Van de 550 tijdens de "missie" in kunduz heeft elke voorstemmer in de tweede kamer op het geweten. Elke voorstemmer wordt verplicht om 18 weken zelf deel te nemen, mark rutte met zijn neptandpastaglimlach voorop en sap op zijn rug tijdens de "missie" in kunduz. Een land extern in oorlog is intern ook in staat van oorlog. Een mens met woede en haat naar anderen heeft zelfwoede en zelfhaat. A loving heart is the truest wisdom.
En dan leers, omdat we tot dusverre alle 14 jarige meisjes terugsturen naar afghanistan is het oneerlijk om nu niet 14 jarige meisjes terug te sturen. Dat is zo'n redenering als "de joden moeten nog steeds op transport gezet worden naar concentratiekampen omdat het anders oneerlijk zou tov de joden die van 1940-1943 op transport zijn gezet."
Superieur doende quasi gewichtige egotrip klojo's.
Dat hierarchische quasi superieure denken zit er bij de meeste mensen zo ingekankerd en dat gaat er ook nooit meer uit.
Vandermeersch van de nrc: ja, ik moet 40 van de 250 mensen ontslaan. Zou je niet ook over herverdeling en solidariteit kunnen denken in plaats van meteen maar te ontslaan of te vermoorden. Snij een percentage van 18% van je eigen salaris weg of snij je eigen arm eraf in plaats van anderen te ontslaan. Wat maakt jou zo onmisbaarder of beter dan anderen...komt die waan doordat je door een soortgenoot in een bepaalde positie benoemd bent ? Hierarchie, autoriteit en geld zijn ziekelijke menselijke hersenspinsels en mensen die in die pek roeren raken er allen mee besmeurd.
Jan Peter Balkenende verdient momenteel 600.000 EUR plus. Goed hij heeft er 60 urige werkweken op zitten, maar of hij ook iets wezenlijks betekent heeft voor Nederland. In ieder geval niet voor mij, huichelen, hypocrisie en het achter de ellebogen hebben, snateren over normen en waarden en mensen naar Irak sturen en het prima vinden dat Sadam Hoessein de doodstraf krijgt. 600.000 EUR, dat is het salaris van 15 verpleegsters of verplegers of van 15 leraren of leraressen.
Wouter Bos verdient nu voor advieswerk in de gezondheidszorg voor 4 dagen werk 400.000 EUR.
Ik vind dat hij wel wat meer verdient dan een minister, maar ja, dat is wel het salaris van 10 verplegers of 10 leraressen. Zou het salaris van 5 verplegers of 5 leraressen niet voldoende zijn ?
O tijd, o zeden, en dat geld, een vreemd hersenspinsel van de mensen. Geld stinkt en wat is het makkelijk. Humanum errare est. Het is menselijk om je te vergissen. Het is menselijk om te zwerven.
Thursday, January 27, 2011
Wednesday, January 12, 2011
Spread a little happiness as you go by(e)
http://www.youtube.com/watch?v=qJ8ahL8LsEQ
Nou, ik had van een of andere versierdersgoeroe begrepen dat zweedse meisjes zo makkelijk te versieren waren dat ze voor hem eigenlijk niet meetelden qua versierde dames. Ik meteen een ticket naar Oslo gekocht en bij de wehkamp een zwart zijden pyama van 140 EUR en bijbehorende zwart zijden mantel voor de nacht, ook a raison van 140 EUR, 'onweerstaanbaar voor dames' stond erbij.
Zat ik daar in mijn hotelkamer in Oslo, er gebeurde niets ! Nou, dacht ik, ik laat me mooi niet kennen, mijn zwart zijden pyama verwisseld voor een pak, die zwart zijden mantel heb ik maar wel aangehouden, eerst in de hotellobby rond gekeken, daar was niemand. Toen Oslo ingetrokken. Dat viel ook zwaar tegen, heb er geen enkel, geen enkel, contact gelegd. Maar ja, toch weer een aparte ervaring wijzer en 1218,30 EUR armer aan het vliegtuigticket, de zwart zijden uitrusting, het hotel en de kostbare lading alcohol waar ik wel een beetje aan toe was.
