Vallende varkens

Good enough is the new perfect

The best role model in your life is the mirror, volgens de kapper.

Maar goed dat ik geen complotdenker ben. Die vorige directeur van het voedingscentrum, felix cohen, ken ik als een brallende vvd-er met een ego van hier tot gunder, zodra edith schippers minister werd, werd hij na ontslag bij de consumentenbond daar als directeur benoemd (spelfauten, hij kon geen zin schreiven, een foutje als “we geven het stokje aan jouw” is kinderspel vergeleken met zijn taalvaardigheid). Bah ! Bah ! Bah ! Politieke benoemingen zijn er veel teveel ! En de vvd te machtig (bij pvda iets meer integer, maar daar gebeurt het ook, zeker, dijsselbloem werd minister van financiën als grote vriend van diederik samsom, terwijl plasterk zo graag wilde). Daarvoor continu bij het cda, benoem ze maar hier, benoem ze maar daar. Van die dingen. Waar maak ik me druk om. Ga je ding doen, vent !

 

Vrolijke groet !

 

Nog maar vier zegeltjes of 40 EUR bij de AH uitgeven en gratis 2^e 3 gangen menu bij restaurant in den haag !!! Jeuh, jeuh, jeuh

 

 

 

Opstelten heeft zijn maatje pieter cloo benoemd bij v&j, vvd-corps ballen bij elkaar daar, de top van veiligheid en justitie:

 

 

 

Factchecken vanuit de achterbak

Met de VVD-crimefighters Ad van der Steur en Klaas Dijkhoff aan het roer waait er vanuit het ministerie van Veiligheid en Justitie een nog hardere wind waarvan ze bij De Telegraaf in ieder geval vinden dat hij lekker ruikt.

Veiligheid is daar van oudsher het troetelonderwerp en als ze bij De Telegraaf over de benoemingen zouden gaan waren ze waarschijnlijk ook bij minister Ad van der Steur en staatssecretaris Klaas Dijkhoff uitgekomen. Van der Steur is een ongegeneerde Leidse corpsbal en zijn hulpje Dijkhoff groeide als zoon van een legerofficier zo’n beetje op in Duitse kazernes en houdt net als zijn baas van oneliners. Over jihadisten: „Wij hebben ze liever in de bak dan in Irak.”

Eergisteren mocht hij in De Telegraaf vertellen hoe of het zat met de verscherpte controles aan de grenzen: er kwam geen verstekeling meer door. Reden voor de redactie om ook maar eens te gaan factchecken, maar dan wel op z’n Telegraafs. Met twee man zakten ze af naar Hoek van Holland waarvandaan de Stena Line richting Harwich vertrok. De een mocht sturen, de ander speelde ‘de verstekeling’.

Een heerlijk stukje journalistiek dat al begon op de parkeerplaats aan de Basisweg waar de twee poseerden voor een typische Telegraaffoto: een no-nonsense kleurenplaat van verslaggever Niels Kalkman in de achterbak en verslaggever Gijsbert Termaat naast de luxe wagen.

Waar undercovercollega’s als Alberto Stegeman heel omzichtig hun best doen om juist niet gepakt te worden deden zij het tegenovergestelde. In de achterbak kruipen vond ik al niet heel slim als je niet gevonden wilt worden, maar terwijl collega Niels daar ‘duizend doden stierf’ – „Doodeng. Je weet dat je de wet overtreedt, en vanuit de kofferbak krijg je niets mee van wat er buiten gebeurt. Alleen de duisternis en de pijn in de ledematen” – gaf verslaggever Gijsbert zich meteen over toen ze hem op de veerboot vroegen of die kofferbak ook open kon.

„Meneer, ik moet u wat bekennen. Ik heb een verstekeling bij me.”

Daarna nam de reportage een schitterende wending die ik graag gefilmd had gezien. Nadat de twee zich kenbaar maakten als Telegraafjournalisten zagen de douaniers meteen ‘het maatschappelijk belang’ van de undercoveroperatie in, wat de verslaggevers gretig noteerden.

„We zien het nut van jullie missie in.”

Overladen met complimenten en met de kleinst mogelijke boete keerde het duo ruim voor de deadline terug bij de Basisweg. In een mum van tijd was de democratie gecontroleerd met een voor Telegraaf-lezers geruststellend resultaat: ‘Verstekeling blijkt kansloos’.

De bewaking van de landsgrenzen was bij Van der Steur en Dijkhoff in goede handen. Als Telegraaf-lezer kon je er op vertrouwen dat de misdaadcijfers binnenkort nog verder zouden gaan dalen.

