 |
| we all are |
Friday, June 17, 2016
Tis a pity she was a whore
Alleskunner
Allesneukert
Allesvrezert
Alleskennert
Allesvrezer van van kooten
https://www.youtube.com/watch?v=JrrQp4QDhic
Huiselijk geweld, wat klinkt dat knus en gezellig. Vreemd contrast dat ik me zo top voel in deze tijd van Nice, Turkije en Brexit. Het is weer een goede egonarcistentrip of iets dergelijks, zoveel geluk, liever continu dit gevoel dan een miljoen in de loterij. En heel af en toe een traan, als ik aan kinderen denk, overreden door zo'n vrachtwagen. Raar, alleen maar kinderen, niet volwassenen, zelfs daar een onderschijt. Raar dat ik fruity rose van bavaria alcoholvrij bier nu zo vies vind, toch zeker 1 jaar van genoten en nu wil ik het niet meer, nooit meer. Zoete chemische troep.
menno met se nichterige hempie
Allesvrezert
Alleskennert
Allesvrezer van van kooten
https://www.youtube.com/watch?v=JrrQp4QDhic
Huiselijk geweld, wat klinkt dat knus en gezellig. Vreemd contrast dat ik me zo top voel in deze tijd van Nice, Turkije en Brexit. Het is weer een goede egonarcistentrip of iets dergelijks, zoveel geluk, liever continu dit gevoel dan een miljoen in de loterij. En heel af en toe een traan, als ik aan kinderen denk, overreden door zo'n vrachtwagen. Raar, alleen maar kinderen, niet volwassenen, zelfs daar een onderschijt. Raar dat ik fruity rose van bavaria alcoholvrij bier nu zo vies vind, toch zeker 1 jaar van genoten en nu wil ik het niet meer, nooit meer. Zoete chemische troep.
menno met se nichterige hempie
Verbinden ?
De 21ste eeuw wordt de eeuw van de ehbo, lieve mensen, let op
mijn woorden. Want alle bedrijven zoeken tegenwoordig ‘verbinders’. En dan niet
alleen in de defensiehoek waar ze best handig kunnen zijn, maar gewoon, op
kantoor. Ik kan mijn hoofd niet meer buiten de deur steken of er is wel iemand
die mij mét, aan of tussen iets wil verbinden – met een dikke prop in mijn mond
tot ik geen kik meer kan geven en nooit meer naar huis kan.
Zo kwam ik een bedrijf tegen dat ‘verbeterspecialisten’ zocht
die ‘initiatiefrijk, verbindend, nieuwsgierig en praktisch zijn’; zag ik op het
‘werkcongres burgemeester van de toekomst’ een sheet met daarop ‘verbinding met
de gemeenschap’; en zag ik een salesafdeling waar ze willen ‘verbinden in
vertrouwen’. Jongens, ik zeg het maar meteen: ik vind het eng, al die
verbanden. Ik zie bij verbinden altijd een hele afdeling verbonden collega’s
voor me. Alsof het oorlog is en we koortsachtig met grote rollen verband,
wadend in het bloed tussen de veldbedden, etterende wonden moeten verbinden.
Alsof een pleister niet genoeg is. Alsof we allemaal ziek zijn. Ik snap het ook
niet. Waarom zouden we allemaal verbonden moeten zijn? Iedereen die weleens
gescheiden is, weet hoe heerlijk het is om een tijdje ongebonden te zijn.
