Oneindig sjieke mayonaise

Een pleidooi voor de zachtwerkende Nederlander.


 Het onsmakelijke wangedrocht.


Hier ligt poot, hij is dood.

Wat zou zulke mensen toch bezielen, in het licht van de dood of het leven alleen maar met je angst, positie en lafheid bezig zijn.


Waerheyt baert nijdt
Fert odia verum


Het mysterie van de verdwenen drol

Sinds 1989 heb ik de directeur van american express, klaas de vries bij de VNG, de inmiddels overleden burgemeester en ieder ander horen beweren dat er vorig jaar weer hard gewerkt is. Is er dan niet 1 die er trots op kan zijn dat er eindelijk eens zacht gewerkt is ! Klaas de Vries heeft weer tevreden een jaartje achterover geleund in zijn grote directiekamer bij de vng en zacht aan zijn sigaartjes gezogen. En Ralph Pans is pas echt een ramp, juist omdat hij zoveel wil veranderen, hard wil werken en op foute krengerige wijze ambitieus is. Vreselijke mensen.

Wat aan al die idealen mankeert is hun vrijblijvendheid, men moet eerst zijn huisgenoten maar eens zien te verdragen.


Het grote medelijden

Ha, een vrouwelijke collega had me-lullo@hotmail.com als e-mail adres.

Zou een waardige oplossing niet zijn dat alle "leidinggevenden" doorgaan met 50 procent werken en vooral dat salaris inleveren ? Alles boven 90.000 proportioneel netjes inleveren tot een maximum van 300.000 eur. Ooit hield ik een gloedvol betoog over korter werken en salaris inleveren en dat eerlijk verdelen bij een econoom van de wereldbank. "Jij bent gewoon lui !", zei hij. Hm. Waerheyt baert nijdt.

En ik denk nog steeds dat ongelijkheid en te grote inkomensverschillen een belangrijke bron zijn voor sociale onrust en oorlog. Of luiheid daarbij een rol speelt, dat zal dan verder wel....je kunt je ook afvragen of ijver en veel inspanningen de mens ooit vooruit geholpen hebben. Als bush en hitler minder ijverig waren geweest, minder oorlog hadden gevoerd, gestreefd hadden naar fatsoen, ontspannen werken en verzoening binnen hun land, dan...

En veel bestuurders zijn verrot, er is door rotte banken een derivatenstelsel bedacht dat als zo'n tsunami over de wereld spoelt dat geen enkele regering daar iets aan kan doen...met een plak en lijm setje een bamboe huisje beschermen tegen de tsunami. Ben toch ook een aantal bescheiden en correcte bestuurders tegen gekomen. Ze bestaan.

Adriaan Kist, het mysterie van de verdwenen drol

Nu durf ik aan u de meest hilarische filmscène voor te leggen die ik ken. Ik geloof dat het om een Zwitserse (of Zwitsers-Franse) film gaat. Het is zomer. De familie brengt de zomermaanden door in het even charmante als gammele buitenhuis. Drie generaties zijn aanwezig. Van grootmoeder tot baby. Ook de ongetrouwde oom is er: precieus op zijn kleding, zich ergerend aan de kinderen als zij hollen en lawaai maken. Zoals gezegd, het huis is gammel: dit jaar is het de wc en het riool dat niet in orde is, waardoor men zijn behoefte in het bos moet doen. Voor oom een regelrechte ramp, plas gaat nog wel, maar soms moet er ook een grotere boodschap worden gedaan. Zoals op deze middag. Oom begeeft zich het bos in en zoekt een rustige plek. Het stelletje neefjes dat hem bespiedt van achter een heuvel merkt hij niet op. Oom laat zijn broek zakken en gaat met tegenzin en stijve benen op z’n hurken. Zijn neefjes hebben door wat oom het bos in drijft en besluipen hem van achteren, gewapend met een schop. Zij houden de schop voorzichtig en stil onder ooms billengat en vangen de drol op. Als oom een vluchtige blik in zijn broek werpt breekt de paniek uit: geen poep te zien terwijl jij wel voelde dat de grote boodschap erdoor kwam. Paniek bij oom. Uiteindelijk trekt hij zijn broek op. Met nog stijvere benen dan daarnet gaat hij naar huis en zijn kamer. Hij neemt een bad met veel schuim en trekt van top tot teen schone kleren aan. Als hij daarmee klaar is, loopt het tegen borreltijd, waarvoor de familie zich op het terras verzamelt. Oom voegt zich bij het gezelschap. Zijn neefjes komen voorbij en halen in zijn richting nadrukkelijk hun neus op.

In de loop der jaren heb ik met dit verhaal wel hoog gescoord bij mijn kinderen; er zal langzamerhand wel veel bijgefantaseerd zijn. Ik ben erg benieuwd of u hier een filmtouw aan vast kunt knopen.




Goed verhaal hieronder van Chavannes. Maar ook weer ge-ouwehoer, want ik zie zo'n Chavannes nou nooit eens thuiszorg verlenen. Ik hoop dat ik rond mijn 81ste vredig voor altijd inslaap, zonder ooit thuiszorg nodig te hebben gehad.

Het verschil tussen Meavita en Buurtzorg – waarde en waarden

De crisis woedt. Bijna iedere sector klopt nu aan voor steun. Maar staatssecretaris Bussemaker staat pal. Zij werd donderdag in de Tweede Kamer opnieuw gevraagd garant te staan voor Meavita, een zorgbedrijf met 20.000 medewerkers en honderdduizend cliënten. De wankelende moloch is in 2007 ontstaan uit fusies van zorginstellingen in Den Haag, Groningen, Nieuwegein en de Achterhoek - hoe verzin je het?

Vorig najaar bleek dat bij Meavita de gehoopte schaalvoordelen uitbleven en een gat van miljoenen gaapte. Wijselijk gaf Bussemaker geen garanties voor Meavita af, zeggend dat zij voortzetting van de zorg, niet van zorginstellingen nastreefde. Zij doorbrak het misverstand dat die organisaties nodig zijn om ons door persoonlijk moeilijke tijden heen te helpen. Het tegendeel is vaak waar.

Dit soort nieuws zal de meeste mensen onverschillig laten. Wat moet je met al die zorgclubs met namen die het midden houden tussen een pijnstiller en een zonnebankwinkel? Carans, Careyn, Archiatros, Lentis, Axenza, Solis, Trivium, Vivium, Aveant en Alysis, allemaal bestaande fantasienamen in de zorgbranche. Hoe ambitieuzer de man in streepjespak hoe groter zijn welnessdivisie.

Wat deze spreadsheetende bestuurders zich zelden afvragen is of het dankzij hun bemoeienissen echt beter gaat met mevrouw De Vries die net haar man verloor en ‘t suiker heeft, bovenop haar parkinson. Zij krijgt steeds weer andere verzorgenden aan de deur die in een vast aantal minuten haar steunkousen ophijsen en zich na een vinkje op het formulier uit de voeten maken. Een ander komt later de pillen en de injectie doen.

Dat is geen toeval, maar beleid. Als u eens wilt lachen en huilen tegelijk moet U kennis nemen van het pamflet Naar waardecreatie in de zorg. Dat is het werkstuk van een denktank van twaalf blanke mannen die voor minister Klink het boek Redefining Health van Michael Porter heeft vertaald naar de Nederlandse situatie. Deze concurrentiegoeroe van de Harvard Business School heeft de achtereenvolgende ministers Hoogervorst en Klink geïnspireerd tot het denken dat mede heeft geleid tot opkomst en ondergang van zorgmonsters als Philadelphia en Meavita.

Porter zegt dat jaren marktgerichte hervorming van de gezondheidszorg niet genoeg hebben geholpen. Ondanks toegenomen concurrentie stijgen de kosten nog steeds en de patiënt dreigt het kind van de rekening te worden. Porters toverbegrip is waarde creëren, waarde voor de patiënt. Alle deelnemers aan het gezondheids-proces moeten dat doen door op kwaliteit te concurreren, niet op kosten alleen. Klinkt goed.

Dan de werkelijkheid. De Financiële Barometer Gezondheidszorg 2008 van Ernst &Young zet de kengetallen van het Nederlandse zorgbedrijf op een rij. Dat is de dynamische wereld van de managers bij de zorgverzekeraars, de zorgkantoren, de Nederlandse Zorgautoriteit, het College Sanering Zorginstellingen en een hele diaspora aan benchmarkartisten voor ict, HRM en verandermanagement.
Het huidige systeem wil prikkels tot efficiënt handelen geven. Thuiszorg, eens het oog en oor van de samenleving bij zieke of herstellende medemensen, is nu opgeknipt in huishoudelijk en licht- tot zwaarder verpleegkundig werk. Het zorgkantoor in de regio deelt zorgtijd toe, de zorgproducent levert de goedkoopste en dus minst gekwalificeerde zorg per handeling. Patiënt noch zorgverlener wordt er blij van.

Binnen de indicatie van meneer De Bruin, die immobiel is met doorligwond, is het voor de zorgleverancier rationeel hem zo veel mogelijk van de zelfde soort zorg te blijven leveren. Zo lopen de kosten op, terwijl niemand echt let op zijn algehele toestand. Zorgconglomeraten als Meavita hebben veel overhead en weinig prikkels om meneer de Bruin weer op de been te krijgen. Omzet is het macho-doel.

Sinds een jaar of twee is er een alternatief, dat groeit als kool. Het heet Buurtzorg, een stichting met vijf mensen op kantoor in Almelo. Ruim duizend verpleegkundigen in het hele land werken samen in teams van tien, twaalf collega’s, zonder baasje. Het gaat als een lopend vuurtje rond in thuiszorgland. Rond de honderd wijkverpleegkundigen per maand nemen nu ontslag bij zorgfabrieken omdat zij hun werk weer willen doen zoals het bedoeld was, met oog voor de hele mens, zonder richtlijnen van een financieel gedreven chef die nooit een schoon verband heeft gelegd.
Het opmerkelijke van het Buurtzorg-idee is dat het niet alleen heel veel prettiger is voor alle betrokkenen. Het is ook goedkoper, en niet zo’n beetje. Directeur Jos de Blok, zelf in 1986 begonnen als wijkverpleegkundige in de Betuwe, schat dat Buurtzorg-verpleegkundigen werken dan de versnipperde ‘efficiënte’ zorg van de grote groepen, gemiddeld in 40 procent van de tijd die het centrum voor indicatiestelling toemeet. Bovendien hebben de Buurtzorgers veel cliënten eerder weer zelfredzaam.

Landelijk omgerekend zou jaarlijks 2 à 3 miljard worden bespaard als alle thuiszorg zo kleinschalig werd verleend. Een onderzoek van het Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg (Nivel) concludeert dat Buurtzorg-patiënten die uit de ‘oude’ zorg komen tevredener zijn. Geen wonder als je maar door één of twee wijkverpleegkundigen wordt verzorgd, mensen die je situatie kennen en meedenken over wat je straks weer kan.

De hedendaagse giga-thuiszorg denkt in opgesplitste taken, allemaal te leveren door werknemers met afnemende niveau’s van opleiding. Als bulkgoed ingekocht op grond van de AWBZ en de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Een schoolvoorbeeld van goedkoop-duurkoop. Niet alleen hebben die zorgconglomeraten aanzienlijke overheadkosten, concurreren op waardecreatie levert hen geen winst op.

Of marktwerking en concurrentie voor noodzakelijke ziekenzorg tussen ziekenhuizen en specialisten veel oplevert betwijfel ik. Maar als ergens subiet een eind moet worden gemaakt aan de marktverdwazing, dan is het in de thuiszorg. Wanneer gaat minister Klink een paar dagen op stap met Lies Rutten en haar elf Buurtzorg-collega’s in Nootdorp? Of bij de teams in Amsterdam, Eindhoven, de Achterhoek, Maastricht, Groningen of Zeeland? Om te zien hoe je waarde creëert in de zorg, met hoofd, hart en handen. Cijfers schieten tekort om dat uit te drukken.


Het grote medelijden

Ik hoor zo'n "kalbfleisch" op de radio zeggen : "ik ben monarchist !". Wat interesseert mij dat nou. Kunnen mensen dan niets anders dan kletspraatjes verkopen ? Ik ben manorchist. Ga ergens anders monaneren, kale viespeuk !

Las overigens bij Hermans dat tegenover verering of vergoddelijking onderbewuste haat staat. Aanraken betekent het begin van een poging een ander aan zich te onderwerpen. Koningen en hogepriesters mogen daarom niet aangeraakt worden. Soms waren koningen aan zoveel taboes onderworpen en daardoor zo geïsoleerd, dat niemand ambieerde om koning te zijn. Derhalve koos men een bepaald onschadelijk te maken persoon tot koning en dwong hem met geweld de troon te bestijgen.

In het artikel taboe schrijft Hermans: "ook stellen kranten de Rotterdamse ex-professor Rinnooy Kan geregeld in de gelegenheid mij voor "de mislukte hoogleraar uit te maken". Zelf heeft die Rinnooy Kan het al heel lang in hogere salarisschalenn gezocht, dus waar tobt hij over ? Hermans goed lezen, zeker "taboe" in "malle hugo" of "het grote medelijden" betekent nog meer het vertrouwen in behoorlijk bestuur verliezen. Elk vertrouwen verliezen en je bekwamen in het grote medelijden.

Geen land ter wereld haat zijn schrijvers zozeer als Nederland. Wel van tijd tot tijd uitroepen dat Hermans onze grootste schrijver is (ik weet niet wat dat zeggen wil, ik speel geen voetbalwedstrijd) maar geen vinger voor hem uitsteken als hij met drek gegooid wordt door een griffermeerde doctorandus, ex-minister en buitengewoon hoogleraar, de inmddels overleden cda-er J. de Koning, die door iedereen met veel krokodilletranen uitgewuifd werd.



