“Nou, dat onze verre verre voorouders ook zo naar de Grote Beer en de maan gekeken hebben en ik denk aan de onmetelijkheid van het heelal.”
“Watson, sufferd, ze hebben onze tent gestolen !”
Manna: herhalingsoefening !
Soms had ik behoefte aan een serieus gesprek met mijn moeder, maar aan haar prietpraat en dronken ijdele geklets had ik geen boodschap. Mijn moeder is een ongehoord domme vrouw. Ze noemt zichzelf schrijfster; 400.000 dames vallen in zwijm voor de ijdele praatjes van deze turf van 1.55 meter. Het lijkt alsof ze niets ziet, ruikt, leest, hoort of weet wat de moeite waard is. Ze valt voornamelijk op mannen die ooit meenden de eerste onder gelijken te zijn zoals die breedsprakerige slecht engels sprekende dictatoriale Van Mierlo of Ischa Meijer, die wél kon schrijven.
Connie Malpen, mijn ma. Ik heb mijn hele jeugd heel wat met haar te stellen gehad. Toen ik nog een kleuter was zette ze bijvoorbeeld tijdens het voeren haar eigen mond open in plaats van de mijne. Op een dag nam ze mij mee naar de speeltuin. Terwijl ik in een draaiend wiel liep kreeg ze een kleine en gezette man in de gaten, die haar ook even observeerde. Connie raakte zo in vervoering van dit mannetje dat ze tijd en ruimte leek te vergeten. Ik werd moe van het draaiende wiel; ik was tenslotte nog maar 7 jaar. Mijn beentjes stapten al zeker tien minuten door op dit wonder van techniek, een draaiende ja-knikker. Na een poosje riep ik haar: "COOOOOOONNIE ! COOOOOOOOOOONNIE ! Ik sta al zo lang buiten te spelen !" Verdwaasd liep zij naar mij en zo werd het wiel afgeremd door haar hoofd. Connie heeft geen klap van de molen gehad, maar een klap van het wiel !
Daardoor was ze gedoemd om afhankelijk jankende vrouwtjesliteratuur te schrijven. En maar kakelen over haar IQ van 133 en hoe eenzaam ze daardoor wel niet was. Och, wat heb ik genoten van een boek als “the cider house rules” van John Irving of “de hospita’s” van Frans Pointl. Toch zijn er gelukkig ook vrouwen die kunnen schrijven zoals Rascha Peper, Lisette Lewin en Patricia Highsmith.
Vaak huilde Connie. Zij pinkte geen traantje weg. Ik heb het over tranen met tuiten. Na Connie was ik voorbestemd voor een studie psychologie. Dat kun je wel denken. Daar leerde ik het volgende: herhaaldelijk de slappe lach hebben en veelvuldig janken zijn de symptomen van hysterie en labiliteit. Een voortdurende staat van dronkenschap kan natuurlijk ook de oorzaak zijn van een en ander.
Enige tijd geleden heeft zij het zo bont gemaakt, dat ik besloot haar aan de dierentuin cadeau te doen. Verleden donderdag ben ik haar daar gaan bekijken. Ze hadden haar bij de vogelachtigen ondergebracht. Links van haar stond een buitenissige buizerd en rechts knabbelden struisvogels op maïs dat oppassers hen toewierpen. Even verderop hoorde je het speenvarken uit Limbabwe, Geert Wilders, aandacht trekken. Mijn moeder trok ook aardig wat bekijks. Ze zat naast een opgedroogde kunstvijver te werken met het puntje van haar tong op haar onderlip aan haar volgende ijdele boek: “M.I.”, wilde ze het noemen, “mijns inziens”. De zon scheen aangenaam en mijn moeder leek het niet kwaad te hebben. Ik wilde niet aanzien hoe dit zou aflopen en ben toen maar doorgelopen naar de apen. Die gapen elkaar ook na.
Connie Malpen, mijn ma. Ik heb mijn hele jeugd heel wat met haar te stellen gehad. Toen ik nog een kleuter was zette ze bijvoorbeeld tijdens het voeren haar eigen mond open in plaats van de mijne. Op een dag nam ze mij mee naar de speeltuin. Terwijl ik in een draaiend wiel liep kreeg ze een kleine en gezette man in de gaten, die haar ook even observeerde. Connie raakte zo in vervoering van dit mannetje dat ze tijd en ruimte leek te vergeten. Ik werd moe van het draaiende wiel; ik was tenslotte nog maar 7 jaar. Mijn beentjes stapten al zeker tien minuten door op dit wonder van techniek, een draaiende ja-knikker. Na een poosje riep ik haar: "COOOOOOONNIE ! COOOOOOOOOOONNIE ! Ik sta al zo lang buiten te spelen !" Verdwaasd liep zij naar mij en zo werd het wiel afgeremd door haar hoofd. Connie heeft geen klap van de molen gehad, maar een klap van het wiel !
Daardoor was ze gedoemd om afhankelijk jankende vrouwtjesliteratuur te schrijven. En maar kakelen over haar IQ van 133 en hoe eenzaam ze daardoor wel niet was. Och, wat heb ik genoten van een boek als “the cider house rules” van John Irving of “de hospita’s” van Frans Pointl. Toch zijn er gelukkig ook vrouwen die kunnen schrijven zoals Rascha Peper, Lisette Lewin en Patricia Highsmith.
Vaak huilde Connie. Zij pinkte geen traantje weg. Ik heb het over tranen met tuiten. Na Connie was ik voorbestemd voor een studie psychologie. Dat kun je wel denken. Daar leerde ik het volgende: herhaaldelijk de slappe lach hebben en veelvuldig janken zijn de symptomen van hysterie en labiliteit. Een voortdurende staat van dronkenschap kan natuurlijk ook de oorzaak zijn van een en ander.
Enige tijd geleden heeft zij het zo bont gemaakt, dat ik besloot haar aan de dierentuin cadeau te doen. Verleden donderdag ben ik haar daar gaan bekijken. Ze hadden haar bij de vogelachtigen ondergebracht. Links van haar stond een buitenissige buizerd en rechts knabbelden struisvogels op maïs dat oppassers hen toewierpen. Even verderop hoorde je het speenvarken uit Limbabwe, Geert Wilders, aandacht trekken. Mijn moeder trok ook aardig wat bekijks. Ze zat naast een opgedroogde kunstvijver te werken met het puntje van haar tong op haar onderlip aan haar volgende ijdele boek: “M.I.”, wilde ze het noemen, “mijns inziens”. De zon scheen aangenaam en mijn moeder leek het niet kwaad te hebben. Ik wilde niet aanzien hoe dit zou aflopen en ben toen maar doorgelopen naar de apen. Die gapen elkaar ook na.
Subscribe to:
Posts (Atom)