Bovendien vind ik, even terugkomend op die burgemeestersbijeenkomst, dat niet
elke verbinding meteen tot gemeenschap hoeft te leiden. Ik denk ook altijd aan
‘verkeerd verbonden’ bij verbinden. Wie garandeert dat je goed verbonden wordt,
er zitten vast een hoop prutsers tussen al die verbinders. Mensen die zeggen
dat ze met je willen verbinden, zeg nieuwe burgemeesters of enge mensen op
LinkedIn, daar wil ik vaak ook helemaal niet mee verbonden worden. Ga lekker
jezelf verbinden en laat mij erbuiten, denk ik dan. En wie ontbindt alles weer
als het klaar is met de verbinding? Je maakt mij niet wijs dat je altijd aan
dezelfde mensen, bedrijven en steakholders verbonden moet blijven. Een
constante verbinding lijkt mij bovendien erg duur, zeker als je geregeld de
grens over gaat. En oude verbindingen die niet meer gebruikt worden, die raken
op een gegeven moment in een staat van ontbinding. Dat gaat enorm stinken. Maar
belangrijker: ik vind het ook enorm ouderwets, al die verbindingen. Ja,
vroeger. Toen hadden we overal draden, telefoons aan snoeren, kerken en de ECI
boekenclub waaraan je verplicht verbonden was. Maar tegenwoordig zijn we juist
zo opgelucht, ongebonden, eindelijk vrij en draadloos. En dan moeten we ons
weer gaan vastleggen? Ik dacht het niet. Ik zou dan ook zeggen: we stoppen met
al dat dwangmatige verbinden en we laten de verbindingen weer organisch tot
stand komen. En al die mensen die op congressen, workshops, webinars, seminars,
LinkedIn en tijdens ‘persmomenten’ met je willen verbinden, die verbinden we
gewoon dóór. Elke dag een lapje is een mummie in een jaar. Piramide erop. Niks
meer aan doen.
Japke
Positief lijderschap
Graaien, stress, fraude en faillissementen domineren nogal eens het nieuws over managers. Maar er zijn onderzoekers die moedig weerstand bieden en zich concentreren op wat er wél goed gaat. Een van hen is Kim Cameron, hoogleraar aan de University of Michigan. Hij besteedde eerst een groot deel van zijn carrière aan onderzoek naar de effecten van ontslagrondes. Zijn conclusie: in verreweg de meeste organisaties leidt afslanken enkel en alleen tot negatieve effecten: wantrouwen, conflicten en langdurig slechtere prestaties. Maar in ruwweg een op de tien bedrijven loopt het wonderlijk genoeg wel goed af. Cameron constateerde dat dit niet vanzelf gaat, maar dat klassieke deugden als vergeving, compassie en dankbaarheid hierbij essentieel zijn. Deze bevinding zorgde ervoor dat Cameron zijn focus verlegde naar wat nu positive organizational scholarship heet: positieve psychologie voor bedrijven. Zijn speerpunt: positief leiderschap.
Positief lijderschap
Graaien, stress, fraude en faillissementen domineren nogal eens het nieuws over managers. Maar er zijn onderzoekers die moedig weerstand bieden en zich concentreren op wat er wél goed gaat. Een van hen is Kim Cameron, hoogleraar aan de University of Michigan. Hij besteedde eerst een groot deel van zijn carrière aan onderzoek naar de effecten van ontslagrondes. Zijn conclusie: in verreweg de meeste organisaties leidt afslanken enkel en alleen tot negatieve effecten: wantrouwen, conflicten en langdurig slechtere prestaties. Maar in ruwweg een op de tien bedrijven loopt het wonderlijk genoeg wel goed af. Cameron constateerde dat dit niet vanzelf gaat, maar dat klassieke deugden als vergeving, compassie en dankbaarheid hierbij essentieel zijn. Deze bevinding zorgde ervoor dat Cameron zijn focus verlegde naar wat nu positive organizational scholarship heet: positieve psychologie voor bedrijven. Zijn speerpunt: positief leiderschap.