Bob de bouwer – ik neem nu de Engelse versie: “Yes, we can!”
Dan gaat het ineens malen in je hoofd: heeft Obama dat al gedaan en zijn inspiratie bij Bob vandaan gehaald?

Of is het een slim door zijn spindokters gekozen leus om de toch al dementerende stemmers een gevoel van onderbewuste erkenning te geven?

Of is het gewoon toeval? Dan ga je wel direct twijfelen aan de kracht ervan.

1160 miljard euro plus
Yes we can, is dat wel zo? Nu had ik toch wel al twijfels over dat we het konden maken. Het probleem van de kredietcrisis en de economische teruggang is veel groter dan de Amerikaanse overheid zelf. Dat los je niet op met 1000 of 2000 miljard dollar. Daar zijn zoveel meer miljarden voor nodig, dat het voor de overheid onmogelijk is.

Niet alleen in Amerika. Denk maar aan hoe gigantisch groot alleen al de huizen- en vastgoed markt is en de daarmee samenhangende hypotheken. In Nederland was de waarde in 2001 volgens het CBS 1160 miljard euro. Dit was in 2001 en nu is de waarde veel groter. Dit is ook alleen nog maar Nederland.

Denk er eens aan wat de gevolgen zijn, als we zelfs maar voor 10% zouden corrigeren zoals Unibail-Rodamco deed met haar portefeuille. Ik houd er even geen rekening mee of ze het beter of slechter zou doen dan het gemiddelde. Ik heb het er maar liever helemaal niet over wat dit wereldwijd zou betekenen.

Hobbylijm
De bedragen die dan om de hoek komen kijken zijn een veelvoud van wat alle overheden tot dusverre hebben besteed. Dit is trouwens allen nog maar vastgoed. Denk ook eens aan afschrijvingen en waardeverminderingen als gevolg van de beursdalingen, de derivatenproblemen en de neergang van andere asset classes.

Voor de fans van beeldspraak: de plannen van de Amerikanen om een bad bank op te richten die direct of indirect alle troep opkoopt, is zoals het met een paar tubes hobbylijn een stuwdam in Zwitserland proberen te plakken. Zelfs met al het plaksel van de wereld ga je dat niet redden. Dus: kunnen we het maken?

Hypo-criet
Nog even over hypotheekrente aftrek: bij de bakker las ik de Metro dat had becijferd hoeveel een geleidelijke aftrek van de hypotheekrente zou opleveren voor het kabinet. Het eerste jaar slechts 500 miljoen euro en na twintig jaar zou dat dan 17,5 miljard zijn. In een weekend wordt er zo lachend 8 miljard euro cadeau gedaan aan ING.

Schmull:

De wereld beleeft de grootste schuldencrisis in de geschiedenis. Dit kan jaren, zelfs tientallen jaren, duren. De bekende crisis in de spoorwegen in 1873 (overcapaciteit en overmatige schuld) in Amerika, duurde 20 jaar. Daarbij is er een derivatenmonster gecreeerd, dat 20 keer zo groot is als de wereldeconomie, en dat waarschijnlijk in eerste instantie te groot is om op te vangen, als het kraakt. Kraken zal het, want alleen al de kredietderivaten zijn oerstomme producten en die zijn alleen al $ 60 biljoen, bijna niet voor te stellen. Het is verloren tijd om te kijken, wie daaraan schuldig zijn. Het is beter om de realiteit onder ogen te zien. De wereld is definitief veranderd en leven boven je stand is er niet meer bij.
Wat we tot nu toe hebben meegemaakt is nog kinderspel vergeleken met wat er nog kan komen. Politici kunnen alleen maar 'hoop' geven, maar de markten zullen meedogenloos, net zoals de natuur, hun werk doen. Een effectieve aanpak van de schuldencrisis vereist een herstructurering van alle schulden en verplichtingen,waarbij iedereen flinke verliezen zou moeten accepteren.
Vroeger heeft zo'n crisis geleid tot het einde van hele keizerrijken en de val van vele koningen. Vergeet ook niet wat kaarsen in te slaan, want je weet maar nooit.

We zitten allemaal in hetzelfde bootje. Bovendien is gezondheid veel belangrijker dan materiele welvaart.
Stress is uit den boze. Yoga helpt.
Wat ik doe ? Ik woon al 30 jaar op een eiland...

Wat we nu meemaken is niet zomaar een cyclische recessie. Dit is The Real Thing : Een structurele depressie , waarbij de levensstandaard over de gehele linie gedurende lange tijd daalt. Maar als men ook nog het zover laat komen, dat het geld waardeloos wordt, ja , dan is een staat van beleg nodig om de bevolking in toom te houden, zeker in de steden. Degenen, die de vooruitziende blik hadden om enig
bezit veilig te stellen, moeten dan extra letten op veiligheid van de naasten en zichzelf.




Overigens ben ik de mening toegedaan dat dittrich, wijn en andere politieke homo's een gevaarlijke ambitieuze factor vormen die voor heel wat narigheid gezorgd hebben door die linke combinatie van homosexuele ijdelheid en valse nichterigheid. Denk eens aan jorg haider. Met sauers zeg ik dan ook over die hese ijdele fatterige stem van dittrich, gatver, d'r heeft wel een pik ingezeten. Denk ik dat nu ook bij elke pratende vrouw ? Er wordt weer veel gepraat, maar weinig gezegd.

Blame each and every living ass....but please don't blame us...if you wanna keep our trust...blame anyone who is not like us.




“Money’s only important if you don’t have any.”
Sting




Wordt er nu wel eens onderzoek gedaan naar de vele negatieve gevolgen van ict; zelfs knappe dames zitten de hele dag op hun mobieltje te drukken, als was het een eersteklas kunstpenis.



Ouwe Hoeren
Wim De Bie


Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe lullen staan alleen maar in de weg

Waar je om je heen kijkt
Enkel ouwe hoeren
Ouwe grijze lullen
Die hun zakken vullen

Ze lullen je de laan uit
Ze lullen je de straat op
Ze lullen je je baan uit
Ze lullen je de vluchtstrook op

Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe lullen staan alleen maar in de weg

Alle jonge meisjes
Hebben ouwe lullen
Heet, en allen vaders
Keurig in de spullen

En ze lullen wat je doen moet
En ze lullen over later
En wat je met je poen moet
En zelf mooi een kater

Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe lullen staan alleen maar in de weg

En de ouwe lullen
Worden alsmaar jonger
Je ziet ze al van zestien
Met een statushonger

En moet je ze zien lopen
In een blazer en een strop
Ouwe hoeren, lekker kopen, jonge lullen
Donder op

Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe hoeren moeten weg
Ouwe lullen staan alleen maar in de weg


Vandaag, 6 januari 2009, fietste ik een eindje gelijk met de koningin op, van de hofvijver naar haar huis aan het noordeinde. Ik op mijn fiets, zij in een blauwe limousine. Momenteel vind ik mijn leven niet heel leuk, maar dat van haar lijkt me nog minder. 2 van die blauwe limousines, wuivende mensen, twee van de koninklijke marechaussee bij de poort die hun hand naar hun pet brengen. Een of ander ontvangscomité. Dat is toch geen leven ?





Wat mij vooral is bijgebleven van de glossy "Youp", is dat de heer Van t Hek op het moment dat Marco Borsato en Leontine bij hem thuis binnenstappen voor een kerstdiner denkt: "wanneer gaan jullie weer weg ? " Het is niet zo fijn dat ik dat nu meteen denk als mensen aanbellen: "wanneer gaan jullie weer weheg ?". Maar dat zou ik niet denken als ik relatief alleen woonde en birgit donker zou aanbellen...nog niet.

Verboden woorden: "bewust", "helemaal goed", "toppie", "absoluut","tools","governance", "graaiers", "zakkenvullers", "bankier", "wilders", "politicus"...dat wordt een lange lijst. En er komt geen einde aan.

Overigens heb ik een interessante verklaring voor horkerig onaangenaam gedrag van socialisten gevonden bij mijn favoriete schrijver, maarten t hart, die stelde dat albert schweitzer een onaangename hork was, een bruut onaangenaam mens. Die houding/instelling had hij omdat hij in de derde wereld dokter was geworden: ik offer mijn leven op, ik doe "goed werk" en dus mag ik een onaangenaam mens zijn. Fascinerend, Maarten t Hart heeft in zijn karakterschetsen en analyses bijna altijd gelijk.

Maarten 't Hart:
Blijft Schweitzers visie nog steeds overeind, naast tweehonderd andere visies? "Ja, dat vond ik wel, nog steeds geloof ik dat hij daar heel erg gelijk in had. Jezus als een apocalyptische profeet; het doet denken aan die mensen in Borne van het Efraïm Genootschap, die verwachtten dat voor het eind van 2001 de gelovigen door Jezus thuis gehaald zouden worden. Jezus was een fanaticus natuurlijk, anders bereik je niets. Ik begrijp nu ook ineens veel beter, met de aanslagen in Amerika en de oorlog in Afghanistan, waarom ze toen zo fanatiek achter Jezus aanzaten. Dat was natuurlijk net zo'n type als deze Osama bin Laden, weliswaar geen terrorist maar toch een soort volksmenner die de mensen opzweepte. Daar worden de autoriteiten vreselijk schichtig van, dat soort mensen willen ze uit de weg ruimen."

In 1966, toen 't Hart voor het eerst Schweitzer las, studeerde hij biologie in Leiden. "Ik was destijds heel goed bevriend met Eduard Bomhoff. Hij schreef een tijdje geleden in de krant over de opstanding van Jezus. Het bleek dat hij nog steeds in hetzelfde enge denkkader is gevangen. Met Bomhoff ben ik toen op vakantie naar Engeland geweest. We hebben ook gediscussieerd over het boek van Schweitzer, en toen is hij heel kwaad op me geworden in Canterbury. Hij heeft gezegd dat als het zo doorging, er geen offers op het altaar der vriendschap meer konden worden gebracht. Een mooi voorbeeld van christelijke naastenliefde. Het was toch heel verkeerd dat ik aan het geloof twijfelde, dat kon gewoon niet, dat was verboden. Bomhoff is een oerorthodoxe jongen; merkwaardig, want hij is ontzettend slim."

't Hart heeft met zijn onverzettelijke houding in geloofszaken veel vijanden gemaakt. "Ik meen het allemaal heel letterlijk, ik ben niet in staat de bijbelverhalen symbolisch op te vatten. De bijbel is het Woord Gods, dat is me twintig jaar lang ingestampt, en daar protesteer ik nu tegen. Ik ben nu een orthodoxe ongelovige, een fundamentalist, maar dan met een minteken ervoor. Bomhoff, Andries Knevel, met dat type ben ik vertrouwd, zelf ben ik in feite ook zo'n fanatiek iemand, maar dan de andere kant op."

Met zijn column over de bijbel in het Cultureel Supplement is 't Hart gestopt, omdat hij er overal op straat op aangevallen werd. "Op stations kwamen mensen naar me toe, huilend, dat ik moest stoppen met mijn stukken over de bijbel. Ze zeiden dat ze het voor zichzelf niet zo erg vonden, want zij bleven wel gelovig, maar voor hun kinderen; ik moest toch aan hun kinderen denken. Een grappig verschijnsel, al die gelovigen maken zich enorm zorgen over hun kinderen die van het geloof zullen afvallen. Ik moest een keer een discussie ergens voeren met Wim Aantjes, en die begon ook al tegen mij dat ik om z'n kinderen moest denken en om andermans kinderen. Daarom ben ik maar gestopt. Ik heb nu een tijdje voor de GPD-kranten een column geschreven, en als ik daarin iets over het geloof zeg, dan is het nog veel erger. Een keer kwam zelfs de hoofdredacteur voorrijden om me een beetje tot kalmte te manen." De ene na de andere GPD-krant haakte af, en die column stopte per 1 januari 2002. Wel verscheen in dat voorjaar, als vervolg op Wie God verlaat heeft niets te vrezen (1997), een bundel met 52 columns over de bijbel, onder de titel De bril van God. "Nu moet het afgelopen zijn. Ik houd erover op", zegt 't Hart. "Denk ik. Je weet het nooit."


Wim kok had een hekel aan ambtenaren en tegensprekende ambtenaren waren ondenkbaar. Wim Kok heeft aardig wat integere en goede ambtenaren onterecht ontslagen/herplaatst/vervangen met het idee "barbertje moet hangen". Is balkenende eigenlijk niet beter dan kok...ik was ooit wel enthousiast over paars, snapte daarom "de puinhopen van paars" niet, maar als je hoort dat kok zo'n hork was.



Leven zonder god is een bevrijd leven

De Volkskrant, 13 juni 2007

Mensen houden niet vast aan het geloof omdat het troost biedt, maar omdat ze in de steek zijn gelaten door het onderwijs, betoogt Richard Dawkins.

De vorige editie van God als misvatting werd alom omschreven als de ‘verrassende’ bestseller van 2006. Het boek kreeg een warm onthaal bij de lezers. Minder overweldigend was het enthousiasme in de pers. Hier behandel ik twee punten van kritiek die daarin naar voren kwamen.

1. Je bent net zo’n fundamentalist als de mensen die je bekritiseert
Het is al te makkelijk een gepassioneerd iemand, die bereid en in staat is van gedachten te veranderen, te beschouwen als een fundamentalist, iemand die nooit van gedachten zal veranderen. Fundamentalistische christenen verzetten zich hartstochtelijk tegen de evolutieleer en ik ben er een gepassioneerd aanhanger van. Als het om hartstocht gaat, hoeven we niet voor elkaar onder te doen. Volgens sommigen wil dat zeggen dat we in gelijke mate fundamentalistisch zijn. Maar als twee tegengestelde standpunten met evenveel kracht worden verkondigd, dan ligt de waarheid niet per se in het midden. Het kan namelijk best zijn dat één partij het gewoon fout heeft, wat de gepassioneerdheid van de andere partij rechtvaardigt.