.
Nou, ik had van een of andere versierdersgoeroe begrepen dat zweedse meisjes zo makkelijk te versieren waren dat ze voor hem eigenlijk niet meetelden qua versierde dames. Ik meteen een ticket naar Oslo gekocht en bij de wehkamp een zwart zijden pyama van 140 EUR en bijbehorende zwart zijden mantel voor de nacht, ook a raison van 140 EUR, 'onweerstaanbaar voor dames' stond erbij.
Zat ik daar in mijn hotelkamer in Oslo, er gebeurde niets ! Nou, dacht ik, ik laat me mooi niet kennen, mijn zwart zijden pyama verwisseld voor een pak, die zwart zijden mantel heb ik maar wel aangehouden, eerst in de hotellobby rond gekeken, daar was niemand. Toen Oslo ingetrokken. Dat viel ook zwaar tegen, heb er geen enkel, geen enkel, contact gelegd. Maar ja, toch weer een aparte ervaring wijzer en 1218,30 EUR armer aan het vliegtuigticket, de zwart zijden uitrusting, het hotel en de kostbare lading alcohol waar ik wel een beetje aan toe was.
.
Wednesday, January 5, 2011
DE TELEGRAAF
wat is ze mooi....prettige koelwarme hand die ik niet meer los zou willen laten...nou ja, ik bedoel maar, dat ligt me niet, maar ik zou haar wel drie keer per dag de hand wilen drukken en niet denken aan bacillen en bacteriën...c'est la vie, zeg maar ciao con il mano....
'Nou, ik dus naar die expositie van Cleo Campert, mooie foto's ! Wat een aardige, leuke, kunstzinnige en vriendelijke dame is dat, de dochter van Remco Campert !'
'O ja.'
'Rosan Hollak gezien, mooi ! Maar ijzig toen ze me doorkreeg, o jij bent die weblogger, zoals je over mensen schrijft. Nooit tegen jou, zei ik, en toen zei zij, je had me ook nog een mailtje gestuurd om me uit te nodigen...geen stijl.'
'Maar dat is toch helemaal niet erg, of was het een rare inhoud van jouw mail.'
'Nee, volgens mij niet, het is alweer lang geleden, meer dan een jaar, maar ik herinner me een verlegen en bescheiden mailtje.'
'Nou, dan zit het bij haar ook niet helemaal goed.'
'Ja, vind ik ook, maar ik kan het me ook wel weer voorstellen op een of andere manier, daarvan ben ik niet gediend zou ik misschien denken, maar goed ik kreeg twee minuten een standje alsof ik een tienjarig jochie was, begon me steeds ongemakkelijker te voelen en toen zei ze, nou even goede vrienden en ze reikte me de hand...die greep ik stevig beet en wilde haast niet meer loslaten, wat een prettige hand....en ik schoot ook een beetje in de lach, het was zo raar allemaal....zou je nou vaker lachen als jeje ongemakkelijk voelt...altijd als jeje ongemakkelijk voelt ?'
'Haha, kan het me voorstellen...zoveel lachjes...verschillende manieren om te lachen.'
'Jaha, wat is ze mooi. Britsjoodsfriese adel en nog goed praten in het openbaar ook, tot mijn verbazing is ze geen echte fotograaf, zegt ze....volgens mij wel....je wil zijn wat je bewondert...ze schrijft als een fotografe...en ze liep toch na die hand een beetje kwaad weg, dacht ik tenminste. Het eerste mailtje dat ik van haar kreeg in juli 2006 of omstreeks die tijd was wel lief (nadat ik eerst een mailtje naar de nrc gestuurd had).'