Positief leiderschap is volgens Cameron gericht op het verheffen
van individuen en organisaties. Een positieve leider richt zich daarbij op wat
er goed gaat, op wat bijzonder is en inspirerend. In de praktijk betekent dat
actief op zoek gaan naar de positieve afwijkingen. Waar en wanneer worden de
verwachtingen overtroffen? Wat gaat er uitzonderlijk goed? De kunst is het
gedrag dat aan die prestaties ten grondslag ligt, te bevestigen en te
versterken. Positief leiderschap betekent ook: bouwen aan goede relaties op het
werk; je verdiepen in wat collega’s bezighoudt; je best doen medewerkers te
helpen, ook als je daartoe niet verplicht bent; oprecht luisteren naar
collega’s en ze serieus nemen. Door dit soort dingen dag-in-dag-uit te doen,
bouw je aan een positieve cultuur in het bedrijf. Een cultuur waar mensen
energie van krijgen.
Goed. Dit klinkt prachtig. En het is waar dat leidinggevenden
een grote invloed hebben op het welbevinden en de productiviteit van
medewerkers. Maar helaas is die invloed meestal negatief. Ik schreef er al
vaker over: wereldwijd vindt een meerderheid van de werkenden dat zijn directe
baas een demotiverend werkklimaat veroorzaakt. Heel verrassend is dat niet. Een
bekende verklaring is dat negatieve ervaringen voor mensen veel zwaarder tellen
dan positieve. Simpel gesteld: wanneer een leidinggevende feitelijk evenveel
positieve als negatieve feedback geeft, dan zal de perceptie toch zijn dat hij
een notoire zeikerd is. Het creëren van een motiverend klimaat is gewoon
helemaal niet makkelijk. Cameron onderkent dit probleem, maar stelt: juist
daarom moet je bewust en hard werken aan positief leiderschap. Waar ook nog wel
een beetje aan gewerkt moet worden, is het imago van positief leiderschap. Het
lastige met het woord ‘positief ’ is dat het bij veel mensen meteen negatieve
associaties oproept: krampachtig optimistisme, fundamentalistisch geloof in
maakbaarheid, alles kan zolang je maar positief denkt. Cameron moet daarom
steeds weer uitleggen dat positieve psychologie en positief leiderschap beide
onderwerp zijn van wetenschappelijke studie. Dat het geen softe zweverij is.
Maar dat onderzoek naar positief leiderschap juist harde resultaten laat zien.
De scores op het gebied van gezondheid, betrokkenheid, verzuim en verloop gaan
er meetbaar op vooruit. Evenals de financiële performance. Je zou er bijna blij
van worden.
"Er zijn mensen die zorgen voor geluk
daar waar ze komen.... Anderen zorgen daarvoor wanneer ze weggaan.....",
is een memorabele uitspraak van Oscar Wilde.
is een memorabele uitspraak van Oscar Wilde.
De vraag aan u is: wordt uw omgeving gelukkiger door uw sturing,
of eigenlijk niet.... Méér geluk zorgt voor meer werken in flow en leidt zo tot
hogere- en betere output. De vraag is dan ook wat geluk dan precies inhoudt.
En natuurlijk kan er niet altijd alleen maar geluk heersen. Duidelijkheid, provocatief acteren en minder prettige boodschappen moeten soms ook.
En natuurlijk kan er niet altijd alleen maar geluk heersen. Duidelijkheid, provocatief acteren en minder prettige boodschappen moeten soms ook.
Organisaties werken steeds vaker
effectief, lenig en behendig. Bijvoorbeeld met
teams die zelfstandig hun werk doen zónder leidinggevende. Dat is het, het gegeven dat wij allen overbodig zijn en daarmee worstelen je hele leven, vooral dames hebben daar last van, heb ik het foutieve idee. Ik worstel daar namelijk helemaal niet mee, noem het cynisch, noem het hard, het kerkhof ligt vol onmisbaren. Mooi als jij denkt dat alles zin heeft en dat er een doel is, als je daar gelukkig van wordt. Maar val mij niet lastig met je neurotische gedrag als gevolg daarvan.
