akelig mannetje dat ik daar ben, jammer en zonde van die waardeloze zielige gefrustreerde kant in me

Wij hadden het ook over Linda.



Alleen het triviale nog interessant vinden.



Over 50 jaar linda de mol, niets wordt er, niets, uit talloos veel miljoenen, wie zal er over 50 jaar nog een show, een kwis, of een film van linda de mol bekijke. Bekijk t.

Ook kent niemand bas heijne of marcel van roosmaalen meer over 50 jaar, laat staan over 500 of 5000 jaar.

Een kostuum met een willekeurige, nietszeggende huisvrouw

Toen ik vorige week langs het door Linda de Mol verzonnen programma ‘Familie Kruys’ zapte viel het me op dat Linda er opeens anders uitzag. Als ik een dier moest noemen zou ik zeggen dat Linda op een vosje leek. Zou het oude Linda de Mol-pak versleten zijn? Want dat dacht ik, dat er ergens in de villa van John de Mol in Hilversum een kostuum lag waar ze iedere dag een willekeurige, nietszeggende huisvrouw in stopten die dan voor een dag de populairste vrouw van het land mocht zijn.

Dat ging altijd goed totdat Linda een keer bij Zomergasten mocht aanschuiven en ze er in slaagde om meer dan drie uur niets te zeggen. De vrouw die toen in dat pak zat had het woord nietszeggend verkeerd begrepen.
Daarna was Linda weer gewoon Linda. Vooral bij Miljoenenjacht op zondagavond, een programma dat een climax bereikt als een kandidaat moet raden in welk koffertje een hoog geldbedrag zit. Linda is dan typisch zo’n vrouw aan wie de kandidaten dan vragen welk koffertje zij zou openen, terwijl ze zelf ook heus wel weten dat Linda helemaal niet weet wat er in welk koffertje zit. Linda somt dan alle al bekende voor- en nadelen op, waarna de kandidaat zelf een beslissing neemt die Linda ongeacht de uitkomst ‘slim’ of ‘dapper’ vindt hoewel ze er, als het spel gespeeld is, niet voor terugdeinst om hardop te filosoferen wat er gebeurd zou zijn als er een andere beslissing was genomen.
Aan Linda de Mol heb je dus verder niets, maar herkenbaar is al dat getwijfel wel want Linda is zo populair dat als zij op de cover van een tijdschrift staat dat tijdschrift beter verkoopt. Toen ze dat zelf ontdekte begon ze een eigen tijdschrift dat ze ‘Linda’ noemde en waarvoor allemaal vrouwen werken die schrijven hoe Linda denkt en dat wordt gelezen door vrouwen die alles wat Linda zegt of schrijft herkenbaar vinden.
Als Linda zegt dat ze na al dat chiazaad wel weer eens zin heeft in friet met mayonaise rennen zij naar de snackbar.
Deze week verscheen Linda op de cover van Linda met een hoofddoek op zo’n manier om het hoofd geslagen zoals ik hem tot dan toe alleen door Carrie Mathison in de televisieserie Homeland gedragen zag worden. Het thema was ‘Angst maakt meer kapot dan je lief is’. In haar column trapte Linda meteen op de rem. Ze stelde zichzelf de vraag wat ze eigenlijk van ‘die hele islamdiscussie’ vond en kwam na een hele serie ‘enerzijds’ en ‘anderzijds’ tot de conclusie dat ze het moeilijk vond om iets te vinden.
Linda was nog nooit zo Linda, heel herkenbaar.

Doodskop

De loopbaan van bewindslieden in Nederland kent twee fases. Je bent een tijdje, steeds korter eigenlijk, minister of staatssecretaris. Een paar jaar daarna ben je getuige voor een parlementaire commissie die onderzoekt hoe het zo mis heeft kunnen gaan. Welke oud-minister of staatssecretaris hebben we niet teruggezien in de nationale beklaagdenbank? Ik weet niet wat Tineke Netelenbos verder nog in haar leven heeft gedaan, maar zeker is dat ze tot aan haar dood voor parlementaire commissies zal verschijnen om met ijzeren volharding uit te leggen dat het aan haar niet heeft gelegen.