Marcel van Roosmalen

 

 

Ik denk dat we een voorbeeld moeten maken van dhr. Cloo en hem op staande voet moeten ontslaan. Tjongejonge zeg, dat deze mensen zichzelf nog kunnen aankijken in de spiegel…

 

 

 

Je zou maar een afgeschreven printer naar huis mee willen nemen. Schouders over ophalen, stoïcijns onder blijven, niet teveel aantrekken. Een interessant artikel in de NRC over het ministerie van V&J.

 

De in maart opgestapte secretaris-generaal van het ministerie van Veiligheid en Justitie, Pieter Cloo, kreeg in zijn eerste maand als ambtenaar naast zijn salaris ook 25.000 euro van het ministerie als ICT-consultant.

Deze dubbelbetaling, die door het ministerie begin dit jaar noodgedwongen werd gemeld in een onopgemerkte brief aan de Tweede Kamer, staat symbool voor de problemen binnen de ambtelijke cultuur op het ministerie, zo zeggen (voormalige) ambtenaren tegen NRC Handelsblad.

Gerommel en problemen

Uit vele gesprekken met ambtenaren en voormalig bewindspersonen rijst een beeld van een ministerie met grote structurele problemen. Desinteresse voor bedrijfsvoering, fixatie op incidentenmanagement, defensief handelen en gebrek aan politieke fijngevoeligheid in de ambtelijke top zien zij als oorzaken voor het gerommel.

“Als je begint over problemen in de bedrijfsvoering gaat iedereen glazig kijken”, zegt een ambtenaar. Na de toevoeging van de Nationale Politie werken bijna honderdduizend mensen direct of indirect onder de minister. Dat is bijna de helft van alle rijksambtenaren.

Cees H. en Nationale Politie als voorbeeld

Het ministerie worstelde de afgelopen maanden met een reeks incidenten die door toedoen van het ministerie zelf uit de hand liepen. Zo was er de misgelopen zoektocht naar documenten over de financiële schikking met topcrimineel Cees H. Ook was er het vastlopen van de nationale politie, dat het ministerie bleef ontkennen totdat de politie zelf moest laten weten dat het echt niet meer ging.

NRC Handelsblad beschreef afgelopen maanden ook hoe de top van het ministerie oogluikend toestond dat de machtige baas van de politievakbond ACP zijn vriendin een baan probeerde te bezorgen en over het ambtelijk en politiek toegedekte mismanagement van de bouw van het geautomatiseerde fraudedetectiesysteem Radar.

Opheldering na consultancy

Verder bleek dat toenmalig secretaris-generaal Pieter Cloo in de acht maanden voorafgaand aan zijn ambtelijke benoeming met voorbijgaan aan relevante regels tegen een maandtarief van 65.000 was ingehuurd als consultant via adviesbureau Boer & Croon. Het ministerie moest toen van de Tweede Kamer opheldering geven over de financiële relaties tussen Cloo en het ministerie.

Toen pas bleek dat Cloo – die in maart was opgestapt – in opdracht van toenmalig minister Ivo Opstelten tijdens zijn eerste maand als secretaris-generaal nog “afrondende werkzaamheden” had verricht als ingehuurde ICT-baas van de Nationale Politie.

Pas toen dit aan de Tweede Kamer moest worden gemeld, werd de dubbelbetaling van Cloo een probleem. Minister Ard van der Steur, die de intussen afgetreden Opstelten had opgevolgd, vroeg aan Cloo, die samen met Opstelten was opgestapt, om een van de twee honoraria terug te betalen. Cloo koos ervoor zijn eerste maandsalaris als ambtenaar terug te storen, naar schatting zo’n 17.000 euro.

Lees ook vandaag in NRC Handelsblad: De 7 plagen van het ministerie van Veiligheid & Justitie

 7 plagen van het ministerie van Veiligheid & Justitie

Rechtsstaat Het ministerie van Justitie en Veiligheid geldt in Den Haag als de bewaker van de rechtsstaat. Toch ging het juist op dit grote departement de afgelopen tijd vaak ernstig mis. Wat is er aan de hand?

Door

• Derk Stokmans
• Merijn Rengers
  9 juli 2015

Ambtenaren moeten „weten wat het verschil is tussen mijn en dijn”, zo vond Pieter Cloo, de nieuwe secretaris-generaal van het ministerie van Veiligheid en Justitie. En dus besloot hij „een voorbeeld te stellen” vier maanden na zijn aantreden op 1 november 2012.

Hij ontsloeg een ambtenaar op staande voet die tijdens de verhuizing naar het nieuwe gebouw van het ministerie een afgeschreven oude printer mee naar huis wilde nemen. Zijn collega, die de printer naar beneden hielp dragen, kreeg een zware berisping. Het ontslag werd daarna gebruikt op interne bijeenkomsten waarin Cloo zijn zero-tolerancebeleid op het gebied van integriteit toelichtte, vertellen betrokkenen.