Ik was niet bij machte het tij te keren. Mijden man !
ik noem altijd iedereen aardig, lief leuk en echt omdat je bent wat je zelf zegt
A loving heart is the truest wisdom
Met het onderstaande laat ik mezelf lelijk zien en ook daardoor ben ik de dame kwijt geraakt waarmee ik het liefste oud was geworden, in ieder geval van januari 2015 tm oktober 2015. Nu niet meer. Zij omschreef tim, haar x, als grof, bot, kwetsend, laf, zwak en huichelachtig; zij heeft hetzelfde gedrag vertoond plus een zwijgzame negatieve iezegrim door mijn toedoen, prijs jezelf gelukkig, wees vrolijk, wees blij. Wat een ongelooflijke stomkop en prutser ben ik, dat ik het niet zag.
Kijk, ik zal het je nogmaals uitleggen, mijn geduld is groot. Je kunt een varken niet verwijten dat het een varken is. Dat is nou eenmaal zo. Zo is het. Ik kan iemand die in een rolstoel zegt dat ze niet meer geduwd wil worden niet verwijten dat ze niet meer geduwd wil worden. Niet naar Brussel, Bergen, Wageningen, Londen, Schiermonnikoog, duin en Kruidberg, Brugge, wherever, whenever. Ook niet als ze zegt dat ze dat allemaal zo geweldig vond. Voor mij is een vreugdedansje vanwege het niet meer hoeven duwen dan meer op zijn plaats en me verbazen over mijn oneindige stupiditeit, narcistisch egoistisch varken dat ik daar ben.
En navelstarende kan ik het me, gelet op onze leeftijd, ook voorstellen dat ze niet door iemand met een looprek of rollator geduwd wil worden. Dat continue gebonk en geram tegen die rolstoel. Onverdraaglijk. Ook kan ik haar niet verwijten dat ze alles wat ze haar ex verwijt zelf doet: grof en bot een eenzijdige relatie beëindigen en daarboven is bij mij kennelijk narcisme geconstateerd door een deskundige. Plus een ster in het zichzelf in de slachtofferrol manoeuvreren. Haar zus zou zich uit de hoogte gedragen, net zoals ik. Minderwaardigheidscomplex, laag zelfbeeld, de pot verwijt de ketel en Calimero. "Zij zijn groot en ik is klein", alles maar dan ook alles opdat ik slachtoffer ben. Lijdzaam, passief, angstig, bang, zwak, inhalig, dramatisch, wantrouwig, pathetisch, doemdenkerig, jankerig, huilerig, negatief fatalistisch, zielig doen, laf, lijdelijk ben ik. Dat dat in mijn beleving waardeloos is en dat ik mezelf kwalificeer als non valeur en minable is natuurlijk geheel mijn probleem en mijn gevoel. Het is dat ik er af en toe om moet lachen maar ik verdien eigenlijk een authentieke draai om de oren en pets voor de mooie billen, eerst even omhoog tillen. Never look back. Forget about it. Gepasseerd station. Het oninteressante verleden. Ook herinneringen dat ze in het begin af en toe huilde van vreugde of verdriet vanwege d'r relatie, het is allemaal onbelangrijk geworden. Mijn optreden heeft ervoor gezorgd dat het allemaal niets was, dat het niets voorstelde. En dan ook nog zo'n zinnetje "net zoals in vorige relaties kreeg ik vluchtgedrag". Klinkt goed en vriendelijk, je bent 1 van die vorige relaties, het is helemaal niet uniek en anders. En dan nog verbaasd en verontwaardigd dat ik me zomaar helemaal van haar af zou keren. Gauw wegrollen met ontevreden verongelijkte blik in die rolstoel. Wegwezen. Mijden man.
En nu ben ik steeds meer blij, tevreden, gelukkig en opgelucht. Geloof dat Baghwan zei dat de periode na een scheiding het gelukkigste is. Dit keer klopt het, in 2010 ook, in 2013 niet, toen ruim 9 maanden somber. Ook herinner ik me nog van haar "We konden het tij niet keren", "Ik mis verbinding" en andere zinnen. Laten we gezamenlijk, onder mijn voortreffelijke leiding, eens analyseren waar foutieve dwanggedachten vandaan komen. Geconstateerd is dat geleerden, wetenschappers en andere mensen, zoals ik, voor 99,5% van de tijd irrationeel, bijgelovig en bevooroordeeld denken. De lafheid en zwakheid van een permanent slachtoffer als ik zijn afschuwelijk om mee te maken.