Fundamentalisten weten dat ze zich door niets of niemand op andere gedachten laten brengen. De fundamentalist Kurt Wise heeft gezegd: ‘Als al het bewijs in het universum pleitte tegen het creationisme, zou ik de eerste zijn dat toe te geven, maar dan nog zou ik een creationist zijn, omdat Gods Woord mij dat ingeeft.’

Het verschil tussen deze hartstochtelijke verknochtheid aan bijbelse grondregels en de even hartstochtelijke verknochtheid aan bewijs van de ware wetenschapper is levensgroot. Kurt Wise zegt dat alle bewijzen in het universum hem niet op andere gedachten kunnen brengen. De ware wetenschapper, hoe gepassioneerd hij mag ‘geloven’ in de evolutie, weet precies wat nodig is om hem tot andere inzichten te brengen: bewijs. Zoals de bioloog Haldane zei toen hem werd gevraagd wat voor soort bewijs de evolutieleer zou ontkrachten: ‘Fossiele konijnen in het Precambrium.’

Mijn tegengestelde versie van het ‘manifest’ van Wise luidt: ‘Als al het bewijs in het universum pleitte voor het creationisme, zou ik de eerste zijn dat toe te geven, en ik zou terstond mijn opvattingen bijstellen. Maar al het beschikbare bewijs pleit voor de evolutieleer. Daarom maak ik mij sterk voor de evolutie met een hartstocht die wedijvert met de passie van degenen die ertegen pleiten. Mijn bevlogenheid is gebaseerd op bewijs. Hun geestdrift, die zich van bewijs niets aantrekt, is echt fundamentalistisch.’

2. Ik ben zelf atheïst, maar de mensen hebben nu eenmaal behoefte aan religie.
Wat een hoogmoedige neerbuigendheid! ‘Jij en ik zijn, uiteraard, veel te intelligent en goed opgeleid om godsdienst nodig te hebben. Maar de gewone mensen, die hebben het geloof wel nodig.’

Dat doet me denken aan die keer dat ik een voordracht hield over het begrijpelijk maken van wetenschap voor het grote publiek. In mijn verhaal voer ik kort uit tegen het versimpelen van kennis. Tijdens het vragenkwartiertje zei iemand dat versimpelen wel eens nodig kon zijn om ‘minderheden en vrouwen te winnen voor de wetenschap’. Uit zijn toon was op te maken dat hij zichzelf heel ruimdenkend en vooruitstrevend vond. Ik kan me wel zo’n beetje voorstellen wat de vrouwen en ‘minderheden’ in het publiek ervan vonden.

De behoefte van de mens aan troost en steun is natuurlijk reëel, maar schuilt er niet iets kinderlijks in de opvatting dat het universum ons troost verschuldigd is, dat we er recht op hebben? Wat Isaac Asimov zegt over het infantilisme in de pseudowetenschappen geldt wat mij betreft ook voor religie: ‘Doorzoek elk stukje pseudowetenschap en je vindt een knuffeldekentje, een duim om op te zuigen, een rok om aan vast te klampen.’ Het is daarbij verbluffend hoeveel mensen niet kunnen begrijpen dat het feit ‘X biedt troost’ niet impliceert dat ‘X is waar’.

Uiteraard kan ik de behoefte aan emotionele steun niet ontkennen, en evenmin kan ik beweren dat God als misvatting veel meer dan een schrale troost biedt voor bijvoorbeeld diepbedroefde mensen. Maar als de troost die godsdienst lijkt te bieden, gebaseerd is op de neurologisch wel erg onaannemelijke premisse dat wij na de dood van onze hersenen blijven bestaan, wil je die troost dan koste wat kost blijven verdedigen?

Ik denk dat de voornaamste reden waarom mensen vasthouden aan het geloof niet is dat het troost biedt, maar dat ze in de steek zijn gelaten door het onderwijs en niet hebben geleerd dat niet geloven óók een optie is. Dit geldt zeker voor de meeste mensen die denken dat ze creationist zijn. Ze hebben gewoon niet degelijk genoeg les gehad in Darwins verbluffende alternatief. Waarschijnlijk geldt dit ook voor het kleinerende fabeltje dat mensen religie ‘nodig’ hebben. Op een congres in 2006 citeerde een antropoloog het antwoord van Golda Meir, toen haar werd gevraagd of ze in God geloofde: ‘Ik geloof in het Joodse volk en het Joodse volk gelooft in God.’ Die antropoloog gaf zijn eigen versie van die uitspraak: ‘Ik geloof in mensen, en mensen geloven in God.’

Zelf houd ik het erop dat ik in mensen geloof, en dat als mensen worden aangemoedigd na te denken over alle beschikbare informatie, ze heel vaak niet in God blijken te geloven en een compleet, tevreden en blijmoedig leven leiden; een bevrijd leven.

Richard Dawkins is evolutiebioloog. Dit is een bekorte versie van het Voorwoord bij de tiende, gewijzigde druk van zijn boek God als misvatting (Nieuw Amsterdam).






Het sleutelwoord is conditie en energie. Ik denk dat zij nog elke dag wat jogt en/of denkbeeldige kilometers op de home trainer rijdt. De rimpelige korst van haar gezicht is bruin gebakken door de hoogtezon. Het weinige en grijzende haar is secuur geverfd.
Zij drijft tot het uiterste het maniakale Amerikaanse geloof door dat de dood niet bestaat.


Recession is when you lose your job, depression is when I lose my job.



Anarchisme staat een functionele maatschappij zonder dwang voor, waarin harmonie bestaat doordat iedereen zich gedraagt op grond van zijn of haar in vrijheid ontwikkelde persoonlijke principes. Het verzet zich tegen de opvatting dat een maatschappij niet kan functioneren zonder de dwang van autoriteiten.

(Top)managers stellen hun eigen belang vaak boven dat van hun bedrijf. Ze zijn uit op macht, zonder zich te realiseren dat verlangen naar macht hun drijfveer is. Mensen weten meestal niet waarom ze iets doen. Volgens Manfred Kets de Vries zit aan de meeste topmannen een steekje los. Ze zijn hebzuchtig. Ze vertonen narcistisch gedrag: ze zijn dominant en ambitieus maar tegelijkertijd op zoek naar erkenning en bevestiging. Daarom omringen ze zich met jaknikkers en meelopers. Door de kredietcrisis, ook een gevolg van deze karaktertrekken, zal er niet een nieuw type opmanager opstaan. Het is nou eenmaal ingebakken.



Van Kooten!
Eergisteren was Kees van Kooten dus bij ons te gast. Hij was al bijna een half uur van te voren aanwezig, en toen ik beneden aankwam in het mediacafé (met zwetende handen, want het is toch één van mijn helden) was hij druk in de weer met een zakdoek, een bekertje melk en een inktvlek. Zijn vulpen had namelijk gelekt in de binnenzak van zijn jasje en nu had hij van iemand aan de bar gehoord dat je dat weg kon krijgen met melk. Ik vond dit een beetje een Berendien uut Wisp tip, maar het werkte wel en Koot was helemaal lyrisch (‘Hier zouden ze een boek over moeten maken, met dit soort tips erin’). Nadat hij mijn boek gesigneerd had vertelde hij waarom hij met tv gestopt was. ‘Je wordt op een gegeven moment te oud en ik wilde voorkomen wat Willibrord Frequin en Pieter Storms nu overkomt. Ik zou graag Balkenende imiteren, maar op mijn leeftijd slaat dat nergens meer op. Met grime kunnen ze je er wel ouder uit laten zien, maar niet jonger.’ Waarna hij vervolgens toch Balkenende ging imiteren. GEWELDIG! ‘Het is eigenlijk een playmobil poppetje, zoals hij beweegt, met dat haar dat je er zo af kunt halen, en met die handen waar je dan zo’n vlag in kunt steken’, zei hij al bewegende als een playmobil Balkenende. Elke keer als ik Balkenende nu zie, zie ik Kees van Kooten als playmobilpoppetje door het Mediacafé paraderen…


# gepost door Het Andere Mannetje : 5/16/2003 12:56:00 PM





Verontrust raak je wel van het gebrek aan privacy op het werk, het onderstaande blijf ik meemaken. Dat netwerkbeheerders je hele doen en laten bijhouden, vervelend. En dat "de leiding" van een organisatie daar soms ook misbruik van maakt om iemand te ontslaan. Lijkt me ook lastig voor een netwerkbeheerder, werk je dan samen met de directie/leidinggevenden ? Ben je dan een bruinhemd ? Onlangs hoorde ik dat men bij de GGD camera's wil instellen om de ambtenaren in de gaten te houden en daar ging men mee akkoord ! Dat gaat niet goed:


Peter Bakker zegt:
zaterdag 29 november 2008, 17:27 uur
Ik ben netwerkbeheerder (komputernetwerken, bedoel ik) en database ontwerper en bouwer. Om te kunnen installeren en beheren moet een netwerkbeheerder over het algemeen overal bij kunnen op een komputersysteem. Voor databases geldt dat doorgaans ook.
Voor mijn beroep is er geen beroepscode zoals voor artsen, advokaten, therapeuten e.d. geldt.
Het is fatsoen dat me weerhoudt om in bijvoorbeeld personeelsbeoordelingen rond te neuzen. Maar hoewel ik zorg dat alleen de direktie en personeelszaken daar bij kunnen, kan ik er wel bij.

Ok, zaken kunnen versleuteld worden, ook zodanig dat het ook voor de netwerkbeheerder onleesbaar is. Maar sleutels zijn te kraken, als het al niet nu kan, dan hoogstwaarschijnlijk wel in de toekomst.

Ik heb me niet verdiept in de beveiling die ze op EPD denken te zetten, maar er zal zeker heel wat installatie- en beheerwerk aan te pas komen …

Plus al die artsen, assitenten, apotheken, verzekeraars met hun persoonlijke inlog en wachtwoorden (ergens op een papiertje in een buro-la?). Komputer ingelogd laten en pauze nemen of naar huis gaan.

Laat die verzamelde informatie maar lekker op papier. In een archiefkast kan het minder kwaad dan in een digitaal systeem, hoe ‘beveiligd’ ook.





VITAMINEN EN MINERALEN
Bij veel van de processen, die tot vorming van neurotransmitters leiden en bij de overige stofwisseling in de hersenen spelen Vitaminen en Mineralen een belangrijke rol. Het is dus zaak voor voldoende vitaminen te zorgen. "Voldoende" is echter niet de hoeveelheid, waarbij je net geen scheurbuik of beri-beri krijgt maar vele malen meer. De optimale hoeveelheid ligt daar nog weer vele malen boven en voor ADD-ers ligt deze nog weer hoger dan gemiddeld. Laat je niets wijsmaken door officiële "voorlichting"; die is nog steeds op net-geen-scheurbuik gebaseerd!! Vooral de B-vitamines en C zijn voor ADD-ers belangrijk. Een multi-vitamine en mineralentablet en een flinke mespunt C kunnen op zich al een deel van de ADD klachten wegnemen. (Let op: pyridoxine (B6) is aanmerkelijk duurder dan de andere B-vitaminen. Derderangspreparaten zijn te herkennen aan het feit dat er van B6 minder in zit dan van de overige B's). Een goede tablet is die van het merk Solgar VM 75, met 75 mg. van alle B's en een waslijst van overige vitaminen en mineralen. Koop vitamine C-poeder in kiloverpakking, op bestelling bij de drogist (of apotheek maar die is meestal duurder). Dat kost plm ¦70,- per kg terwijl het in sommige tabletten met een smaakje tot ¦ 1100,- per kg. kan oplopen! Sommige mensen, ook niet-ADDers, hebben een constitutioneel bepaalde extra behoefte aan een bepaalde vitamine, soms ook mineraal. Het verdient dus aanbeveling te experimenteren met extra afzonderlijke vitamines, met name B3, B5, B6 en C, bovenop de algemene aanvullingstablet. Rokers dienen extra vitamine C te gebruiken. Een pakje sigaretten verbruikt 250 mg.C (vijf flinke sinaasappels!). Alleen van de z.g. vetoplosbare vitamines (A&D) kun je teveel binnenkrijgen. Dat merk je direkt aan droge, schilferende lippen al zit je dan nog lang niet in de gevarenzone. Kwalijke gevolgen van een teveel aan E, ook vetoplosbaar, zijn niet bekend.

http://www.fonteine.com/add.html
(beetje vreemde site, eng, over "superieure" mensen, volgens mij komt daar alle ellende uit voort, superieuriteitsgevoelens, kreg nah de superieuriteit !)


Hij kijkt vooruit, ziet niets
Hij denkt niet na, hij fietst
Want doen z'n benen pijn
Hij moet de snelste zijn
Ze halen nooit meer in
Hij denkt "verdomd ik win"

Nooit meer alleen
Nooit meer alleen

Ze komt half naakt voorbij
De jury op een rij
Ze lacht haar tanden bloot
Wat zijn haar borsten groot
Haar tranen stromen want
Ze is Miss Nederland

Nooit meer alleen
Nooit meer alleen

refr.:
Als je wint, heb je vrienden
Rijen dik, echte vrienden
Als je wint, nooit meer eenzaam
Zolang je wint

Al ben je nog zo moe
Ze komen naar je toe
Of je nu slaapt of eet
Of half aangekleed
Een feest is nooit een feest
Als jij niet bent geweest

Nooit meer alleen
Nooit meer alleen




Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat mijn zoontje add heeft. Net zoals Thomas Edison. Maar leuk is anders, Edison kreeg zo'n draai om zijn oren dat hij er doof van raakte. Volgens mij kwam dat ook door add. Als je zo'n hele dag alles opzoekt op intenet over add, dan duizelt het je enigszins.  Nog vaak wordt beweerd “waar een wil is, is een weg” en zolang er maar voldoende motivatie is, vrijwel alles mogelijk zal zijn. Helaas is voor iemand met ADD hier nauwelijks aan te voldoen omdat de hersenen simpelweg een andere hiërarchische indeling maken voor wat betreft prioriteiten en belangrijke taken.