 

De autistische vrouw

Contaminatie van de taal


Panta rhei, men kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen, want het is telkens vers water dat u tegemoet stroomt en doorgeredeneerd plato: je kunt de werkelijkheid niet kennen omdat de zintuiglijke wereld continu aan verandering onderhevig is (behalve gordon en de ns).

Carpe diem, quam minimum credula postero

Pluk de dag, zo min mogelijk vertrouwend op de volgende

Mijn pa noemde me menno naar menno ter braak. Van die dingen, maar wel interessant het onderstaande over rancune en wrok en ongelijkheid, als jij een horloge koopt, dan wil ik er ook 1 ! een horloge ! een vakantie ! Liefde ! Can’t buy my love. Liefde te koop. Mijn liefde is niet te koop, mijn liefde kost niets enzovoorts

  

 

Kunt u zijn denken samenvatten?
"Ter Braak had niet de pretentie een filosoof te zijn met een consistent wereldbeeld. Hij schreef bovendien over alles wat hem voor de voeten kwam. In de latere jaren draaide zijn denken echter voornamelijk om het probleem van democratie. Hoe om te gaan met de schaduwkant van de cultuur in een massademocratie, waar absolute waarden hebben afgedaan. Zijn leidsman hierbij was Friedrich Nietzsche, die aan het einde van de negentiende eeuw al had ontdekt dat de moderne christelijke cultuur, ondanks de schone schijn van de oppervlakte, wordt gedreven door rancune, of ressentiment. Dat is een gevoel van onbehagen over eigen onmacht, gepaard aan de gewaarwording dat een ander wel macht bezit.'

'Ter Braak zag dat die rancune nauwelijks kans krijgt in een traditionele, hiërarchische wereld, waarin de rollen vastliggen en een knecht er niet eens over nadenkt ooit een heer te worden. Maar door het christendom is het gelijkheidsideaal de hele samenleving gaan doortrekken - en daarmee de rancune. Dat leidt tot de 'democratische paradox'. Iedereen is in theorie gelijk, maar in werkelijkheid zijn er steeds groepen die menen dat anderen meer macht hebben dan zij. Sterker nog, in een democratie leren mensen zich per definitie niet te schikken. Er is kennelijk altijd iets wat nog gelijker kan, en als die volledige gelijkheid zich dan lijkt te ontwikkelen, raken mensen ook daar weer ontevreden over. Ter Braak ontdekte, met andere woorden, dat het ressentiment de motor van de democratie is.'

'Dat ressentiment hoeft niet verkeerd te zijn, als we het maar 'stileren', in de woorden van Ter Braak. Dat wil zeggen: onderkennen en creatief maken. Dan wordt het van een blind instinct, dat tot conflict leidt, iets productiefs waar de angel uit is. Dat kun je doen door zelfrelativering, door humor, door rationeel na te denken over je irrationele angsten, zodat de haat verdwijnt. Een voorbeeld: je kunt de draak te steken met je eigen onvrede door jezelf in een carnavalsoptocht te verkleden als een gezagsdrager die je haat. Dan reageer je je haat af in een vorm die ruimte schept.'

'Ressentiment kan echter ook een eigen leven gaan leiden. Dat zag Ter Braak vooral bij het nationaalsocialisme. De NSB stileerde het onbehagen niet, maar wakkerde het aan, waarbij de massa niets meer is dan de marionet van zijn eigen haat. Dat leidt tot de uitschakeling van de democratische gedachte."

Zou Menno ter Braak dat hebben herkend in het populisme van de 21e eeuw? Is de PVV een rancunepartij?
"Eerlijk gezegd vind ik die vergelijking volledig mank gaan. Het populisme van nu is niet zomaar terug te projecteren. De NSB werd volgens Ter Braak gedreven door wrok om de wrok. Het ging ze niet om programmapunten, maar om het ventileren van haat. Terwijl Wilders met het gedoogakkoord bewijst dat het hem om resultaat te doen is. Waar het pure ressentiment eeuwig onbevredigbaar is, toont hij zich tevreden met punten die hij kan binnenhalen. Hij stelt concrete politieke doelen. Ik kan daar werkelijk niets ondemocratisch aan ontdekken. Het fascisme verwijst naar het Mussolini, die dweepte met militarisme. Het lijkt me sterk dat Wilders daar enige bewondering voor heeft. Het kan leerzaam zijn om historische vergelijkingen te trekken, maar dit is compleet een slag in de lucht.'