Is het niet zwak en laf om iemand na te trappen waarmee je 1,5 jaar een "relatie" had ? Ja. Zodra het een echte relatie werd of zou worden, maakte ze er een einde aan. Stik maar in jezelf. Voelde me altijd goed met haar, zo stil, rustig en prettig. Sereen was ze. Bij andere vrouwen na het vrijen, wegwezen, slip out of the back, jack. Vluchten. Heb ruim 1 jaar (9 maanden, februari-oktober) het idee gehad dat ik mijn mooiste relatie meemaakte en dat bij 50plus. Niet verkeerd. Meer daarvan en ook dat ik maar zo gelukkig en sterk blijf als ik nu ben. En verdorie, wat was het leuk om te whatsappen met haar, haar met zwartleren jurk te zien, te sporten, te vrijen, ze hielp me top met het werk. Benoem wat ik zie gebeuren en wat het met me doet. Laat het bij wat feitelijk volgens mij gebeurd is, richt je ongenoegen niet op de persoon. Niet de persoon, de feiten en de omstandigheden benoemen en wat het met me doet. NIET gelijk krijgen, NIET verongelijktheid, NIET verontschuldigingen of excuses verwachten, dat loslaten, afstand houden, niet in je gelijk gaan zitten en blijven zitten, niet een focus op de personen maar op het werk. Dus feedback geven hoe je zaken meemaakt en ervaart, wat het met me doet en niet in verwijten en beschuldigingen blijven steken. Herhaal het maar even voor mezelf. Zij zag wekelijks van die rampgevallen die 2 tot 6 jaar of oneindig maar in de poep blijven neuzen, vreselijk, nooit doen, had myself a walking, talking, living, sleeping doll en wat meer, intrigerende persoonlijkheid toch wel en ook iets liefs en zachtmoedigs en en en vreemd allemaal, wat zit ik toch raar in elkaar op 2 juni 2016 en 76,1 kilo ! Ik ben blijven steken in egoisme, ijdelheid of stupiditeit.
En toch...werkt een negatieve onzekere narcistische gedachtegang destructief voor elke relatie. Ik ben redelijk vrij, we zijn allemaal gevangenen van onszelf, zij is een gevangene van vreemde verwachtingen hoe een relatie moet zijn, wantrouwen, schuldgevoelens en andere dwanggedachten. Ze stikt in tegenstrijdige verwachtingen en verlangens en doet daar vervolgens slachtofferig over en belast mij ermee. "Jammer dat een echt gesprek niet mogelijk was", ja, makkelijk als je enige boodschap is dat je de relatie definitief wil beëindigen. En vervolgens "discussie gesloten" en "we kunnen niet (meer) met elkaar praten" en "nu niet meer mailen"; woorden van een verbitterde verzuurde iezegrim. Bij even tegenwind, stoppen, einde, schluss en het uit kraaien "jij hebt alles kapot in mij gemaakt". Jaja. Kijk naar jezelf.
En als je naar de reden vraagt waarom ze van te voren bedacht heeft "wil je dat nog wel weten ?" om op die manier te huichelen dat ze met een ouwe wil afspreken. Ik vergeef mezelf met veel moeite.