Verondersteld wordt dat ADD-ers' hersenen anders functioneren dan die van niet-ADD'ers. Mensen met ADD hebben een enorme gedachtenstroom waardoor ze vaak dromerig of ongeïnteresseerd overkomen op andere mensen. Door deze gedachtenstroom kunnen ze zich moeilijk concentreren op voor dat moment relevante zaken. Het “filter” dat relevante van irrelevante zaken onderscheidt, ontbreekt bij deze mensen. Mensen met ADD zijn snel afgeleid, rusteloos en vaak impulsief in hun gedrag. Kenmerkend voor ADD'ers is het hebben van meerdere intense stemmingsschommelingen op een dag, slaapproblemen, vergeetachtigheid, ongeorganiseerdheid, en een onderontwikkeld tijdsbesef. Daarnaast hebben ADD'ers net als hyperactieve ADHD'ers vaak moeite om stil te zitten. Ook zijn deze mensen vaak overgevoelig voor audio en visuele impulsen. ADD'ers hebben vaak moeite om gesprekken te volgen in een groep mensen omdat ze zich niet kunnen focussen op een gesprek, maar zich focussen op alle gesprekken die op dat moment gaande zijn. In diverse literatuur vergelijken wetenschappers en mensen met ADD deze stoornis als "het luisteren naar een gesprek op de radio terwijl de uitzending verstoord wordt met veel ruis".
Vaak hebben AD(H)D'ers bijzondere vaardigheden ontwikkeld met betrekking tot het snel combineren van informatie en indrukken, probleemoplossend denken, creativiteit en originaliteit, en ruimtelijk inzicht. Mensen met ADD kunnen in bepaalde situaties hyperfocussen. In geval van hyperfocus is de betreffende persoon extreem geconcentreerd en is hij/zij zich niet bewust van wat er om zich heen gebeurt. Dit hoge concentratieniveau kan leiden tot het ontwikkelen van uitzonderlijke talenten. Omdat veel AD(H)D'ers een bepaalde prikkeldrempel nodig hebben, zullen ze in bepaalde risicovolle en crisissituaties alerter en beter gaan functioneren terwijl bij normale mensen het afbreukrisico juist toeneemt.





4, 5 en 6 december 2008


Onlangs gelezen dat een dame een boek schreef over haar manisch depressieve vader: een bijzondere en creatieve man, zo bedacht hij de mogelijkheid om zijn huis te bouwen onder een grote tent, als ik het me goed herinner. De laatste 15 jaar van zijn leven sprak hij geen woord meer.

Ook las ik over Karoline van Swinderen, die ik vroeger altijd zo leuk vond op school, dat zij manisch depressief raakte door contact met anderen. Ja, daar zeg je zowat, liefde en emoties door contact kunnen dat proces zeker versnellen.

God Verdomme
(Krities AVRO-lid)

De beste jaren moeten nog komen.


De
leugen
doodt de liefde.

En dus niet vice versa, dus niet dat de liefde de leugen doodt, he !? Ja, ja, rustig maar, kom maar mee, we hebben hier nog een fijne houten barak voor je, waar we je kunnen opsluiten.

De beste jaren komen.


Laatst bij Matthijs Kletsenderwijs

Ijdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid ! Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen, waarmee hij zich aftobt onder de zon ? Het ene geslacht gaat en het andere komt, maar de aarde blijft altoos staan. De zon komt op en de zon gaat onder en hijgend ijlt zij naar de plaats waar zij opkomt. De wind gaat naar het Zuiden en draait naar het Noorden, aldoor draaiend gaat hij voort en op zijn kringloop keert de wind weer terug. Alle beken stromen naar de zee, nochtans wordt de zee niet vol: naar de plaats waar de beken stromen, daarheen stromen zij altijd weer.
Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van het zien, en het oor wordt niet vervuld van het horen. Wat geweest is, dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. Is er iets, waarvan men zegt: ziehier, dat is nieuw - het was er al in verre tijden, die voor ons waren.



De beste jaren gaan nog komen.


Aardig blog gelezen in de stijl (met artikelen) van Ben Jacobsen ! Enigjes ! Deze:
Ook dat geloof ben ik nu kwijt, speculeren lukt me niet, 40.000 EUR verdiend in 4 maanden en in 2 maanden verloren.

Forget everything you know about the market. If you have a long enough time horizon, all you need is a calendar.

More specifically:
Look at the calendar
From May to October, stay out of the market (or go short).
From November to April, buy or go long.
That’s it.

Forget technical analysis. Forget fundamental analysis; watching talking heads on TV; reading blogs (cough). Or anything else.

The only catch is that you have to have time on your side. Because each and every single instance is not going to go in your favor. But on average, you’ll be far ahead of a simple buy and hold strategy.

For some strange reason, winter months are great for stock market returns and summer months are bad. This holds true across time as we go back decade after decade, it also holds true if we go across the globe and look at different stock markets in different countries.

This is known by a few names: Sell in May and go away, Halloween indicator, winter months good, summer months bad, etc. Theoretically this pattern should not exist. But it does. And it bothers a lot of economists. Most of them would rather not think about it so they just shoo away this and similar holes in the EMH.

Fact is that the Halloween indicator, like election year pattern, the January effect, 4 year cycle and many others, present not one but two challenges to EMH. One, they should not exist if the market is as economists theorize, “efficient”. Two, if they did exist, they shouldn’t persist, which they do. That is to say, if they do exist, which they shouldn’t in the first place, they certainly shouldn’t continue to exists year after year, decade after decade because theoretically, people would wise up and by taking advantage of it, remove it from occurring.

Neither of these is true, of course.

Probably the definitive report on this anomaly was published Ben Jacobsen and Sven Bouman. You can read their working paper from July 2001 in the free trading resource section (Reports & Articles).

They not only look at the pattern of stock market returns, they turn over every stone looking for an explanation. They can’t find any. But they do have some interesting things to say nonetheless:

Based on the old market saying Sell in May and go away (or the Halloween indicator), we find that there is a substantial difference between returns in the period May-October and the remainder of the year. In fact our evidence shows that while during the period November - April returns are large in most countries, average returns in the period May-October are not significantly different from zero and are often even negative.




Kinderen, aan de ene kant merk je dat je steeds minder leuk vindt, aan de andere kant wel leuk om dat enthousiasme te zien als een gehandicapte een kilometer aan vliegers de lucht in laat, als dat zoontje met grote ogen voor het eerst in de Rotterdamse metro zit....en hij was altijd al zo gefascineerd door tunnels, uren of in ieder geval minuten met knikkers of autootjes door een tunnel heen, opeens waren ze er niet meer ! Maar je krijgt ook meer te maken met routine en sleur,met het gekkenhuis van 20 kinderen of meer, meer dan drie benadert dat, en....zelf verlept en oud raken, weten dat je leven over is, dat het niet zoveel voorstelt, dat je redelijk geluk hebt gehad met waar je woont...van die dingen...


O, de verzuchting om mijn medemenschen
die altijd weer met stumperig aangeleerd
overwichtveinzen moeten geregeerd
en zulks ook zelf het liefste wenschen.

Geldt zoiets nu ook voor jezelf ? Als je zoiets aan je medemensen verwijt, dan verwijt je het ook jezelf. Ik werk eraan om te ontsnappen, maar, ja, ik ben een dommige man, een sufferd, het mislukt altijd. Als kunstenaar heb ik het volste recht om mijzelf te herhalen.


Uit de NRC:

De aanstelling van Enthoven moet voor veel mensen in de financiële wereld als een grote verrassing zijn gekomen. Zo niet een groot raadsel. Als topman van zakenbank NIBC was hij immers de man die grote risico’s heeft genomen op de markt voor gestructureerde beleggingsproducten. En hij was de man die vorig jaar blind vertrouwde op een grote IJslandse bank. Na het herhaaldelijk uitstellen van een beursgang, liet NIBC zich kopen door Kaupthing, een van de banken die vorige week uit nood werd genationaliseerd. Door een aanzienlijke verzwakking van de resultaten – door die riskante beleggingen – en het zwakke financiële klimaat ging die overname op het laatste moment, eind januari, niet door. Enthoven, die met de overname 22 miljoen euro had kunnen verdienen, trok het zich aan en stapte op.

Daarmee was Enthoven het eerste fysieke slachtoffer van de kredietcrisis in Nederland. Zijn risicomanager Jurgen Stegmann volgde. Bij zijn laatste persconferentie, eind februari, erkende Enthoven „zijn huiswerk niet goed” te hebben gemaakt. Hij zei zelfs niet te weten wat subprime-leningen waren, de riskante laagwaardige Amerikaanse hypotheken waarin NIBC vol had belegd.

Toen Enthoven in 2002 aantrad bij wat toen nog NIB Capital heette, trof hij een bank aan die zich voorzichtig op het pad begaf van risicovolle investeringen en zakenbankieren. De pensioenfondsen PGGM en ABP waren de twee aandeelhouders. Na twee jaar splitste de investeringstak Alpinvest zich af, zodat Enthoven zich volledig op het bankieren voor overheden en (middel)grote bedrijven kon richten. De in New York en Londen geschoolde bankier introduceerde bij NIBC het zogeheten securitiseren. Dat van de balans halen van leningen, en die herverpakt in bundeltjes doorverkopen aan beleggers, is een van de grote oorzaken van de internationale kredietcrisis. Het huidige onderlinge wantrouwen tussen banken komt voort uit het feit dat niemand weet welke bank voor hoeveel in welke doorverkochte beleggingen zit. In Nederland was Enthoven een van de architecten van die handel.

Een woordvoerder van minister Bos wil niet inhoudelijk op de tekortkomingen van Enthoven in het recente verleden ingaan. Bos heeft er waarschijnlijk bewust voor gekozen iemand te zoeken die geen banden met ABN of Fortis heeft gehad.

Een goed in de financiële wereld ingevoerde headhunter noemt het „ongelooflijk zuur” dat Enthoven juist op het gebied waar hij zoveel ervaring heeft het bij NIBC met de subprime-hypotheken is misgegaan. „Dat is een enorme les voor hem geweest. Hij heeft te veel vertrouwd op zijn mensen en zich daar net iets te weinig zélf met de operaties beziggehouden.”

Toch omschrijft de headhunter hem als „de juiste man” om ABN Amro te leiden. „Enthoven heeft de bankwereld in zijn volle breedte meegemaakt, hij is de hoogste Nederlander die er ooit is geweest bij JPMorgan.”

Enthoven gaat aan de slag voor het salaris van Officier van Justitie (rond de 90.000 euro bruto per jaar) en ziet af van bonussen en commissarisvergoedingen.







De onderstaande column hield ik met grote instemming een vriendin voor en zij wilde prompt scheiden ! Maar dat zal eerder door pms komen.

donderdag 23 oktober 2008 door frits abrahams

Het oog van den man moet schitteren…

Ooit waren er tijden dat de vrouw haar plaats wist, dat er niet gezeurd werd over ongelijke kansen en glazen plafonds, dat je als heer van de schepping geen tijd hoefde te verdoen met jezelf te rechtvaardigen.

En, heren, ik wil het zout niet nóg dieper onze wonden inwrijven, maar hoe kort geleden is dit alles! Sommigen van ons hebben ouders die het nog meegemaakt hebben.

Een lezeres stuurde me een kopie toe van een uitgave van De Bijenkorf voor bruidsparen. Het tijdstip van publicatie schat ze in de periode tussen 1920 en 1930, een aannemelijke veronderstelling, gelet op taalgebruik en argumentatie. Het betreft drie teksten, respectievelijk getiteld ‘Gelukswaarborgen’, ‘De huwelijksmorgen’ en ‘De liefde in het huwelijk’.

Het begin van ‘Gelukswaarborgen’ is meteen raak: „Geen beter waarborg voor het geluk in het gezin dan het goede karakter der huisvrouw. Iemand heeft eens gezegd: ‘De vrouw met een goed karakter is voor haar man eene gouden kroon; zij verbant uit huis alle beslommeringen en zorgen’.” Wij kunnen hieraan toevoegen: „Het geluk wordt alleen verworven door voortdurende inspanning en stille offers.”

Wie moest dat allemaal opbrengen?
In de eerste plaats de vrouw, uiteraard. Als zij zich maar beheerste, was er niets aan de hand. „Daarom, waakt over uw tong, dat gij uw echtgenoot geen hard en scherp antwoord geeft, zelfs niet in onaangename oogenblikken of drift. (…) Wees er diep van overtuigd, dat de heilige liefde der vrouw het leven van den man veraangenaamt en hem in zijn huis doet blijven. Het oog van den man moet schitteren, wanneer hij uit de verte zijne woning ziet.”

Helaas, reeds in de jaren twintig was er voor het oog van den man lang niet altijd reden om te schitteren. Een van zijn zwakste kanten was toen al zijn ‘stijfhoofdigheid’ en je had vrouwen die daarop reageerden met ‘hardnekkig stilzwijgen’ of, nog erger, ‘tegenspreken’. Fout! „Hoe wordt de man zodoende de straat opgejaagd, naar sociëteit of kroeg.”

Mokken, in verwijten losbarsten, het was voor de vrouw allemaal uit den boze. „Niet minder onaangename verschijning is de eigendunkelijke heerscheres, voor wier wil alles moet buigen. Als de man niet altijd toegeeft, komt er een hel in huis.”