'Zojuist het interview met p.h. dommer gelezen in de volkskrant, wat is dat toch een stuk ongeluk. Weet je wat het is, Domoor zou rechtens een betoog kunnen houden dat juridisch het leven lijden is en dat in dier voege het jiddisch billijk is dat hitler uit coulance zo'n zes miljoen joden vermoord heeft en totaal zo'n 20 miljoen mensen uit hun lijden heeft verlost en ik wil na een drietal ministersposten nu wel vice voorzitetr van de raad van state worden, het lijkt mij een verrijking en van enige importantie voor nederland indien.
'Ok weer genoeg gehoord, drop dead Fred.'
Je wilt zijn wat je bewondert...bewonderde ik mijn eerste baby ? Nee, maar ik was er wel verliefd op, die pretlichtjes in zijn ogen, dat lieve lichaampje, toch nooit erotische opwinding gevoeld, hoewel het wel verliefdheid was. Kom op, probeer het eens, je in te leven in Robert M....die oogjes, dat lieve onschuldige koppie met beperkte gezichts- of gelaatsuitdrukkingen, het wat mollige lijfje, die armpjes, de hele tijd zijn handjes bekijken, zo, lief, zo geborgen, die lieve brabbelgeluidjes (UIEN ! was het eerste dat hij hard schreeuwde, best vaak en 'boene' voor schoenen) nee, ik kan daar echt geen erectie van krijgen of sexuele opwinding voor voelen....hij rook zo lekker....als het nu een zij was geweest ?...nee, ook voor mijn dochter en vijftien jaar jongere zus nooit wat sexueels gevoeld....kan het gewoon niet.
Beschaafde agressie. Gestyleerde passie. Zinvol geweld. Ingehouden kwaadheid. Moordstemming. Droommoord. Moorddroom. Breek iemands hart en je breekt je eigen hart. Vermoord iemand en je pleegt zelfmoord.
'Als ik win, ga je dan mee wat drinken ?'
'Lijkt me heel gezellig.'
Wat een zevende hemel gevoel blijft dat...zou het soms jammer vinden als die tijd ook weer voorbij is, want daarna ben ik normaalgesproken trouw...schaam me om twee afspraken met twee vrouwen te maken...raak er verward en onzeker van...allebei mislukt, een dame had ook met twee een afspraak en koos voor de ander.
'Een dame die zegt dat ze gelukkig getrouwd is, maakt avances.'
'Gewoon ervoor gaan.'
'Lekker amoreel ben jij, maar ze flirt wel heel erg en er is chemie tussen ons.'
'Zo gewonnen, zo geronnen.'
'Ja, dat is wel vaak waar....en de jaloezie van haar echtgenoot zou ook gevaarlijk kunnen zijn...en wat schiet ik ermee op, op een avontuurtje na....wil meer dan dat.'
'Keek haar in de ogen, wat was ze mooi, meteen daarna zag ik mezelf in de spiegel, schrok ervan, ik vond haar zo knap en mezelf opeens lelijk en ik merkte dat als ik met mensen praat dat ik dan even 'hun' denk te zijn en het was een schok dat die spiegel zo duidelijk aangaf dat dat niet het geval was...slecht voor het zelfvertrouwen
Uit DE TELEGRAAF van 16 december 2010
Op weg naar de lange donkere vreemdeling, die we allemaal zullen ontmoeten, putten de personages van You Will Meet A Tall Dark Stranger moed uit hun illusies. Hun geestelijke vader Woody Allen heeft zijn eigen truc om de somberheid van het leven te ontlopen. "Als jongetje ontsnapte ik in de films op het witte doek. Dat doe ik nog steeds, maar nu maak ik ze zelf."
Blijven werken is de beproefde strategie van de onverwoestbare veteraan. "Pure lafheid", zegt hij zelf. "Als je de tijd krijgt om na te denken, realiseer je je de zinloosheid van alles. Freud stelde het al vast: de mens heeft illusies nodig om te overleven. Artiesten denken dat ze doorleven door hun werk, ouders door hun kin-deren. Maar de realiteit blijft: je wordt geboren, je leeft een tijdje en dan ga je dood. En over honderd miljoen jaar is de zon uitgedoofd en dan is er niets meer. Geen Shakespeare, geen Mozart, geen Michelangelo.