Waar geloof je in?“Als ik ergens in geloof dan is het in zelfrelativering. Er wordt wel gezegd dat engelen kunnen vliegen omdat ze zichzelf zo licht nemen. Daar streef ik dus naar. Ik neem mezelf daarom niet buitensporig serieus. Dat komt in mijn werk ook duidelijk naar voren. Wanneer je jezelf te zwaar neemt in dit toch al zware leven dan wordt het leven alleen maar zwaarder. Dan kom je haast niet meer vooruit. Ik ben daarom zo min mogelijk met mezelf bezig. Met termen als zelfontplooiing of zelfontwikkeling heb ik dan ook helemaal niets. Volgens mij ontbreekt het mij aan een zelf. Ik verplaats me liever in anderen. Misschien ben ik daarom wel gaan schrijven. Dan val ik helemaal weg. Hoewel ik vaak in de ik-persoon schrijf gaat het toch meestal over anderen. Maar als er iets verdrietigs of vreugdevols in mijn leven plaatsvindt dan ervaar ik dat ik natuurlijk best wel een zelf heb. Om emoties kan mijn zelf nu eenmaal niet heen. Ik doorzie dingen, kan zaken relativeren. Ik hou niet van labels, maar waarom hoor je nooit iemand over de positief–depressieven. Al die mensen die alles maar leuk vinden, dat is pas ongezond. Ik zie het zo: Jij moet niet alleen door het leven heen, het leven moet ook door jou heen. Ik heb mij er bij neergelegd. Het sombere hoort bij mijn leven. Het is een kwestie van geduldig lijden. Je moet het toch uitzitten. Dat anderen vreemd tegen zo’n houding aankijken, interesseert mij niet. Ik ben liever geestelijk onafhankelijk.”
Tuurlijk kun je treuren
Maar de vraag is waarom
Beter kijken naar wat leuk is
In plaats van wat stom
Op je kop gaan staan
Of rennen in het rond
Het heeft geen zin
Alles komt zoals het kont
Ik noem altijd iedereen
Lief, schattig, leuk en echt
Want vroeger is me geleerd
Dat je bent wat je zelf zegt
Een rijke industrieel uit de 18e eeuw die na een erfenis veel goed voor de mensen deed en leefde naar het motto "zoek wat de mensen verbindt en neem weg wat verdeelt". (uit: "Tot u spreekt Jan Mulder", een leuk boek).
A loving heart is the truest wisdom
Met het onderstaande laat ik mezelf lelijk zien en ook daardoor ben ik de dame kwijt geraakt waarmee ik het liefste oud was geworden, in ieder geval van januari 2015 tm oktober 2015. Nu niet meer. Zij omschreef tim, haar x, als grof, bot, kwetsend, laf, zwak en huichelachtig; zij heeft hetzelfde gedrag vertoond plus een zwijgzame negatieve iezegrim door mijn toedoen, prijs jezelf gelukkig, wees vrolijk, wees blij. Wat een ongelooflijke stomkop en prutser ben ik, dat ik het niet zag.
Kijk, ik zal het je nogmaals uitleggen, mijn geduld is groot. Je kunt een varken niet verwijten dat het een varken is. Dat is nou eenmaal zo. Zo is het. Ik kan iemand die in een rolstoel zegt dat ze niet meer geduwd wil worden niet verwijten dat ze niet meer geduwd wil worden. Niet naar Brussel, Bergen, Wageningen, Londen, Schiermonnikoog, duin en Kruidberg, Brugge, wherever, whenever. Ook niet als ze zegt dat ze dat allemaal zo geweldig vond. Voor mij is een vreugdedansje vanwege het niet meer hoeven duwen dan meer op zijn plaats en me verbazen over mijn oneindige stupiditeit, narcistisch egoistisch varken dat ik daar ben.