De vrouw kon niet ver genoeg gaan in ‘het vergeten van zichzelve’, zelfs als haar man een ‘dronkaard’ en ‘verkwister’ was, moest zij zich ‘kalmte opleggen’. Want: „De godin van het huis - dat moet gij zijn, o bruid! Dan zult gij door uw tooverstaf geluk en zonneschijn in uw huis weten te brengen.”

En als nu toch bleek dat het tussen man en vrouw geen ‘ware liefde’ was - wat dan? Scheiden? Welnee. Onze brochureschrijver wist het beter gemaakt: „Dan kan toch nog na het huwelijk de liefde geboren worden; als dit gebeurt, dan is dit te danken aan de jonge vrouw. Zij kan haar man winnen.”

Een goede vrouw lukte dat altijd. „Welnu, als dan de vrouw maar waarlijk liefheeft, dan behoeft zij niet te wanhopen, dan zal het hart van haar man zich wel openen.”

Ik moet helaas ophouden met citeren, want ik hoor mokkende geluiden achter mij. Mijn eigendunkelijke heerscheres eist mij weer op met haar tooverstaf.




U krijgt "levenslang"
werk.





Dan identificeer ik me niet met de tragiek van don quichot, maar met de tragische humor van don quichot:

In het Christenen-boek van Menno ter Braak schuift hij Don Quichot als identificatiefiguur naar voren, daarmee aangevend dat de tragiek en niet langer de humor de grondstemming van zijn persoonlijkheid is geworden. Maar hij kiest Don Quichot óók om zijn vele gezichten, zijn innerlijke verbondenheid van rede en waanzin, van leven en dood, en om de intensiteit waarmee hij met gevelde lans inrijdt op windmolens, zij die alles beter menen te weten dan hij.



Januari 2002, Mulder:

Balkenende wil de maatschappij opheffen want de aanpassing is niet goed. Buitenlanders moeten zich aanpassen aan de Nederlandse normen en waarden. Allochtonen, voor u een kleine greep uit "onze" normen en waarden:

"Licht de staat op. Laat het onderwijs zakken, maar niet het christelijke, daar wel maximaal 22 leerlingen per klas, in het openbare onderwijs 35 per klas. Rij als een piraat op de Nederlandse wegen. Spendeer miljarden belastinggeld aan een overbodig gevechtsvliegtuig om Amerika te vriend te houden. Volg vriend Amerika blind en bombardeer vreemde landen plat om vrindje Jaap de Hoop Scheffer een mooie baan te bezorgen. Trap de gezondheidszorg naar beneden. Geloof in hierarchie, christus, de bijbel. Vermoord je soldaten en onschuldige burgers in verre landen. Stop in de doofpot wat je kan. Laat schrijnend onrecht in stand. Hou de tunnelvisie overeind. Vermoord alle Nederlandse varkens, koeien en kippen (als dat financieel gunstiger is). Verzilver je toppositie als topaap op onbeschofte en onbeschaamde wijze. Koop een dolk als je je aansluit bij het cda of een andere politieke partij. Doe fanatiek aan vriendjes en vijandenpolitiek."

Dat is ongeveer de norm.


Knap van sting dat hij zich in zijn liedjes vereenzelvigt met een mislukte muzikant, met een autodief, met een moordenaar per ongeluk die ter dood wordt veroordeeld, met een hoer. Dat was ook zo knap van de bie en van kooten, continu vernieuwen en creatieve destructie.

Die gestolen auto van Sting is helemaal bijzonder; een autodief die zich voorstelt dat hij directeur is met vrouw, minnares en twee kinderen en dan volgt het meest autobiografische: sting herhaalt mogelijk bijna letterlijk de woorden die trudy, zijn huidige partner, rond 1979 uitsprak, toen zij nog zijn minnares was: please take me dancing tonight, I've been all on my own, you promised one day we could, that's what you said on the phone, please take me dancing, please take me dancing tonight.

Wat gaf die Trudy trouwens een kapitaal uit op haar credit card. Wat sting binnen rijfde, dat gaf zij uit. Geld moet rollen.


En ja, die Blokker, die blijft er ook wat van kunnen, hoe herkenbaar.

Wereldvreemde be wind personen

‘De visserij verdient een stabiele toekomst.’

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een mededeling ben tegengekomen waar zo weinig tegen viel in te brengen. Het was wat mij betreft ook veruit het meest representatieve zinnetje uit de Troonrede van 2008. Ik vond de eerste drie zinnen en die over de jeugd het meest representatief.

Goede tweede in de categorie was natuurlijk deze: ‘Er komt een subsidieregeling voor de aanschaf van warmtepompen en zonneboilers.’ Maar ik bleef aarzelen tussen deze, en nog een andere die er mocht wezen: ‘Om sneller passende hulp te verlenen, wordt de Verwijsindex Risicojongeren geïntroduceerd.’

Zullen we ze ex aequo op twee en drie zetten?

Dan is vier uiteraard de volgende: ‘De regering wil een bloeiende kunst en cultuur stimuleren en alle jongeren vroeg daarmee in aanraking brengen.’

Geen podiumplaats voor Plasterk, maar je moet toegeven dat de boodschap (met dat vroeg en daarmee in die volgorde) ook wel heel krikkemikkig was geformuleerd. Beatrix struikelde er bijna over, ofschoon nog niet zo hoorbaar als een paar alinea’s eerder, toen ze ronduit had gehakkeld over deze:

‘Het vergroten van zelfredzaamheid van burgers en bedrijven bij crisis en rampen krijgt bijzondere aandacht.’

Het was om precies te zijn de achtste hakkel die ze zich in de drie kwartier spreektijd moest laten welgevallen – een zeldzaamheid, want meestal leest ze foutloos.

‘Dat mens is natuurlijk ziek’, riep iemand die ik bij me thuis voor de plechtigheid had uitgenodigd. Al te familiair misschien tegenover een vorstin, maar goedbedoeld, zoals het cabaretliedje Arme Ouwe indertijd goedbedoeld was. En ’t klonk in zekere zin vooral ook verontwaardigd, alsof mijn gast eigenlijk had willen vragen: welke onbehouwen vlegel heeft Hare Majesteit de Koningin durven opschepen met louter gemeenplaatsen in het verschrikkelijkste soort Tante Betje Nederlands?

Dat vroeg hij tenslotte ook. Spreekster was intussen toe aan de volgende twee zinnen: ‘Goede taalbeheersing is een basisvoorwaarde om in onze maatschappij te kunnen meedoen. De regering vergroot de mogelijkheden voor het werven van taalcoaches.’

Je moet als schrijver van zulke wijsheden en halve voornemens toch lef hebben om in een staatsstuk dat straks Geschiedenis moet worden, te schoolmeesteren over taalbeheersing en de wenselijkheid van ‘taalcoaches’, als je het zelf voortdurend over kolitiekoord hebt wanneer je co-a-li-tie-ak-koord bedoelt.

Balkenende, wie anders.

‘Fragiele staten’, schreef hij voor Trix op, ‘hebben grote moeite de millenniumontwikkelingsdoelen te halen. Juist daarom investeert de regering extra in deze landen. Ook wil zij de vrijheid van meningsuiting, de mediadiversiteit en de vrijheid van godsdienst in de wereld bevorderen. Er worden meer middelen toegevoegd aan het mensenrechtenfonds.’

Nog praatjes ook: gidslanditis.

Ik ben altijd dol geweest op Troonredes. Er is een boek (uitgegeven in 1964, toen de staatsdrukkerij haar 150-jarig bestaan vierde) waarin ze – inclusief ‘inhuldigingsredes’ – zijn verzameld van 1814 tot 1963; die van daarna heb ik elk jaar trouw uitgeknipt en in mapjes bewaard. Er zitten hilarische tussen, en aandoenlijke. Onvoorstelbaar saaie en niet onaardige. Heel luie (19de-eeuwse vorsten spraken vaak drie of vier minuten, en dan mochten de afgevaardigden alweer naar huis) en redes die niet ophielden, en waarbij talloze toehoorders in slaap moeten zijn gevallen.

Na WO II schreef Drees de correctste, De Quay de sufste, Den Uyl de parmantigste en Kok de meest onttoverde. Maar van de 194 die ik kan overzien zijn die van Balkenende onbetwist de leegste, de nietszeggendste, en vanwege het toontje van de christelijke hoofdonderwijzer die vanachter het kamerorgel de kinderen op hun plichten wijst, ook de irritantste. ‘Wie kan, moet meedoen’, las Beatrix uit zijn tekst voor. Dat was het moment waarop wij op schoolreisjes in de achterste rij altijd linksaf sloegen als de meester naar rechts ging.

Maar de visserij verdient een stabiele toekomst.






Ook Nico Dijkshoorn schrijft weer een goede:

Paul verdient het.

Paul de Leeuw denkt na over een eigen tijdschrift, met de verrassende titel Paul. Dat had ik origineler verwacht. De Benno zou heel mooi zijn geweest. Vernoemd naar mijn dwergreiger die vorig jaar, op jacht naar roodbaars, in volle vaart tegen het raam van een viswinkel vloog. Hij zou hem ook De Beste kunnen noemen.

Want dat is Paul namelijk. De Beste. Vindt hij zelf. En wat doen mensen die zichzelf het beste vinden? Die maken uiteindelijk allemaal een tijdschrift met hun eigen naam er op.

Ultieme ijdelheid

Het is de ultieme ijdelheid. Linda de Mol legt nu al jaren uit dat ze gewoon een leuk wijf uit Hilversum is, die ook maar gewoon haar kont afveegt. Waarschijnlijk niet met haar eigen tijdschrift.

Een rare paradox is het, een tijdschrift op de markt brengen om je gewoonheid met miljoenen vrouwen te delen. Dat riekt naar Oprah Winfrey, die zich zelfs met tipex zou laten injecteren om de blankste negerin van Amerika te blijven.

Bij Paul ligt dat heel anders. Die vindt zichzelf helemaal niet gewoon. Een door god zelf gebakken geschenk, zo moeten wij hem zien. God kneedde eerst lusteloos wat half achterlijke gewone mensen - dat zijn wij - en ging er eens echt goed voor zitten toen hij Paul de Leeuw schiep. Dat moest gods ultieme mens worden. Paul zelf vindt dat hij heel goed is gelukt.

Salaris

Tijdens een omroepcongres in Bussum nam hij, toen er werd gediscussieerd over de hoogte van het salaris, verschillende keren het woord. Ik zal het even kort voor u samenvatten. Paul is het geld meer dan waard. Hij is uniek. Hij schenkt ons levensvreugde.

Paul kan goed presenteren. Andere mensen niet. Wij moeten heel erg blij zijn met Paul. Hij bezit een uniek talent en eigenlijk hebben we met een paar miljoen per jaar een koopje aan hem. En oh ja, of we ook allemaal naar zijn film gaan. Daarin speelt Paul de hele film een gekke Paul. Ook niemand speelt beter een gekke Paul dan Paul de Leeuw zelf.

Hopjesvla

Waar het op neerkomt is dat Paul de Leeuw het presenteren van een televisieprogramma een prestatie vindt die ongeveer 1000 keer hoger moet worden gehonoreerd dan, ik zeg maar wat, een hele goede ziekenverzorgster. Hele goede brandweermannen, fijn dat ze er zijn, maar een brandend huis in wandelen en vier kinderen redden, dat is natuurlijk niet te vergelijken met wat Paul allemaal doet. Hij ligt bijvoorbeeld in een zwembroek midden in de hopjesvla.

Misschien heeft Paul wel gelijk. Je haar scheef over je hoofd kammen, een bromfietshelm onder je arm doen en met een hangende bek aan je kruis gaan staan krabben, niet iedereen kan dat. Ik wil dat hier wel toegeven: niemand doet dat beter dan Paul de Leeuw.

Wij, talentloze harde werkers, doen dat ergens op een verjaardag, tussen de schuifdeuren en dan pist tante Annie één keer per jaar in haar broek van het lachen. Paul durft het op een podium te doen en moet daar dus rijkelijk voor worden beloond.

Gouden koets

Dat tijdschrift is eigenlijk een heel normale ontwikkeling. Kwestie van doorgroeien. Nu een tijdschrift, volgend jaar een eigen gouden koets en het jaar daarna wil Paul de provincie Drenthe als oprijlaan. Omdat hij het verdient.

Maar zover is het nog niet. Eerst maar eens wachten op dat mieterse tijdschrift. Woordvoerder Martijn van Schieveen, van Pauls bedrijf EVA Media, vindt het een 'ontzettend interessante gedachte.' Snap ik wel. Dat is een beetje de makke van deze zonnegod in opleiding. Hij heeft iets te veel mensen om zich heen die hem dag en nacht vertellen dat hij iedere cent waard is.

De Paul is nog maar een werktitel. Het tijdschrift zal waarschijnlijk 'Haha, Rijk Door Jou, Domme Klootzak' gaan heten.

Zie je toch het verschil tussen Nico Dijkshoorn, Youp van t Hek en Blokker. De slotzin is niet goed genoeg van Nico, die had hij beter weg kunnen laten of iets als "paus de geldleeuw" kunnen bedenken. En 1 van de eerste zinnen: Linda is een leuk wijf, die. Nico, het is "het leuke wijf, dat". Als ezelsbruggetje, het meisje, dat, dubbel t en "de jongen, die," dubbel e. Maar ja, het is wel de linda, die haar kont afveegt. Verder een prima column.







Mijn zus van 28 ging eens uit met een aardige man, maar hij had enigszins een hazelip. Ze gingen naar een komische film. Na afloop liepen ze door de straat en hij zei: "leuk, he, leuk he ?"
"O", zei mijn zusje, "ik dacht dat we eerst nog iets zouden gaan eten."