Maar als je je dat voortdurend realiseert, kom je je bed niet meer uit. Mensen proberen hun leven zin te geven door luchtkastelen te bouwen. Ze slikken vitaminepreparaten en rennen dagelijks rondjes om jong te blijven. Of ze geven zich over aan Christus, die ze zal redden. Ik ben opgegroeid in een joods milieu, maar ik vond die religieuze rituelen al gauw onzin. Ik zat eens in een televisieprogramma met evangelist Billy Graham. 'Als u gelijk heeft', zei hij, 'en er is niets, dan ben ik toch geluk-kiger dan u.'
En daar had hij natuurlijk gelijk in. Als ik de personages van Gemma Jones en Roger Ashton-Griffith uit You will meet... op een feestje zou tegenkomen, zou ik denken: wat een dwazen. Maar ze zijn gelukkig met hun reïncarnatiefantasieën en hun geloof in waarzeggers." Die blijmoedige constatering doet denken aan zijn vorige film Whatever Works. Komt die wijsheid met de jaren? Woody Allen glimlacht droef. "Nee, hoor, met ouderdom komen alleen gebreken. Je wordt steeds strammer, je kunt steeds minder. En ik doe nog steeds dezelfde domme dingen die ik vroeger deed. Met het pijnlijke verschil dat ik 't nu beséf. Maar ik gun mijn personages hun hoop. Al lijkt het me niet zo verstandig om een vrouw die de toekomst voorspelt te volgen. Want ooit blijkt dat ze een charlatan is en dat is een pijnlijke teleurstelling.
Waarheid
Je moet de waarheid onder ogen durven zien. In The Purple Rose of Cairo kon Mia Farrow met een verliefde filmster mee naar zijn schijnwereld. Ze koos uiteindelijk voor een relatie met een man van vlees en bloed. Die keus voor de werkelijkheid zal haar ongetwijfeld ver-wonden. Want zo is het leven. Een kunstenaar probeert daar iets van betekenis aan te geven."
Woody's gesomber houdt niettemin een opgewekte toon. "Ik ben momenteel gelukkiger dan ooit. Toeval. De meeste mensen zijn het gelukkigst als ze jonger zijn. Mijn echtgenote heeft een positieve wending aan mijn leven gegeven. Maar ik blijf me bewust van die donkere wolk boven mijn hoofd. Je moet je blijven concentreren op kleine dingen. Onze kinderen, ons huis. De dichter Orton vergeleek het met een picknick in het park. Je koestert je aan de aangename lentezon, maar in de verte hoor je vaag het geluid van aanrollende donder. 't Is allemaal maar tijdelijk. De lange, donkere vreemdeling wacht op je."
The past is everything.
Panta Rhei, met je rug naar de toekomst met een boot de rivier afdalen en kijken wat er gebeurd is, je kunt tenslotte alleen maar het verleden beschouwen. Niemand kan de toekomst voorspellen.
Een mens staat volstrekt alleen in het leven. Zijn denken en handelen is chaotisch omdat hij niet kan vooruitzien, de loop der gebeurtenissen niet kan bepalen en noch de ander noch zichzelf kent. In deze zaken brengen een bedacht geloof en een bedachte god of godin of goden geen verandering.
Wat wij nooit vergeten kunnen is dat de aarde minstens 3 miljard jaar oud is. Van die 3000 miljoen jaar bestaat het beestmens circa 1 miljoen jaar. Van die 1 miljoen jaar leeft het wezen dat in de verte op de moderne mens lijkt , hoogstens achtduizend jaar. En dat is nog de vraag.