En navelstarende kan ik het me, gelet op onze leeftijd, ook voorstellen dat ze niet door iemand met een looprek of rollator geduwd wil worden. Dat continue gebonk en geram tegen die rolstoel. Onverdraaglijk. Ook kan ik haar niet verwijten dat ze alles wat ze haar ex verwijt zelf doet: grof en bot een eenzijdige relatie beëindigen en daarboven is bij mij kennelijk narcisme geconstateerd door een deskundige. Plus een ster in het zichzelf in de slachtofferrol manoeuvreren. Haar zus zou zich uit de hoogte gedragen, net zoals ik. Minderwaardigheidscomplex, laag zelfbeeld, de pot verwijt de ketel en Calimero. "Zij zijn groot en ik is klein", alles maar dan ook alles opdat ik slachtoffer ben. Lijdzaam, passief, angstig, bang, zwak, inhalig, dramatisch, wantrouwig, pathetisch, doemdenkerig, jankerig, huilerig, negatief fatalistisch, zielig doen, laf, lijdelijk ben ik. Dat dat in mijn beleving waardeloos is en dat ik mezelf kwalificeer als non valeur en minable is natuurlijk geheel mijn probleem en mijn gevoel. Het is dat ik er af en toe om moet lachen maar ik verdien eigenlijk een authentieke draai om de oren en pets voor de mooie billen, eerst even omhoog tillen. Never look back. Forget about it. Gepasseerd station. Het oninteressante verleden. Ook herinneringen dat ze in het begin af en toe huilde van vreugde of verdriet vanwege d'r relatie, het is allemaal onbelangrijk geworden. Mijn optreden heeft ervoor gezorgd dat het allemaal niets was, dat het niets voorstelde. En dan ook nog zo'n zinnetje "net zoals in vorige relaties kreeg ik vluchtgedrag". Klinkt goed en vriendelijk, je bent 1 van die vorige relaties, het is helemaal niet uniek en anders. En dan nog verbaasd en verontwaardigd dat ik me zomaar helemaal van haar af zou keren. Gauw wegrollen met ontevreden verongelijkte blik in die rolstoel. Wegwezen. Mijden man.
En nu ben ik steeds meer blij, tevreden, gelukkig en opgelucht. Geloof dat Baghwan zei dat de periode na een scheiding het gelukkigste is. Dit keer klopt het, in 2010 ook, in 2013 niet, toen ruim 9 maanden somber. Ook herinner ik me nog van haar "We konden het tij niet keren", "Ik mis verbinding" en andere zinnen. Laten we gezamenlijk, onder mijn voortreffelijke leiding, eens analyseren waar foutieve dwanggedachten vandaan komen. Geconstateerd is dat geleerden, wetenschappers en andere mensen, zoals ik, voor 99,5% van de tijd irrationeel, bijgelovig en bevooroordeeld denken. De lafheid en zwakheid van een permanent slachtoffer als ik zijn afschuwelijk om mee te maken.
Is het niet zwak en laf om iemand na te trappen waarmee je 1,5 jaar een "relatie" had ? Ja. Zodra het een echte relatie werd of zou worden, maakte ze er een einde aan. Stik maar in jezelf. Voelde me altijd goed met haar, zo stil, rustig en prettig. Sereen was ze. Bij andere vrouwen na het vrijen, wegwezen, slip out of the back, jack. Vluchten. Heb ruim 1 jaar (9 maanden, februari-oktober) het idee gehad dat ik mijn mooiste relatie meemaakte en dat bij 50plus. Niet verkeerd. Meer daarvan en ook dat ik maar zo gelukkig en sterk blijf als ik nu ben. En verdorie, wat was het leuk om te whatsappen met haar, haar met zwartleren jurk te zien, te sporten, te vrijen, ze hielp me top met het werk. Benoem wat ik zie gebeuren en wat het met me doet. Laat het bij wat feitelijk volgens mij gebeurd is, richt je ongenoegen niet op de persoon. Niet de persoon, de feiten en de omstandigheden benoemen en wat het met me doet. NIET gelijk krijgen, NIET verongelijktheid, NIET verontschuldigingen of excuses verwachten, dat loslaten, afstand houden, niet in je gelijk gaan zitten en blijven zitten, niet een focus op de personen maar op het werk. Dus feedback geven hoe je zaken meemaakt en ervaart, wat het met me doet en niet in verwijten en beschuldigingen blijven steken. Herhaal het maar even voor mezelf. Zij zag wekelijks van die rampgevallen die 2 tot 6 jaar of oneindig maar in de poep blijven neuzen, vreselijk, nooit doen, had myself a walking, talking, living, sleeping doll en wat meer, intrigerende persoonlijkheid toch wel en ook iets liefs en zachtmoedigs en en en vreemd allemaal, wat zit ik toch raar in elkaar op 2 juni 2016 en 76,1 kilo ! Ik ben blijven steken in egoisme, ijdelheid of stupiditeit.