'Of de achterban van de PVV wel uit verkeerd ressentiment handelt, is pure speculatie. Ik kom oorspronkelijk uit Zuid-Limburg, thans een PVV-bastion, en je herkent de onvrede daar heel goed. Maar is dat de PVV aan te rekenen? Dat reken ik de partijen aan die alleen maar hebben bestuurd om het besturen, die het contact met de werkvloer zijn kwijtgeraakt en te weinig hebben gedaan aan werkloosheid, criminaliteit en problemen in de ouderenzorg. Het gaat in wezen niet om moslims, ik proef niet dat de PVV hen de schuld van die problemen geeft. Mensen kiezen voor Wilders omdat ze hopen dat hij de gevestigde orde gaat opschudden. Net als destijds bij Fortuyn."

Ook Rob Riemen heeft kritiek op de gevestigde orde met hun 'geestelijke leegte'. Dat zijn volgens hem journalisten, politici, zakenlui, maar ook intellectuelen die gemakzuchtig voor nihilisme kiezen. Zou Ter Braak het daar wel mee eens zijn geweest?
"Nee, dat is toch wel heel erg pathetisch. De situatie in de jaren dertig was veel ernstiger, daarbij vergeleken leven wij in een gelukzalige toestand. Daar reageren we echt wat overgevoelig op. De nihilistische eliites van Riemen, ik ken ze niet. Ik vind het nogal demagogisch aandoen. Dat denken in sjablonen, vanuit de hoogte, dat kende Ter Braak niet. Dat is overigens iets wat je wél de PVV kunt verwijten, dat ze net als Riemen blijven steken in termen van zwart en wit. Wat Ter Braak ons te bieden heeft, is een andere, veel meer gedifferentieerde en open manier van denken. Er is geen elite meer die het recht heeft zich op basis van afkomst of traditie te verheffen over de menigte. We kunnen ons alleen nog maar onderscheiden in een horizontaal kader, door ons voorzichtig uit te spreken over bepaalde thema's. De waarheid zit in de nuance, niet in de sjablonen. Democratie is een spel, zei Ter Braak. Maar je moet het ernstig spelen."

Hoe kan dat ons concreet helpen om te gaan met de maatschappelijke onvrede?
"Ik kan daar geen beleidsrecept voor geven. Dan zou ik niet dicht bij de jaren dertig van Ter Braak blijven. Ter Braak zou in elk geval het ongenoegen willen begrijpen en rationeel maken, om de discussie daarmee op gang te brengen. Dat zie ik terug bij mensen als Bas Heijne en Paul Scheffer. Bovendien vond hij humor belangrijk. Humorloosheid is een kenmerk van het pure ressentiment. Daar kun je Wilders in elk geval niet van betichten, al is is zijn humor soms een beetje steil. Kijk naar hoe hij onlangs Job Cohen tot Nationale Ombudsman wilde promoveren. Bij die gebeurtenis zag je dat juist de PvdA-leider geen humor wist te gebruiken. De oude partijen weten niet hoe ze met deze nieuwe acteurs op het politieke toneel moeten omgaan. Er is een vooropgezette afkeuring, die je bij Ter Braak niet tegenkwam. Hij plaatste mensen niet in een hokje, maar bleef zoeken naar wat hij van iemand kon opsteken.'

'Als we de democratie meer als spel gaan zien, kunnen we ook wat meer relativerend naar maatschappelijke problemen kijken. Neem het rookverbod, daar zijn we heel absoluut in geworden. In de tijd van Ter Braak gaven mensen zich juist een houding door roken, het was een distinctiemiddel. Nu is het juist een taboe geworden. Als ondernemers dan op een creatieve manier dat verbod weten te omzeilen, dan spelen ze het spel slim en moeten we ons daarbij neerleggen. Er is geen goed en fout. Het gaat erom de negatieve gevoelens in de maatschappij in goede banen te leiden. Zo schipperen we voort, zou Ter Braak zeggen."

Is dit niet precies dat gemakzuchtige nihilisme waar intellectuelen van worden beschuldigd?
"Dat zij dan zo, maar we kunnen niet meer terug naar vroeger. Je moet accepteren dat de wereld continu verandert. De samenleving blijkt niet maakbaar en dingen kunnen verkeerd lopen, dat wist Ter Braak als geen ander. We moeten proberen de chaos controleerbaar te houden. Maar hij zou er ook op wijzen dat het juist zo vaak niet misgaat. Is het niet merkwaardig, schreef hij, dat mensen uit de arbeidersbuurten niet naar de voorname villawijken komen om alles kort en klein te slaan? En omgekeerd, dat die voorname mensen de politie niet laten uitrukken om de arbeiders de nek om te draaien? Blijkbaar functioneert onze democratie. Maar inderdaad, zoals Ter Braak al meende: we balanceren op de rand van de vulkaan."

Het autistische varken

Is elk varken een autist

Is elke man een autist

Is elke vrouw een autist

Is elk varken een autist