De dichtstbijzijnde ster, de kleine alpha centauri, staat op 4 lichtjaar. Met de huidige stand van de techniek heeft een mens 80.000 jaar nodig om bij die ster te komen. De tweede dichtstbijzijnde ster staat op 8 lichtjaar; dat kost de mens 160.000 jaar om daar te komen.
Het is de vraag nog maar of er ooit een big bang is geweest en zoja, in welke onmetelijke ruimte deze plaats heeft gevonden. Want ook de ruimte waar wij nu in kijken kan eigenlijk alleen maar oneindig zijn. Wat is er aan het einde van het heelal ? Niets. Ja, maar dat niets moet wel iets zijn. Dat kan niet niets zijn.
The past is nothing
I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.
It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.
Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.
But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.
Forget the past,
forget the stunned audience on his feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.
Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate his temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythm of my stepping -
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.
Billy Collins
(Uit: The Art Of Drowning, 1995)
'Nou, ik dus naar die expositie van Cleo Campert, mooie foto's ! Wat een aardige, leuke, kunstzinnige en vriendelijke dame is dat, de dochter van Remco Campert !'
'O ja.'
'Rosan Hollak gezien, mooi ! Maar ijzig toen ze me doorkreeg, o jij bent die weblogger, zoals je over mensen schrijft. Nooit tegen jou, zei ik, en toen zei zij, je had me ook nog een mailtje gestuurd om me uit te nodigen...geen stijl.'
'Maar dat is toch helemaal niet erg, of was het een rare inhoud van jouw mail.'
'Nee, volgens mij niet, het is alweer lang geleden, meer dan een jaar, maar ik herinner me een verlegen en bescheiden mailtje.'
'Nou, dan zit het bij haar ook niet helemaal goed.'
'Ja, vind ik ook, maar ik kan het me ook wel weer voorstellen op een of andere manier, daarvan ben ik niet gediend zou ik misschien denken, maar goed ik kreeg twee minuten een standje alsof ik een tienjarig jochie was, begon me steeds ongemakkelijker te voelen en toen zei ze, nou even goede vrienden en ze reikte me de hand...die greep ik stevig beet en wilde haast niet meer loslaten, wat een prettige hand....en ik schoot ook een beetje in de lach, het was zo raar allemaal....zou je nou vaker lachen als jeje ongemakkelijk voelt...altijd als jeje ongemakkelijk voelt ?'
'Haha, kan het me voorstellen...zoveel lachjes...verschillende manieren om te lachen.'
'Jaha, wat is ze mooi. Britsjoodsfriese adel en nog goed praten in het openbaar ook, tot mijn verbazing is ze geen echte fotograaf, zegt ze....volgens mij wel....je wil zijn wat je bewondert...ze schrijft als een fotografe...en ze liep toch na die hand een beetje kwaad weg, dacht ik tenminste. Het eerste mailtje dat ik van haar kreeg in juli 2006 of omstreeks die tijd was wel lief (nadat ik eerst een mailtje naar de nrc gestuurd had).'
'Zojuist het interview met p.h. dommer gelezen in de volkskrant, wat is dat toch een stuk ongeluk. Weet je wat het is, Domoor zou rechtens een betoog kunnen houden dat juridisch het leven lijden is en dat in dier voege het jiddisch billijk is dat hitler uit coulance zo'n zes miljoen joden vermoord heeft en totaal zo'n 20 miljoen mensen uit hun lijden heeft verlost en ik wil na een drietal ministersposten nu wel vice voorzitetr van de raad van state worden, het lijkt mij een verrijking en van enige importantie voor nederland indien.
'Ok weer genoeg gehoord, drop dead Fred.'