15 jaar geleden belde mijn zus me regelmatig en dan zei ze: "met je zus".


Wie zegt dat depressie niet samenhangt met verharding van de samenleving, verzakelijkende werkrelaties en verkillende omgangsvormen in privé en publieke sferen ? Je kan misschien grip op je persoonlijke dip krijgen, maar als de omgeving waarin je woont, werkt en leert vergeven is van idioten is het probleem natuurlijk niet verdwenen, maar verandert alleen je omgang daarmee. Of je constateert dat je zelf net zo'n idioot bent, zo'n meelopende sufferd.

De regering wikt, het volk beschikt.
Het volk wikt, de regering beschikt.
De vrouw wikt, de man beschikt.
De man wikt, de vrouw beschikt.
Het kind beschikt, de ouder wikt.

Giphart schrijft ergens dat hij eens meeliep met studenten van Nijmegen naar Utrecht. Moe en afgemat liep hij achteraan met zijn rugzak. Tot een medestudent hem vertelde dat je minder moe wordt als je vooraan het tempo aangeeft. Dat werkte voor Ronald ! Als iedereen vooraan het tempo wil aangeven, dat wordt dat een zware tocht. Als niemand meer mee wil lopen, dan is er geen wandeltocht. Zonder ambitie om leuk gevonden te willen worden geen van kooten en de bie, geen sting, geen...maar is dat noodzakelijk, die ambitie, heeft het een doel ?

Om er een punt achter te zetten, ik word kriegel als geld en geldverlies drijfveren voor het oplossen van sociaal-psychologische problemen zijn. Dan springen mij plotseling ontevreden managers voor de ogen, die met statistieken en stroomschema's in de hand vertellen hoe de medewerkers zich moeten voelen en gedragen om goed te kunnen werken, omdat anders de targets niet worden gehaald. Allen naar een grip-op-je-dip-cursus sturen als we het (on)eens zijn met de baas omdat de werkdruk te hoog is, als we deadlines zat zijn, als we lijden aan een bore out, als we gepromoveerd willen worden in plaats van gedemoveerd, als we gedemoveerd willen worden ipv gepromo..



Deve ou nao deve o homem casado bater em sua mulher ?
Dient de getrouwde man zijn vrouw al of niet te slaan ? vertaalt Komrij uit het Portugees naar het Nederlands in zijn rubriek "zinloze boekjes".
Vooral van het "paradoxo conjugal", een "huwelijkse paradox" als ondertitel van het boekje kreeg ik een lachje.


Zo'n 100 jaar geleden werd het onsportief gevonden om te trainen. Dat spreekt mij aan. In 1981 moesten alle jongens, zo'n 50, van de Duitse, Nederlandse en Franse afdeling van de Europese school een ronde om het observatoire rennen van 2500 meter in Brussel. Ik won met gemak. Een maand later won een Duitser. Die had keihard getraind. Ik niet. Toch ook een verschil in competitieve instelling. Wat onsportief van die Duitser. Of naief van mij. Dat was overigens de zoon van Rienk Kamer. Wat zou er van hem geworden zijn ? Eigenlijk interesseert me dat niets en vond ik het helemaal niet erg om tweede te worden. Wat ben ik koud. Eenzaam. Ik vind voetbal en fietsen niet leuk meer om te zien op tv en overhoofd veel steeds minder interessant.

Waarschijnlijk las ik op internet het verhaal over iemand die een "bed en breakfast" begonnen was. Een dag voordat de gasten zouden komen liep de kelder onder water. De manager/beheerder van het "bed and breakfast" begon ijverig het koper van de deurklink te poetsen. Dat was dan een voorbeeld van inefficiëntie, geloof ik.

Of het verhaal van een fort aan het strand bouwen onder de vloedlijn en als de vloed opkomt zeggen: ja, maar ik heb toch een schepje. De vergeefsheid van alles. Zoiets.




"Is het gedicht klaar ?" hoorde hij Wim in zijn oor fluisteren, tegelijk met de schok van de stilstaande trein. Hij herkende het station, ze waren er. Op het perron was al een lantaren aan. Lachend sprong Femke uit de coupe, zonder van de trede gebruik te maken, hurkend even. In een droom liep hij over het perron, waarna hij vluchtig afscheid nam. Zeven uur ? Nog was de zon er, laag achter het station. Als ze nu eens....door een wonder... Maar het was niet nodig, -nooit zou het meer nodig wezen. Terwijl hij moe en stoffig langs de gracht naar huis liep, deed hij afstand van iedere herhaling. Alleen naar haar verstilde gezicht verlangde hij, dat hij alles vertellen kon, met een enkel woord of woordeloos, al was het maar omdat hij zich wilde dwingen er met niemand anders over te spreken. Hij voelde zich licht in zijn hoofd.
Floot de trein daar nog ? De trein ging, kwam, ging weer, -naar Den Haag en weer terug, zonder ophouden, ijverig en onverschillig.... Maar daar, achter hem, op het stationsplein: daar had hij geleefd. Hij moest dat toch vasthouden, ondanks alles. Na het hekje geopend te hebben, had hij nog een zestal schreden voor zich door het tuintje, waar de avondwind zo ver mogelijk, zo hoog mogelijk met hem meewoei om zijn voorhoofd te koelen. Maar zijn voeten raakten zwaar de aarde, zwaar en knarsend op het kiezel alsof zij het alleen hadden te bepalen hoe onwankelbaar trouw hij blijven zou aan iets dat hij verloren had,- aan iets dat hij nooit had bezeten.




Die Vestdijk kon romantisch en poetisch schrijven. Mooi, die Anton Wachter romans, kind tussen vier vrouwen, de koperen tuin en ivoren wachters, hoewel ik ze niet meer zal herlezen; dat moet 1993 geweest zijn, dat ik voor het laatst vestdijk las.



Mijn zoontje van zes met zijn engelengezichtje zegt soms: dat is symbolisch. Verschrijver vertederd. Alles wordt symbolisch. Golden days wil disappear, nightmares will increase, if you glorify the men at war and slay the men of peace....when the lamb is on your shoulders. Aan niemand uit kunnen leggen hoe eenzaam je bent op je 43ste. Volgens mij beschreef Dante ook al dat het midleven de moeilijkste periode is. Hoe kom je ervan af ? Ouder, niet wijzer. Ooit werd over een tweede kamerlid van de ouderenpartij gezegd: "hij is het levende bewijs dat ouderdom geen wijsheid met zich mee hoeft te brengen". Volgens mij stond dat in de nieuwe revue of de panorama. Zelfs die bladen kunnen mij aan het lachen krijgen.


Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura
Vertaling: Op het midden van onze levensweg gekomen
werd mij het zicht door een donker bos benomen
Divina commedia, Inferno, Canto I, 1-3






Waar mijmert Verschrijver wel eens over ?
Een strip van Guust Flater, waarin een vriendje van Guust Flater schaterend zegt "wat kijkt die eend vreemd !" en je ziet inderdaad een eend vreemd kijken.

Bedenk me nu wel dat het misschien niet helemaal correct is om zogenaamde leidinggevenden bij een "hogere" baas/bazin zwart te maken....feitelijk ook een vorm van maten naaien. Hm. Het leven is al ingewikkeld genoeg. En ik werd daar op een achterbakse nare manier behandeld. Genoeg is genoeg. Zand erover. The past is nothing. Het onherroepelijke verleden. Sinds die tijd heb ik bijna een fysieke weerzin tegen werk ontwikkeld. Labor is a life destroying activity.


In 1993 stond ik in de herfst bij een troosteloos Casema gebouw in Rijswijk met een of ander apparaat waarmee ik meer zenders en een filmkanaal kon ontvangen. Dat wilde ik terug brengen. Net een verbroken relatie achter de rug met een knappe violiste. Komt daar zo'n racefietser met een snel pakkie aanfietsen en die roept "Uit de WEG, LUL !". Stond ik daar met mijn stomme apparaat aan de vliet in rijswijk, niet eens op het fietspad en niet in de weg van de racefietser. Alles van waarde is weerloos.

Goh, wat lag ze daar mooi topless te zonnen aan het strand in 1991, she had teeth like a lighthouse in the sea and everytime she smiled she threw those lights on me. Maar ja, dan word je gedumpt. Ik zie dat mijn kinderen zich nu, op 8 jarige leeftijd, beginnen te schamen om in hun nakie rond te lopen. Ik hou ook niet van dat helemaal bloot lopen, ik wil een zwembroek ! Maar wel jammer dat dat topless zonnen nagenoeg voorbij is.

Sinds 1998 lijkt het in de mode gekomen om alles en iedereen af te kraken en af te zeiken en daarmee je eigen morele superieuriteit aan te tonen. Wat is er eigenlijk een slechte sfeer ontstaan bij het ambtenarencorps en bij mijn weten ligt dat niet alleen aan mij. Van die waardeloze collectieve of individuele afzeik e-mails, alleen maar zaniken en zeuren, elkaar verraden, maten naaien of een slecht gevoel bezorgen. Maar ook dat je als 43-jarige man of 38 jarige vrouw nog zulke e-mails moet accepteren, of het kleuterniveau van functioneringsgesprekken en de hele "bedrijfsmatige" hierarchische aanpak. Wat verbeelden sommige ambtenaren zich wel niet ? E un disastro. Non mi piace per di niente. Als het je niet bevalt, dan rrrot je maar op.

Wie op het punt staat zich te verrijken, kan moeilijk gul zijn, las ik ergens bij Hermans, meen ik. Of gokkers zijn zij die het pure toeval tevergeefs onder het juk van een systeem proberen te brengen.


Wat schreef die Paul Onkenhout hilarisch over Louis van Gaal en liet hij zien dat we eigenlijk met een krankzinnige of waanzinnige te maken hebben. Louis van Gaal praat en denkt als volgt:
"Nu heeft Louis van Gaal daar geen moeite mee. Nee, Louis van Gaal gaat er weer een jaar voor, dat heeft Louis van Gaal helemaal door ! En als Louis van Gaal wordt geprezen om zijn dichtkunst, dan zegt Louis van Gaal gunst. Krijgt Louis van Gaal weer meer geld, dan zegt Louis van Gaal Ola ! Of hola ! Daarop neemt Louis van Gaal een bacardi cola."

Is die man dronken of manisch, zou je denken. Maar hij heeft er al drie jaar en langer last van.


Lees vandaag, 19 juli 2008, "meer gouden woorden" van Gerrit Komrij met veel plezier. Zouden deze bijtende messcherpe columns nu ook ergens in een krant hebben gestaan ? Dat vermeldt het boekje niet. Zonde. Een schrijver wil in de eerste plaats gehoord worden, volgens WFHermans.
"We beseffen dat degene die we beminnen ook niet meer is dan een zak met slijm, kraakbeen, bloed en stront. Op de toppen van de extase blijven we heel dicht bij de stront. Altijd hebben we die bij ons, ook in onszelf. We zeulen, al kijken we op de eenzaamste kaap naar de indrukwekkendste zonsondergang, onze drol met ons mee."

Iedere onsterfelijke dichtregel, ieder visioen, iedere uitvinding die de wereld een ander aanzien gaf is onveranderlijk ontstaan op, laat ons zeggen, vijfenzestig centimeter afstand van een hoop stront. Het menselijk vernuft kon nog zo op hol slaan, de geest kon zulke hoge vluchten nemen, zich verwijderen van die drol konden ze nooit.
Een zeer geestige kritiek op het boek "geestverkenningen" van fits Bolkestein. "Zo'n man moet toch op een gedachte betrapt kunnen worden ? En het verdomde tweetal meteorologie en gastronomie blijft de welwillende lezer zo teisteren dat hij zijn laatste greintje welwillendheid spontaan verliest. Tennisweer en gastronomie zijn Bolksteins favorieten. Banale zinnen duiden op banale gedachten." Prachtig, als je zo'n analyse of kritiek kunt schrijven ! Zes bladzijdes lang over de onbenulligheid van een boekje bolkestein ! Ook het knuffelgehalte van Wouter Bos (in negatieve zin) komt aan de orde en het rampzalige kabinet Balkenende II. Wel erg negatief, niet veel positiefs te melden. Maar valt er wel zoveel positiefs te melden, als de hypocrisie, de verwording en verrechtsing in die mate toenemen. Stop iedereen in de gevangenis of een dierentuin, dan heb ik het rustig en prettig. Voor een aantal ben ik bereid een uitzondering te maken.

Heerlijk gefietst naar Terschelling. Wat doet het mij goed om fysiek bezig te zijn. Hoewel, in Duinrell in het tiki bad nogal hard met mijn hoofd tegen de glijbaan geknald, bijna bewusteloos en ik kon mijn zesjarige zoontje niet beschermen. Vervolgens mijn bankpasjes en toegangspas tot economische zaken verloren.