En toch...werkt een negatieve onzekere narcistische gedachtegang destructief voor elke relatie. Ik ben redelijk vrij, we zijn allemaal gevangenen van onszelf, zij is een gevangene van vreemde verwachtingen hoe een relatie moet zijn, wantrouwen, schuldgevoelens en andere dwanggedachten. Ze stikt in tegenstrijdige verwachtingen en verlangens en doet daar vervolgens slachtofferig over en belast mij ermee. "Jammer dat een echt gesprek niet mogelijk was", ja, makkelijk als je enige boodschap is dat je de relatie definitief wil beëindigen. En vervolgens "discussie gesloten" en "we kunnen niet (meer) met elkaar praten" en "nu niet meer mailen"; woorden van een verbitterde verzuurde iezegrim. Bij even tegenwind, stoppen, einde, schluss en het uit kraaien "jij hebt alles kapot in mij gemaakt". Jaja. Kijk naar jezelf.
En als je naar de reden vraagt waarom ze van te voren bedacht heeft "wil je dat nog wel weten ?" om op die manier te huichelen dat ze met een ouwe wil afspreken. Ik vergeef mezelf met veel moeite.
Waar geloof je in?“Als ik ergens in geloof dan is het in zelfrelativering. Er wordt wel gezegd dat engelen kunnen vliegen omdat ze zichzelf zo licht nemen. Daar streef ik dus naar. Ik neem mezelf daarom niet buitensporig serieus. Dat komt in mijn werk ook duidelijk naar voren. Wanneer je jezelf te zwaar neemt in dit toch al zware leven dan wordt het leven alleen maar zwaarder. Dan kom je haast niet meer vooruit. Ik ben daarom zo min mogelijk met mezelf bezig. Met termen als zelfontplooiing of zelfontwikkeling heb ik dan ook helemaal niets. Volgens mij ontbreekt het mij aan een zelf. Ik verplaats me liever in anderen. Misschien ben ik daarom wel gaan schrijven. Dan val ik helemaal weg. Hoewel ik vaak in de ik-persoon schrijf gaat het toch meestal over anderen. Maar als er iets verdrietigs of vreugdevols in mijn leven plaatsvindt dan ervaar ik dat ik natuurlijk best wel een zelf heb. Om emoties kan mijn zelf nu eenmaal niet heen. Ik doorzie dingen, kan zaken relativeren. Ik hou niet van labels, maar waarom hoor je nooit iemand over de positief–depressieven. Al die mensen die alles maar leuk vinden, dat is pas ongezond. Ik zie het zo: Jij moet niet alleen door het leven heen, het leven moet ook door jou heen. Ik heb mij er bij neergelegd. Het sombere hoort bij mijn leven. Het is een kwestie van geduldig lijden. Je moet het toch uitzitten. Dat anderen vreemd tegen zo’n houding aankijken, interesseert mij niet. Ik ben liever geestelijk onafhankelijk.”
Tuurlijk kun je treuren
Maar de vraag is waarom
Beter kijken naar wat leuk is
In plaats van wat stom
Op je kop gaan staan
Of rennen in het rond
Het heeft geen zin
Alles komt zoals het kont
Ik noem altijd iedereen
Lief, schattig, leuk en echt
Want vroeger is me geleerd
Dat je bent wat je zelf zegt
Een rijke industrieel uit de 18e eeuw die na een erfenis veel goed voor de mensen deed en leefde naar het motto "zoek wat de mensen verbindt en neem weg wat verdeelt". (uit: "Tot u spreekt Jan Mulder", een leuk boek).
Subscribe to:
Posts (Atom)