Je wilt zijn wat je bewondert...bewonderde ik mijn eerste baby ? Nee, maar ik was er wel verliefd op, die pretlichtjes in zijn ogen, dat lieve lichaampje, toch nooit erotische opwinding gevoeld, hoewel het wel verliefdheid was. Kom op, probeer het eens, je in te leven in Robert M....die oogjes, dat lieve onschuldige koppie met beperkte gezichts- of gelaatsuitdrukkingen, het wat mollige lijfje, die armpjes, de hele tijd zijn handjes bekijken, zo, lief, zo geborgen, die lieve brabbelgeluidjes (UIEN ! was het eerste dat hij hard schreeuwde, best vaak en 'boene' voor schoenen) nee, ik kan daar echt geen erectie van krijgen of sexuele opwinding voor voelen....hij rook zo lekker....als het nu een zij was geweest ?...nee, ook voor mijn dochter en vijftien jaar jongere zus nooit wat sexueels gevoeld....kan het gewoon niet.
Beschaafde agressie. Gestyleerde passie. Zinvol geweld. Ingehouden kwaadheid. Moordstemming. Droommoord. Moorddroom. Breek iemands hart en je breekt je eigen hart. Vermoord iemand en je pleegt zelfmoord.
'Als ik win, ga je dan mee wat drinken ?'
'Lijkt me heel gezellig.'
Wat een zevende hemel gevoel blijft dat...zou het soms jammer vinden als die tijd ook weer voorbij is, want daarna ben ik normaalgesproken trouw...schaam me om twee afspraken met twee vrouwen te maken...raak er verward en onzeker van...allebei mislukt, een dame had ook met twee een afspraak en koos voor de ander.
'Een dame die zegt dat ze gelukkig getrouwd is, maakt avances.'
'Gewoon ervoor gaan.'
'Lekker amoreel ben jij, maar ze flirt wel heel erg en er is chemie tussen ons.'
'Zo gewonnen, zo geronnen.'
'Ja, dat is wel vaak waar....en de jaloezie van haar echtgenoot zou ook gevaarlijk kunnen zijn...en wat schiet ik ermee op, op een avontuurtje na....wil meer dan dat.'
'Keek haar in de ogen, wat was ze mooi, meteen daarna zag ik mezelf in de spiegel, schrok ervan, ik vond haar zo knap en mezelf opeens lelijk en ik merkte dat als ik met mensen praat dat ik dan even 'hun' denk te zijn en het was een schok dat die spiegel zo duidelijk aangaf dat dat niet het geval was...slecht voor het zelfvertrouwen
Uit DE TELEGRAAF van 16 december 2010
Op weg naar de lange donkere vreemdeling, die we allemaal zullen ontmoeten, putten de personages van You Will Meet A Tall Dark Stranger moed uit hun illusies. Hun geestelijke vader Woody Allen heeft zijn eigen truc om de somberheid van het leven te ontlopen. "Als jongetje ontsnapte ik in de films op het witte doek. Dat doe ik nog steeds, maar nu maak ik ze zelf."
Blijven werken is de beproefde strategie van de onverwoestbare veteraan. "Pure lafheid", zegt hij zelf. "Als je de tijd krijgt om na te denken, realiseer je je de zinloosheid van alles. Freud stelde het al vast: de mens heeft illusies nodig om te overleven. Artiesten denken dat ze doorleven door hun werk, ouders door hun kin-deren. Maar de realiteit blijft: je wordt geboren, je leeft een tijdje en dan ga je dood. En over honderd miljoen jaar is de zon uitgedoofd en dan is er niets meer. Geen Shakespeare, geen Mozart, geen Michelangelo.
Maar als je je dat voortdurend realiseert, kom je je bed niet meer uit. Mensen proberen hun leven zin te geven door luchtkastelen te bouwen. Ze slikken vitaminepreparaten en rennen dagelijks rondjes om jong te blijven. Of ze geven zich over aan Christus, die ze zal redden. Ik ben opgegroeid in een joods milieu, maar ik vond die religieuze rituelen al gauw onzin. Ik zat eens in een televisieprogramma met evangelist Billy Graham. 'Als u gelijk heeft', zei hij, 'en er is niets, dan ben ik toch geluk-kiger dan u.'