Ivan Wolffers schrijft weer een goede:

"Wat betekent 'ik zal je nooit vergeten'?", vraagt Helena die tweeëneenhalf jaar oud is aan Marion. Ze heeft haar zus Feline een liefdesliedje horen zingen waarin die regel voorkomt.
Nooit, een woord dat net zo moeilijk is als altijd of eeuwig. In werkelijkheid is alles tijdelijk, maar de mens piekert zich liever suf over het oneindige, want dat biedt troost.
Misschien is dat wel het moeilijkste van kanker, dat je gedwongen wordt om realistisch te worden. Het duurt even voor je dat voor elkaar krijgt. Ik heb er tenminste nog een paar jaar voor nodig gehad. We zijn immers geheel anders geprogrammeerd en geloven in sprookjes, zingen liefdesliedjes. Dat geven we niet zo gemakkelijk op.
Ik was ervan overtuigd dat ik eeuwig en altijd de zelfde zou zijn. Een hardloper en workaholic. Dat wil ik nog altijd, maar ik ben op de schouder getikt. Door mijn hakblessure is hardlopen uitgesloten, is gewoon lopen een plaag geworden en zelfs een stukje fietsen hindert me. En al dat werk waardoor ik dacht dat ik een belangrijk mannetje was? In een jaar heb ik beslissingen genomen die voordien onmogelijk voor me waren.
Tijdens een plaspauze bij een vergadering in Bangkok besloot ik vorig jaar met al die ontwikkelingswerkactiviteiten te stoppen. Ik keerde niet meer terug naar de bijeenkomst met de anderen, maakte in plaats daarvan een wandeling en heb nooit meer iets gedaan voor het aids-netwerk dat ik bijna twintig jaar geleden zelf hielp opzetten. Voor het eerst in al die tijd ga ik dit jaar ook niet meer naar de Internationale Aids Conferentie. Het is niet zozeer dat ik wil stoppen met werken, maar dat ik geen zin meer heb in het verspillen van mijn tijd aan mensen die aids en de problemen van anderen gebruiken om zelf iets van hun leven te maken. Degenen die het leed van migranten, hoeren, junkies en straatkinderen tot hun exclusieve eigendom hebben gemaakt en in dure hotels samen ruzie maken over hoe het nu het beste aangepakt kan worden. Die kanker heeft me geholpen weer zo zuiver te kiezen als een kind. Toen ik mezelf in de spiegel in dat toilet in de Thaise hoofdstad zag durfde ik te erkennen wat ik altijd wel wist, maar uit ijdelheid nog niet kon loslaten.
Van de week heb ik aan de Commissie Ontwikkelingssamenwerking van het Ministerie voor Buitenlandse Zaken een mail geschreven dat ik geen lid meer wil zijn van de commissie die de minister advies geeft. Men heeft het er overigens nooit over de minister, maar over 'R' alsof we deel uitmaken van een James Bond verhaal. Het werd steeds moeilijker om naar de vergaderingen te gaan, waar bedaarde mannen en vrouwen over Afrika discussiëren alsof van hun mening de toekomst van het continent afhangt. Meestal hadden ze het over een heel andere wereld dan ik. Ze wilden advies geven over wat je met falende staten moet beginnen en hoe privé initiatief de economie daar kan verbeteren, alsof wij ook maar iets kunnen veranderen in landen die geregeerd worden door presidenten die als stamhoofd voor het leven doen wat ze willen. Als het over Zambia of Uganda ging dacht ik aan de desolate bars langs de stoffige wegen, waar meisjes van vijftien rondhangen tot er wat oudere mannen komen die een kleinigheid betalen om met die kinderen te neuken. Een paar biertjes, schoolboeken, wat zakgeld en zo verspreidt aids zich. Voor de anderen in de vergadering waren dat slechts Afrikaanse bijzaken en een keer, toen ik probeerde dat meer op de agenda te krijgen, zei een mijnheer dat ik een populist was. Op dat moment besefte ik al dat ik er niets meer te zoeken had, maar mijn ego zat me nog in de weg. Was ik niet lid van een vreselijk belangrijke commissie? Deze week wilde ik mezelf en die andere leden van de vergadering niet langer voor de gek houden. Ik heb er niets te zoeken. Er zijn dingen waar ik mijn tijd beter aan kan besteden. Zonder die kanker was ik zo ver niet gekomen.
Bij de universiteit ga ik met vervroegd pensioen. Ik blijf er nog voor een beperkt deel van mijn tijd omdat ik het erg leuk vind om met studenten te werken, maar dat is alles. Dat contact met jonge mensen, die nog aan 'altijd' en 'eeuwig' denken wil ik namelijk niet missen. Maar het is niet langer mogelijk om daar met mensen om te gaan die me haten om mijn mening en tijdens de vergaderingen waar ik niet bij aanwezig kan zijn beslissingen nemen die me het leven steeds moeilijker maken. Ik heb me lang verzet, maar laat ik het nu maar toegeven. Ik kan niet tegen ze op. Ze winnen. Ik heb de ballen niet om er tegen te vechten en word steeds verdrietiger als ik besef dat gemeenschappen soms zo functioneren. De mensen zonder visie en vuur bureaucratiseren alles wat leeft weg. Daar hoor ik niet en daarom doe ik door de kanker wat ik veel eerder had moeten doen: echt kiezen voor kwaliteit van leven.
Binnen een jaar is wat ik dacht dat ik altijd zou doen, wat ik dacht dat nooit zou veranderen, uit mijn leven verdwenen. Niet langer verzet ik me tegen de wetten van de tijdelijkheid. Aan alles komt een eind, maar ik kan Helena wel beloven: Ik zal haar nooit vergeten.


9 juli 2008

De warme en charmante ontvangst door Laurens in zijn herberg "In den gladden aal" deed ons veel goed. Bon vivant en op een bon ton stelde hij ons hartelijk op ons gemak. Wat een aardige welbespraakte man, die bij leven en welzijn allerlei alleraardigste anekdotes kon memoreren. En gezellig keuvelde hij dag in dag uit over langer werken, langer werken, langer werken omdat dat zaligmakend zou zijn. Donner en Kok vielen hem daarin bij. Waarom ? Wat is de zin van langer werken ? Wat hebben zij daaraan ? Wat hebben mensen daaraan ? Hoef je minder na te denken als je werkt en propaganderen zij daarom dat hard en lang werken ? Zien zij zichzelf als moderne slavendrijvers ? Waar bemoeien zij zich mee ? Wat weten zij daarvan af ? Waaraan ontlenen zij het recht om te zeggen dat mensen harder en langer moeten werken ?

Minder en korter werken, meer luieren en genieten is de boodschap. Maar dat zeg ik en waaraan ik dat recht ontleen weet ik niet. Met plezier drie dagen werken is het ideaal, maar aan het huishouden en de rest heb ik wel een dagtaak, onderschat dat niet. Mijn ambitie is een tweedaagse werkweek tegen het minimum loon of een geheel onafhankelijke nuldaagse. Heerlijk, de charme en gezelligheid dropen ervan af, daar bij Laurens Jan. Tiens, we voelden ons helemaal thuis, wat een hartelijke, prettige en gezellige sfeer, helemaal niet gemaakt of onecht, heus niet. Toen Laurens Jan begon over "een blik ambtenaren opentrekken ten goede van de duurzaamheid ne changera pas les choses" bekroop me even een ongemakkelijk gevoel, maar de tijd heelt alles. In het kneuterige geroezemoes van zijn bodega vingen we allerlei flarden van gesprekken op:

"Dokteranders worden in de sociologie of soortgelijk kletsvak en zodoende een bomvrije positie als hogere ambtenaar, politicus of manager veroveren, om de rest van zijn leven te verluieren en te verleuteren."
"Maar dat is toch handig bekeken ?"
"En ook niet alles, tegenwoordig heb je ook zeikcollega's, sommigen zagen de poten onder je stoel vandaan, geroddel en achterklap en van die kindvrouwtjes die hun werk als bezit zien, heel vreselijk allemaal. Nee, zo prettig en gezellig is die sfeer niet tussen al die ambtenaren, de naren, juist omdat er teveel zijn die te weinig werk te doen hebben wordt het vaak wat onaangenaam. Maar de goeden niet te na gesproken, misschien is de meerderheid wel leuk. En wie maakt uit wat of wie leuk is. En wie heeft ooit gezegd dat werk leuk is ? Je kunt er wel proberen het beste van te maken, dat moet je doen."
"En liever dat nog, dan het bord voor zijn kop van de zakenman, want daar wordt..."
"Een groot godverdomme-gehalte."

"Bij de hoeren zie je de waarheid, mannen willen lichamelijke liefde en vrouwen willen geld."
"Ja, maar dat is 1 waarheid, we zijn niet allemaal hoeren of hoerenlopers."
"Waar zijn de sfeermakers ? Waar is de tijd ? Altijd maar haast. Nooit eens tijd voor een goed en leuk gesprek. Waar zijn de bijzondere types die op een fiets door het gemeentehuis reden ? Misschien ook maar fijn dat die er niet meer zijn ? De uitgesproken en bijzondere persoonlijkheden ? Wat is dat voor quasi-nep-professionele vieze eenheidsworst geworden, de mensenmassa ? De bedrijfshoeren !
" Tiens, dat is het, vrijheid is geld, dus daarom hoereren wij ons allen, geld in ruil voor vrijheid. Het is dus niet de volkspartij voor vrijheid en democratie, maar de volkspartij voor geld en democratie, het is niet de partij voor de vrijheid, maar de partij voor geld, ouwe kroegleuter, ouwe kroegtijger ! Misschien ben je daardoor wel een gevangene van geld ! Eeen gevangene van de vrijheid !"
"Ja, de tv dat is de buurvrouw die even op visite komt, een roddeltje hier, een ziektetje daar, ook nog een sterfgevalletje en klagen, ouwehoeren om te ouwehoeren, dat doen ze graag."
"Pas op, hoor, vrouwen gebruiken 8000 woorden meer per dag !"
"Soms haal ik op 1 dag geen 8000 woorden !?"
"Van die kruidvrouwtjes die hun werk als hun bezit zien, bemoeiziek en verschrikkelijk irritant, alles zo serieus nemen, het is allemaal zo onbelangrijk !"
"Gezonde voeding is wel degelijk belangrijk. Gevangenen met vitaminen en mineralen in de juiste balans zijn veel prettiger en vriendelijker."


Of in een wat diepzinniger hoek:

"Ja, Nitin heeft zelfmoord gepleegd van wanhoop."
Ashok, zijn broer, oogchirurg en hindustaan troost zijn moeder als volgt:
"Huil niet, moeder, Nitin zal in zijn volgende leven een dier zijn en veel gelukkiger."
"Zeg dat niet. Zoiets moet je niet zeggen. Spreek niet op die godlasterlijke manier over zijn herinnering. Hij heeft geen kwaad gedaan. Hij zal hoog herboren worden."
"Ziet u niet dat dit juist de reden is waarom god hem een dier zal maken ? Dieren zijn (gelukkig). Ze denken niet en kwellen zichzelf niet. Het ergste wat god de mens heeft aangedaan, was hem een schitterend brein schenken. Het is een plaag. Het maakt een mens eerzuchtig, onvoldaan, gehaat, verdoemd. Het is een hel waarmee zondaars worden gestraft."

Jules Deelder hoorde opeens zijn overleden pa in een droom. "Zoon, zoon, ik ben gereincarneerd !" "Maar, pa, waar zit je dan ?"
"In een hokje in Overschie knabbel ik op een worteltje".


In 1984 zat ik met zo'n 500 mede studenten in de collegebanken bij de charismatische (ik zie charismatisch als iemand die zo'n zaal van 500 weet te bespelen, dus hitler was ook charismatisch net zoals hans teeuwen, een vriendin ziet charismatisch meer als sympathiek of innemend, maar zij verwart het woord met charmant) professor mr. ter heijde, die af en toe zijn twee grote honden meenam naar de collegezaal, die dan aan weerszijden van het katheder/ spreekgestoelte gingen liggen. Regelmatig sprak deze professor de vermaarde woorden: "als het je hier niet bevalt, dan rrrot je maar op !"

Ook ik kreeg terecht een keer de volle lading, na een kwartier gegiechel en gegiebel. Tussen de 500 mede studenten werd mij toegesist: "als u hier komt om te kletsen, dan rrrrot u maar op !" Zat ik daar met mijn rode kop.

Tijdens een wintersport vakantie in de dolomieten in 2001 hoorde ik een twintigtal italianen zingen: "no woman, no cry".
Maar dat betekent helemaal niet: geen vrouw, geen tranen. Het betekent: nee vrouw, jij moet niet huilen ondanks al die onderdrukking en vernedering, maar trots zijn. Dat betekent het. Overal onbegrip en babbellonische spraakverwarring. In algemene vooroordelen sprekend willen mannen presteren en willen vrouwen aandacht. Maar misschien betekent dat hetzelfde. Net zoals voor andere verdwaalden geld en vrijheid misschien hetzelfde betekenen en ze daardoor er juist gevangene van worden. Allemaal verdwaald.

Van Kooten ging van school af vanwege een conflict met zijn leraar en hem heb je daar later nooit meer over gehoord, gewoon een aardige, innemende en vriendelijke man gebleven en niet door vervelende herinneringen geplaagd...of hij koos ervoor daar niet meer aan te denken. Zo hoort het.





Wat blijft dit toch een goed nummer ! Met 1 liedje de jaren 70 terug !

Hoe sterk is de eenzame
fietser die kromgebogen
Over z'n stuur tegen de wind
Zichzelf een weg baant

Hoe zelfbewust
De voetbalspeler die voor
De ogen van het publiek
De wedstrijd wint
Zich kampioen waant

Hoe lang vergenoegd
De zakenman zonder mededogen
Die concurrent verslagen vindt
Zelf haast failliet gaat
En ik zit hier tevree
Met de kleine op schoot
De zon schijnt d'r is geen reden
Met rot weer en tegenwind
Te gaan fietsen met het kind

Als ie maar geen voetballer wordt
Ze schoppen hem misschien half dood

Maar liever dat nog

Maar liever dat nog
Liever dat nog
Liever dat nog
Liever dat nog
Liever dat nog

Maar liever dat nog
Dan een bord voor z'n kop
Van de zakenman
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
Want daar wordt ie alleen maar slechter van
Want daar wordt ie alleen maar slechter van

Maar liever dat nog
Dan een bord voor z'n kop (maar liever dat nog)
Van de zakenman
Want daar wordt ie alleen maar slechter van (maar liever dat nog)
Maar liever dat nog (maar liever dat nog)


Ooit schreef ik een Engels essay op school en daar kreeg ik een 9 voor. Dat essay had ik overgeschreven uit het boekje "how to write good essays and critical reviews". Nu ik het teruglees, denk ik: Goed geschreven, maar waar moet die internationale taal dan vandaan komen ?  Esperanto werkt niet.