Ieder land zijn eigen ritueel. In Frankrijk draait onderzoek achteraf altijd om geld – corruptie en zelfverrijking. Zodra de immuniteit van een president of minister wordt opgeheven, wemelt het van de onderzoeken en aanklachten over smeergeld, illegale donaties, peperdure geschenken van dictators en een absurd lage huur voor een luxeappartement. De beoogde zondebok verschijnt een paar keer, omringd door camera’s, op de trappen van het gerechtsgebouw. Daarna hoor je er niks meer van.

In Nederland gaat het meestal ook over geld, maar dan over gemeenschapsgeld. Over wat het bestuurlijk onvermogen de burger wel niet heeft gekost. Je kunt al die parlementaire enquêtes zo samenvatten: de bestuurlijke klasse blijkt in de greep te hebben verkeerd van een idee – privatisering, marktwerking, automatisering – dat uiteindelijk maar half begrepen werd, maar werd doorgedrukt op de nietsontziende manier die bekeerde gelovigen eigen is.
Achteraf kan niemand zich meer voorstellen wat er zo goed aan was, maar dan zijn wel alweer heel wat verspilde miljoenen, verscheurde brieven en ruziënde bewindslieden verder. De commissie komt dan met een rapport waarin staat dat het nog veel erger was dan men had verwacht. Daarna hoor je er niks meer van.
De bedoeling is dat er lessen uit getrokken worden. Maar uit de verslagen van zo’n verhoor krijg je meer de indruk van een ongezellige reünie. Iedereen had toen al een bloedhekel aan elkaar en dat is eigenlijk alleen maar erger geworden. Tineke Netelenbos en Gerrit Zalm, die deze week getuigden voor de Fyra-commissie, zijn nog altijd “water en vuur”.
Het enige wat hen bindt, is hun gemeenschappelijke afkeer van Jan Timmer, toenmalig president-directeur van de NS, die een tijdje dacht dat Nederland van hem was. De Telegraaf: “Tijdens een gesprek waarin Netelenbos kenbaar maakte dat het kabinet niks zag in het [zijn] plan, trok Timmer zijn jasje uit waardoor zijn zwarte bretels met doodskoppen zichtbaar werden.” Timmer zelf over zijn blinde eigengereidheid, die aan de oorsprong van het Fyra-debacle ligt: “De vraag van het kabinet paste niet in ons denken.”
Alle hoogmoed in één zinnetje. De man is een intimiderende gek, van het soort dat door corporate Nederland in die jaren op handen gedragen werd. Het soort alpha male dat aanbeden wordt door mensen die zelf geen idee hebben; ook De Telegraaf koesterde eertijds een dronken enthousiasme voor dit soort captains of industry. Steeds weer moest je horen hoe goed het zou zijn wanneer mensen van het type Timmer het hier voor het zeggen zouden krijgen. Inmiddels weten ze bij die krant wat er van komt.
Natuurlijk boog minister Netelenbos voor de intimidatie. Toen de NS van Timmer een absurd hoog bod op de exploitatie van de nieuwe hogesnelheidslijn uitbracht, dat alleen over de rug van de reiziger terugverdiend zou kunnen worden, ging ze braaf akkoord. De raad van commissarissen van de NS bestond immers uit “gelouterde Nederlandse captains of industry”. Netelenbos: “Ik ging ervan uit dat ze wisten wat ze deden.”
Heel het bestuurlijke onvermogen in één zin. Want dat is echt pijnlijk aan de Fyra-enquête: terwijl daar met ernstige gezichten wordt onderzocht waarom het zo mis heeft kunnen gaan, herhaalt de geschiedenis zich waar je bij staat.
Zelfonderzoek leidt nooit tot zelfinzicht. Het pgb-schandaal komt voort uit dezelfde bestuurscultuur. Iedereen in de ban van een half begrepen idee, decentralisatie, gecombineerd met een overhaaste, ondoordachte uitvoering.
En wanneer het mis gaat? Blind koers houden, in een sfeer van ontkenning en intimidatie. Toen de positie van staatssecretaris Van Rijn deze week in gevaar kwam, blies de PvdA het debat af. Zijn partij heeft veel liever dat hij over een paar jaar voor een speciale commissie verschijnt. Daarna hoor je er toch niks meer van.