En daar had hij natuurlijk gelijk in. Als ik de personages van Gemma Jones en Roger Ashton-Griffith uit You will meet... op een feestje zou tegenkomen, zou ik denken: wat een dwazen. Maar ze zijn gelukkig met hun reïncarnatiefantasieën en hun geloof in waarzeggers." Die blijmoedige constatering doet denken aan zijn vorige film Whatever Works. Komt die wijsheid met de jaren? Woody Allen glimlacht droef. "Nee, hoor, met ouderdom komen alleen gebreken. Je wordt steeds strammer, je kunt steeds minder. En ik doe nog steeds dezelfde domme dingen die ik vroeger deed. Met het pijnlijke verschil dat ik 't nu beséf. Maar ik gun mijn personages hun hoop. Al lijkt het me niet zo verstandig om een vrouw die de toekomst voorspelt te volgen. Want ooit blijkt dat ze een charlatan is en dat is een pijnlijke teleurstelling.
Waarheid
Je moet de waarheid onder ogen durven zien. In The Purple Rose of Cairo kon Mia Farrow met een verliefde filmster mee naar zijn schijnwereld. Ze koos uiteindelijk voor een relatie met een man van vlees en bloed. Die keus voor de werkelijkheid zal haar ongetwijfeld ver-wonden. Want zo is het leven. Een kunstenaar probeert daar iets van betekenis aan te geven."
Woody's gesomber houdt niettemin een opgewekte toon. "Ik ben momenteel gelukkiger dan ooit. Toeval. De meeste mensen zijn het gelukkigst als ze jonger zijn. Mijn echtgenote heeft een positieve wending aan mijn leven gegeven. Maar ik blijf me bewust van die donkere wolk boven mijn hoofd. Je moet je blijven concentreren op kleine dingen. Onze kinderen, ons huis. De dichter Orton vergeleek het met een picknick in het park. Je koestert je aan de aangename lentezon, maar in de verte hoor je vaag het geluid van aanrollende donder. 't Is allemaal maar tijdelijk. De lange, donkere vreemdeling wacht op je."
The past is everything.
Panta Rhei, met je rug naar de toekomst met een boot de rivier afdalen en kijken wat er gebeurd is, je kunt tenslotte alleen maar het verleden beschouwen. Niemand kan de toekomst voorspellen.
Een mens staat volstrekt alleen in het leven. Zijn denken en handelen is chaotisch omdat hij niet kan vooruitzien, de loop der gebeurtenissen niet kan bepalen en noch de ander noch zichzelf kent. In deze zaken brengen een bedacht geloof en een bedachte god of godin of goden geen verandering.
Wat wij nooit vergeten kunnen is dat de aarde minstens 3 miljard jaar oud is. Van die 3000 miljoen jaar bestaat het beestmens circa 1 miljoen jaar. Van die 1 miljoen jaar leeft het wezen dat in de verte op de moderne mens lijkt , hoogstens achtduizend jaar. En dat is nog de vraag.
De dichtstbijzijnde ster, de kleine alpha centauri, staat op 4 lichtjaar. Met de huidige stand van de techniek heeft een mens 80.000 jaar nodig om bij die ster te komen. De tweede dichtstbijzijnde ster staat op 8 lichtjaar; dat kost de mens 160.000 jaar om daar te komen.
Het is de vraag nog maar of er ooit een big bang is geweest en zoja, in welke onmetelijke ruimte deze plaats heeft gevonden. Want ook de ruimte waar wij nu in kijken kan eigenlijk alleen maar oneindig zijn. Wat is er aan het einde van het heelal ? Niets. Ja, maar dat niets moet wel iets zijn. Dat kan niet niets zijn.
The past is nothing
I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.
It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.
Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.
But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.
Forget the past,
forget the stunned audience on his feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.
Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate his temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythm of my stepping -
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.
Billy Collins
(Uit: The Art Of Drowning, 1995)
Subscribe to:
Posts (Atom)