An international language

The atomic attack on Hiroshima killed ten thousands of Japanese and brought intolerable suffering to many others. More tragic than the actual misery it caused, however, is the fact that the bomb was droppes needlessly: the result of a misunderstanding. Why was the bomb dropped ?

The United States notified the Japanese that they would drop the atomic bomb unless they would agree to peace talks. The official Japanese reply was translated to say that they were going to ignore their request. Unfortunately, this message was mistranslated; it contained a word which had another English meaning. Actually, the message said that the Japanese needed more time to consider their request. Because of this misunderstanding, tens of thousands lives were taken that might have been spared. The loss of life alone would have made the effort of constructing a practical international language worthwile.

More basic than this, an international language can help remove the causes of hatred and wars. It is ignorance and misunderstanding of the customs and feelings of people in other countries which help to foster hatred. An international language could encourage the free exchange of ideas among people in every part of the world.

That developing and teaching a new language to people throughout the world would be time-consuming is obvious. But I believe the difficulty should not dissuade us, for the price of peace, always high, can be bought only through understanding.





Some Final Words


I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.

It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.

Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.

But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.

Forget the past,
forget the stunned audience on his feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.

Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate his temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythm of my stepping -
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.

Billy Collins


 
29 mei 2008        PAPILLON

Wat een prachtige film. De vrijheidsdrang van een man die in een verschrikkelijke gevangenis op Frans Guyana terecht komt. Er werd ook wel gezegd dat die film symbool stond voor de wereld als gevangenis en het continu worstelen van een man om daaraan te ontsnappen.
Op een gegeven moment geeft een non papillon (steve mc queen) aan bij de politie met van die prachtwoorden als: u heeft parelen betaald aan ons en daarmee uw schuld afgekocht en nu zal god verder oordelen in de gevangenis over u.
Net zo iemand als de verpleegster rachett in "one flew over a cuckoo's nest" met Jack Nicholson. Als iemand zich niet conformeert aan mijn regels, dan laat ik zijn hersens uit zijn hoofd halen.
Ik kan me ook nog een minder goede film herinneren waarbij een voortvluchtige Clint Eastwood in een vrouwenhuis terecht kwam. Die vrouwen raakten jaloers en wat begon met een gebroken been eindigde met een groen uitgeslagen Clint Eastwood die het huis uitgedragen werd om begraven te worden door de vrouwen. Zijn vrouwen een gevangenis voor mannen van regels en zeuren ?
Nounou, dat lijkt me een wat negatief beeld, maar er zit wel wat in.

Volgens mij zei Hermans zoiets als mannen proberen hun hele leven hun noodlot te ontlopen en ze mislukken daarin, natuurlijk, waar vrouwen het (nood)lot gewoon accepteren. Zoiets.

Nee, het was gerrit komrij in "de buitenkant"! Zie je dat ik Komrij en Hermans in mijn geheugen door elkaar haal:
De vrouw is een storend element in de schepping. Ze komt voortdurend de maat en orde der dingen omver gooien. Misschien is het wel goed dat vrouwen zo willen beantwoorden aan hun eigen wetten. Mannen willen altijd aan de hunne ontstijgen, maar het zijn sukkels, het mislukt altijd.




20 en 25 mei 2008 Kots op neerlands trots. KONT !

Een vriend/collega had een pilotenopleiding gedaan in de Verenigde Staten en moest daar continu met vrachtvliegtuigen vliegen om uren te maken. Ik vroeg hem jaloers of hij dat een leuke tijd in zijn leven vond.
"Dat was KONT !"
Voor de duidelijkheid vroeg ik ook nog even of kont nou leuk was, of niet. Kon hij het begrip kont nader specificeren of omschrijven ? Nee, het was verschrikkelijk, en maar vliegen in die kleine hete cockpit voor een matig salaris...en gevaarlijk bovendien.

Cockpit. Eikelpit. In de top van een eikel, de cockpit, door het luchtruim klieven. Ja, die piloten hebben ook gevoel voor humor.



Denkend aan de dood kan ik niet slapen
En niet slapend denk ik aan de dood,
En het leven vliet gelijk het vlood,
En elk zijn is tot niet-zijn geschapen.

J.C. Bloem (leed aan overmatig drankgebruik. Sodemieters als ik een kater (koppijn) heb na drie glazen rode wijn, dan raak ik een maand geen rode wijn meer aan en daarna alleen nog die rode wijn zonder sulfiet. Momenteel ben ik aan de weisse hefe, witbier, lekker).




10 april 2008

1600 EUR verdiend, 800 porties patat met. Dat zou 40.000 eur verdiend worden in 4 maanden, in 2 maanden kwijt.

Bij de vvv van Maastricht hadden ze "sjieke mayonaise" te koop. Dan stel ik me zo voor dat iemand zijn patat of friet in de mayonaise doopt, erop knabbelt en denkt : "tiens, dat is nu nog eens sjieke mayonaise !"

De aangename smaak van groene thee heeft een delicaat bittertje op de achtergrond.


1 mei 2007

Zou je 1 bericht "oneindig" door kunnen laten lopen ? Zolang je leeft en af en toe zin hebt om een dagboekaantekening te maken of even laten te zien wat je gelezen/gehoord/gezien hebt ?

Uit de spectator van 17-4-1982; net alsof wfhermans weer leeft. In die tijd woonde ik ook nog in Brussel; ik ben er twee keer bij geweest: een bezoek van Hermans aan Brussel.


Waar staat u in termen van links en rechts?

WFH: Ik ben verschrikkelijk rechts. Toen ik in Brussel aan enkele vreemde bouwvakkers de weg vroeg, keken die me aan alsof ze me wilden opvreten. Ze zaten achter een soort kippengaas. Ze konden niet bij me. Gelukkig maar... Sommige mensen moeten nu eenmaal achter hekken worden opgesloten.

Wat betekent rechts voor u concreet?

WFH: Niet zoveel... Ik ben wel van mening dat niet alle mensen evenveel praatjes moeten krijgen. Dat veroorzaakt ontzettend veel tijdverlies. Daar komt niets goeds uit voort.

U staat zelden interviews toe?

WFH: Ik ben de meest geïnterviewde man van heel Nederland. Iedereen wil me voor de microfoon sleuren, omdat mijn antwoorden altijd zo grappig zijn. Dat hoort u toch zelf.

Pleit u voor een wetenschappelijke vorming van de auteur?

WFH: Denkt u aan een bepaald schrijver...

Niet bepaald.

WFH: Wat bedoelt u dan?

Dat een schrijver met een zekere vorming meer moreel gezag heeft.

WFH: Ik hoop het, maar het is lang niet altijd zo. Het is een kwestie van mode. Het is een tijdlang "in" geweest om schrijvers zonder scholing te vereren. Het is een op en neergaande beweging. Hoe de situatie op het ogenblik is, zou ik onmogelijk kunnen zeggen. Ik heb natuurlijk een scholing achter de rug, maar of dat voor mijn lezers aantrekkelijk is weet ik echt niet. Ik zeg dat niet om op te scheppen. Maarten 't Hart is b.v. doctor in de biologie. Dat is toch wel iets anders dan Jan Cremer of Jan Wolkers. In de romans van 't Hart merk je daar weinig van. Hij heeft het wel over intellectuelen, maar de inhoud van zijn boeken is niet ingewikkeld.


Dus rechts zijn betekent voor Hermans blijkbaar dat je niet zoveel van mensen houdt; in ieder geval niet van het "werkvolk". Volgens mij hield Hermans ook helemaal niet van de zogenaamde politieke of bestuurlijke elite; hield hij eigenlijk wel van mensen ?
Ben ik in dat geval ook rechts ? Ik ben zeker geen mensenmens, hou niet van een massa, maar dat is niet een reden voor mij om rechts te worden. Henk Kamp nog gezien ? "U laat de kans om 726 Chinezen op te sluiten liggen, mevrouw Albayrak. Ze worden op een presenteerblaadje aangeboden!"
Wat is die Henk toch een vieze nare man, als hij maar onschuldige mensen als criminelen kan opsluiten.

Labor is a life destroying acrtivity

'Goed leiderschap is ervoor zorgen dat er aan vier eisen voldaan wordt', begint Jan de Jong, Inspecteur Generaal Staatstoezicht op de Mijnen. 'Je moet zorgen voor zinvol werk, dat het werk creatief en uitdagend is en men voldoende ruimte krijgt, dat je waardering toont en uitspreekt en dat je medewerkers vriendelijk en respectvol behandelt. Als je daarvoor kan zorgen, dan ben je als leider al een heel eind op weg.'

Dan lijkt er bijna op dat goed leiderschap een kwestie is van het creëren van de juiste omstandigheden en niet zozeer van het handelen van de leider zelf. 'Nee, zo is het niet', reageert De Jong. 'Je moet als leider eigenlijk continu aan je leiderschapskwaliteiten werken. Het creëren van goede voorwaarden hoort daarbij. Maar we hebben hier bij SodM onze stijl van leidinggeven heel expliciet gemaakt in een notitie voor iedereen. Hierin staan hele concrete zaken die onze collega's in het gedrag van hun leidinggevenden mogen verwachten. Denk hierbij aan transparante besluitvorming, open communicatie, integriteit en onafhankelijkheid, focus op inhoud én op medewerkers, zo vaak mogelijk verantwoordelijkheden delegeren naar een lager niveau en effectief samenwerken. Elk van deze punten zijn gedetailleerd uitgewerkt en van voorbeelden voorzien. Zaken dus, waar je door je medewerkers op aangesproken kan en mag worden. Leidinggeven is geen eenrichtingsverkeer. Ja, je geeft sturing maar dit kun je alleen goed blijven doen als je feedback krijgt.'

Jan de Jong is duidelijk iemand die heel bewust met zijn leiderschap en zijn medewerkers bezig is. De positieve uitslag van het onderzoek naar leidinggeven verraste hem dan ook niet echt. 'Dat wil zeggen, ik was niet bang voor de resultaten uit het onderzoek. Dat het relatief goed ging, wist ik wel. Dat merk je omdat er weinig onrust en weerstand binnen de organisatie is. Ik heb natuurlijk het voordeel dat SodM met zo'n vijftig medewerkers een kleine organisatie is. Als ik het idee heb dat ik iets te vertellen heb dat de hele groep aangaat, dan roep ik iedereen bij elkaar en doe mijn verhaal. Omgekeerd is het in een kleine organisatie ook gemakkelijker om signalen op te vangen dan in een grote organisatie. Medewerkers kunnen mij dus gemakkelijker bereiken en ik hen', aldus De Jong.

Uit de resultaten van het onderzoek blijkt duidelijk dat Jan de Jong als leider gewaardeerd wordt. En hij heeft zelf ook een heldere visie op leiderschap, waar hij ongetwijfeld zijn succes mede aan te danken heeft. Maar kan het ook zo zijn dat managers en medewerkers goed leiderschap anders beoordelen? De Jong: 'Nee, dat denk ik niet. Zowel managers als medewerkers weten wat ze verwachten van het leiderschap. Hooguit op het gebied van communicatie zou een verschil in beleving kunnen ontstaan. Als manager heb je misschien al snel het idee dat je iets duidelijk gecommuniceerd hebt. Terwijl medewerkers dan nog het gevoel hebben dat er te weinig met ze gecommuniceerd wordt. Maar ook dat kun je eenvoudig ondervangen door goed te luisteren naar wat er leeft.'

Je mag van een goed leider verwachten dat hij zijn medewerkers weet te inspireren. De Jong doet dat door middel van de randvoorwaarden zoals in de eerste alinea beschreven: zinvol werk, uitdagingen, waardering en vrijheid. Maar wat inspireert hem? 'Natuurlijk precies hetzelfde. Ook ik wil werk doen dat zinvol is en waar ik veel van mezelf in kwijt kan. En ook ik wil vrijheid in mijn werk en waardering krijgen voor wat ik doe. Gelukkig vind ik al die dingen in deze baan terug.'

Wat betreft leiderschap zijn Jan de Jong en SodM al behoorlijk Eén EZ. Maar wat doet hij er aan om zijn medewerkers nog meer volgens de Eén EZ-gedachte te laten werken? 'Mobiliteit is heel erg belangrijk voor iedere organisatie. En bij EZ valt daar nog veel terrein te winnen. Ik stimuleer daarom ook dat onze mensen gaan kijken bij andere diensten en bij het kerndepartement. Dat ze gaan stagelopen en uiteindelijk ook echt mobiel worden. Maar wij zijn binnen EZ toch een beetje een vreemde eend in de bijt. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat wij als toezichthouder eigenlijk meer contact en 'feeling' hebben met andere inspectieorganisaties en met de ondernemingen waarop wij toezicht houden. Het is daarom lastig om alle neuzen in de Eén EZ-richting te krijgen. Maar ik stimuleer het zeker. De samenwerking, speciaal tussen beleid en uitvoering, moet gewoon beter. Dat stelt ons ook weer in staat om ons werk beter te doen. Wat betreft Eén EZ en leiderschap zou het volgens mij goed zijn als we een soortgelijk systeem als dat wij nu hanteren EZ-breed zouden doorvoeren. Een systeem dus waarin je vastlegt welke concrete zaken in het handelen van een leider moeten terugkomen. Dus niet iets abstracts als visie, want daar kun je iemand moeilijk op aanspreken. En zorg er vervolgens voor dat medewerkers de ruimte krijgen om hun leiders daar ook daadwerkelijk op aan te spreken. Dan kunnen we bij het volgende onderzoek een goede leiderschapsscore voor heel EZ verwachten.'